Wady pali Straussa

Gdy warstwa nieprzepuszczalna zalega głęboko i wody z rury nie da się usunąć, należy betonować małymi dawkami (do 10 cm wysokości), a beton ubijać za pomocą drewnianego trzpienia, wkładanego do rury i pobijanego od góry ubijakiem, już poza obrębem wody. Wydajność ubijaka spada wówczas o 20-30% w stosunku do ubijania na sucho (program uprawnienia budowlane na komputer).

W trudniejszych wypadkach można stosować betonowanie podwodne metodą „Contractor”. W dolnym końcu otworu utyka się zwykle korek z worka wypełnionego zaprawą cementową, po czym wpuszcza się do otworu rurę zasilającą o średnicy o połowę mniejszej od średnicy rury obsadowej, doprowadzając jej dolny koniec do korka (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rurę tę wypełnia się betonem o wysokim współczynniku wodno-cementowym, następnie podnosi się ją, pozwalając betonowi wylewać się i wypełniać pod wodą rurę obsadową. W miarę podnoszenia się poziomu betonu podciąga się rurę obsadową i, zachowując zwykle środki ostrożności, postępuje się tak dalej aż do całkowitego ukończenia pala.

Zachodzi tu jedynie obawa, że parcie hydrostatyczne betonu może się okazać niższe od parcia nawodnionego gruntu otaczającego pal i wskutek tego pal może ulec przerwaniu. Prof. Puzyna radził w takim wypadku przedłużyć od góry rurę obsadową i nowy odcinek rury wypełnić betonem. Dla zaoszczędzenia materiału dodany odcinek rury może być węższy. W myśl prawa Pascala układ będzie taki sam jak przy nadstawce, której średnica jest taka sama jak rury obsadowej (uprawnienia budowlane).
Ostatecznie można ustalić następujące zalety pali Straussa:
a) łatwość wykonania i niski koszt,
b) ubijanie ubijakiem o ciężarze 100-200 kG pod osłoną rury nie stwarza wstrząsów, które by się przenosiły poza obręb rury.
Wady pali Straussa zaś polegają na tym, że dobre wyniki można uzyskać z całą pewnością tylko w przypadku gruntów suchych i przynajmniej średnio zagęszczonych lub półzwartych, natomiast duże trudności występują w przypadku gruntu nawodnionego.
W niemieckiej literaturze technicznej pale Straussa znane są pod nazwą „normalnych’’ pali wierconych (program egzamin ustny).

Pale Wolfsholza

Odmianę pali Straussa stanowią pale gilzowe. Stosuje się je wtedy, gdy grunt jest miękki lub płynny, w którym ubijany w nieosłoniętym otworze beton rozpływałby się na boki.
Po wywierceniu otworu do gruntu wytrzymałego wstawia się w rurę obsadową gilzę, tj. rurę cienkościenną, niekiedy o spiralnie rowkowanej ścianie i o średnicy nieco mniejszej od wewnętrznej średnicy rury obsadowej. Gilzę wypełnia się betonem, pozostawiając ją na stałe w pierwotnym położeniu. Beton układa się jak w zwykłych palach Straussa niewielkimi porcjami i ubija lekkim ubijakiem. Po zabetonowaniu gilzy rurę obsadową wyjmuje się (opinie o programie). Z powodu powstania pewnego luzu między pobocznićą gilzy a gruntem, grunt wokół niej ulega rozluźnieniu. Nie ma to jednak większego znaczenia, gdyż grunt miękki lub płynny nie bierze udziału w podtrzymywaniu pala, który zwykle bywa w tych warunkach palem słupowym.

W Stanach Zjednoczonych używa się rówmież gilz z tworzyw sztucznych (fibry), spiralnie skręconych, o grubości ścianki 6-M2 mm (segregator aktów prawnych). Gilzy można także stosować tylko na odcinkach pali przechodzących przez grunt miękki lub płynny. Pozostałe odcinki wykonuje się wówczas jak zwykłe pale Straussa.
Pale Wolfsholza są najbardziej znanym i najstarszym typem tzw. pali pneumatycznych (betonowanych powietrznie). Poniżej opisany będzie klasyczny sposób ich wykonania. Należy zaznaczyć, że możliwe jest łączenie powietrznego betonowania również z innymi sposobami zagłębiania rury lub ubijania betonu.

Zasada wykonania pali Wolfsholza jest następująca. Rurę obsadową zagłębia się w grunt sposobem wiertniczym, wydobywając równocześnie stopniowo grunt wtłaczający się do jej wnętrza. Po doprowadzeniu końca rury do właściwego położenia wstawia się do rury zbrojenie (promocja 3 w 1).

Wierzch jej zamyka się szczelną głowicą, z przeprowadzonymi przez nią 3 przewodami: dla powietrza sprężonego, dla betonu i dla wody odprowadzanej z wnętrza rury obsadowej.