Woda słonawa

Zasadniczo woda, która nie ma smaku słonego lub słonawego, jest odpowiednia, przy czym ciemnawy kolor lub zły zapach niekonieczne znaczą, że zawiera ona substancje szkodliwe (program uprawnienia budowlane na komputer). Prostym sposobem określenia zdatności takiej wody jest porównanie czasu wiązania cementu i wytrzymałości kostek zaprawy wykonanej przy użyciu badanej wody z rezultatami uzyskanymi przy stosowaniu znanej „dobrej wody” lub destylowanej; między zachowaniem się wody destylowanej i zwykłej wody pitnej nie ma znacznych różnic.

Na ogół dopuszcza się tolerancję ok. 10% dla uwzględnienia zmienności w wytrzymałości, chociaż w dodatku do normy BS 3148: 1959 podano 20% (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wspomniane badania zaleca się, gdy woda, o której nie ma żadnych danych, zawiera więcej rozpuszczalnych cząstek stałych niż 2000 ppm lub w przypadku węglanów alkalicznych albo dwuwęglanów, gdy jest ich więcej niż 1000 ppm. Jeśli występują jakieś nieznane cząstki stałe, również zaleca się przeprowadzenie badania (uprawnienia budowlane).

Wprowadzenie do betonu dużych ilości osadu nie jest pożądane, a więc woda zawierająca duże ilości stałych zawiesin przed jej użyciem w charakterze wody zarobowej powinna odstać w odpowiednim zbiorniku; zaleca się przyjmować jako granice zanieczyszczenia 2000 ppm. Woda słonawa zawiera chlorki i siarczany. Jeśli zawartość chlorków n^:e przekracza 500 ppm lub zawartość S0₃ - 1000 ppm, woda jest nieszkodliwa, jednak stosowano z powodzeniem także wodę o wyższej zawartości soli (program egzamin ustny).

Woda morska

W wodzie morskiej zawartość soli wynosi ok. 3,5% (78% rozpuszczonych cząstek stałych stanowi NaCl, a 15% MgCl₂ i MgS0₄). Woda ta powoduje nieco wyższą wczesną wytrzymałość, lecz niższą wytrzymałość końcową; spadek wytrzymałości zwykle nie przekracza 15%, a więc jest jeszcze tolerowany. Niektóre wyniki badań sugerują, że woda morska przyspiesza nieco czas wiązania cementu, inne zaś wyniki mówią, że poważnie redukuje ona początek wiązania, lecz niekoniecznie ma wpływ na koniec wiązania. Ogólnie biorąc, wpływ na wiązanie jest mało istotny, jeśli woda może być zastosowana z uwagi na względy wytrzymałościowe; dodatek do normy BS 3148: 1959 wspomina o tolerancji 30-minutowej dla początku wiązania (opinie o programie).

Woda zawierająca duże ilości chlorków, np. woda morska, ma tendencję powodowania trwałych zawilgoceń i wykwitów powierzchniowych. Stąd nie powinno się używać takiej wody tam, gdzie istotna jest faktura samego betonu lub stosuje się wykończenie w postaci tynku (segregator aktów prawnych). W przypadku żelbetu uważa się, że woda morska zwiększa ryzyko korozji zbrojenia, chociaż nie ma dowodów doświadczalnych, że zastosowanie wody morskiej jako wody zarobowej prowadzi do agresji na stal zbrojeniową. Uważa się, że większe niebezpieczeństwo występuje w krajach tropikalnych.

Obserwowano występowanie korozji w konstrukcjach narażonych na działanie wilgotnego powietrza, jeśli powłoka ochronna betonu była nieodpowiednia lub gdy beton był niewystarczająco gęsty, tak mogło nastąpić agresywne działanie nie związanej soli w obecności wilgoci. Jeśli jednak element żelbetowy jest stale w wodzie tak morskiej, jak i świeżej, wydaje się, że zastosowanie wody morskiej jako wody zarobowej nie ma żadnego efektu szkodliwego. W praktyce na ogół uważa się za niewskazane stosowanie wody morskiej jako wody zarobowej, chyba że jest to nieuniknione. Dla betonu sprężonego stosowanie wody morskiej jest niedozwolone z uwagi na mały przekrój cięgien sprężających, dla których efekt korozji miałby stosunkowo większe znaczenie (promocja 3 w 1).

W związku z tym należy rozważyć możliwość stosowania kruszywa wydobytego z morza. Wysuszony morski piasek może zawierać duże ilości soli, lecz jeśli wydobyty z morza piasek zostanie wypłukany w morskiej wodzie i potem pozwoli mu się na odsączenie, a następnie jako wodę zarobową zastosuje się świeżą wodę, to zawartość soli nie wyniesie więcej niż 1% całkowitej masy wody.