Widmo hałasu

Przy obliczaniu własności akustycznych poszczególnych elementów konstrukcji posługiwano się przeważnie średnimi wartościami akustycznymi materiałów lub ustrojów zarówno dźwiękochłonnych, jak i dźwiękoizolacyjnych, prezentując w ten sposób ogólną metodę postępowania; w obliczeniach szczegółowych należy stosować tę metodę w odniesieniu do poszczególnych częstotliwości, zwłaszcza tych, dla których poziom ciśnienia akustycznego widma hałasu przekracza przyjęte dopuszczalne wartości (program uprawnienia budowlane na komputer).

W celu zmniejszenia poziomu hałasu źródła są stosowane obudowy dźwiękoizolacyjne. Obudowa taka powinna możliwie jak najbardziej skutecznie zatrzymywać fale dźwiękowe emitowane przez źródło hałasu, przy czym nie powinna ona stanowić przeszkody w normalnej pracy i obsłudze zamkniętych w niej maszyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W omawianym przypadku skuteczność zatrzymywania fal dźwiękowych przez obudowę, tj. skuteczność akustyczna obudowy D₀, będzie zależała przede wszystkim od izolacyjności zwłaszcza w przypadku źródeł hałasu o małej częstotliwości zmniejszenie takie może okazać się większe od izolacyjności akustycznej zastosowanych ścianek, a obudowa nie tylko, że nie zmniejszy hałasu, lecz spowoduje jego zwiększenie (uprawnienia budowlane).

Ponieważ na zewnętrzne ścianki obudowy dźwiękoszczelnej jest przeważnie stosowana blacha stalowa o różnej grubości, wg W. Schirmera minimalne i maksymalne wartości izolacyjności akustycznej R takich blach w zależności od częstotliwości drgań f, które dana blacha tłumi. Jak widać z omawianego rysunku maksymalna wartość izolacyjności akustycznej R blachy jest proporcjonalna do iloczynu masy blachy przypadającej na jednostkę powierzchni i do częstotliwości j (program egzamin ustny).

Podwojenie masy

Podwojenie masy (a więc i grubości) powoduje przy danej częstotliwości wzrost izolacyjności o ok. 6 dB. Podobna zależność występuje w przypadku blachy o danej grubości przy podwojeniu częstotliwości. W rzeczywistości wzrost ten jest nieco mniejszy i wynosi ok. 4 dB na oktawę, a więc w przybliżeniu tak jak przebiegają minimalne wartości izolacyjności pokazane na omawianym rysunku (opinie o programie).

Należy w tym przypadku liczyć się z możliwością występowania zjawiska koincydencji, a więc zmniejszenia wartości izolacyjności akustycznej takiej blachy w wąskim zakresie częstotliwości. Dalsze zwiększenie izolacyjności akustycznej np. przez usztywnienie blachy, stosowanie pasty antywibracyjnej, wytłumienie obudowy od wewnątrz itp. nie jest jednak większe od AR = R_max Rmin{l), a więc dla danej częstotliwości nie przekracza maksymalnej wartości izolacyjności akustycznej podanej na omawianym rysunku (segregator aktów prawnych). Największe możliwości zwiększenia izolacyjności występują przede wszystkim w zakresie częstotliwości dużych; np. w przypadku blachy o wymiarach boków 1 = 0,1 m i grubości h = 2 mm przy częstotliwości fi = 3000 Hz wzrost izolacyjności wynosi ARi^<16 dB, natomiast dla częstotliwości f2 = 300 Hz wynosi on AR2 ^ 11 dB. Zwiększenie wymiarów blachy np. z U = 0,1 do h = 0,8 m ogranicza możliwość zwiększenia izolacyjności w omawianym przypadku wzrasta ona odpowiednio o AR[ = 2 dB i AR’₂ = 0 dB.

Fragment ścianki obudowy, którą można składać i łączyć z kilku oddzielnych elementów o podobnej konstrukcji. Ramą takiego elementu jest ceownik 1, do ramion którego od zewnętrznej strony jest przyspawana blacha stalowa 2; najczęściej stosuje się blachy o grubości 1-3 mm. W omawianym przypadku blachę od wewnętrznej strony pokryto pastą antywibracyjną 3, aby w ten sposób obniżyć intensywność drgań materiału i zwiększyć izolacyjność akustyczną blachy; warstwa pasty dla uzyskania optymalnego tłumienia powinna mieć 2-3 razy większą grubość od grubości blachy. Jako materiał dźwiękochłonny 4 stosuje się wełnę mineralną, watę szklaną, maty z filcu (przy podwyższonych temperaturach maty z azbestu), lub z tworzyw sztucznych (promocja 3 w 1).