Współczynniki załamania światła

Oliwin jest dwuosiowy i optycznie dodatni. Jego współczynniki załamania światła wynoszą na - 1,635-1,681 1,670-1,706, nY - 1,689-1,718, podwójne załamanie - 0,037. Zmiany współczynnika załamania światła zależą od składu chemicznego. Oliwiny zawierające więcej żelaza mają większą gęstość i wyższe współczynniki załamania światła. Dyspersja oliwinu wynosi 0,018, pleochroizm jest słaby (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przezroczyste odmiany oliwinu - chryzolit i peridot - mają barwy zielonawożółte, żółte lub oliwkowozielone. W niektórych krajach nazwy tych odmian stosuje się w znaczeniu równoznacznym (w Wielkiej Brytanii używa się głównie nazwy peridot, w Ameryce - chryzolit); nieraz jednak chryzolitem nazywa się odmiany o odcieniu żółtawym, a peridotem - kamienie oliwkowozielone. Nazwa chryzolit pochodzi od greckiego chryzois - żółty, litos - kamień; peridot - prawdopodobnie od arabskiego jaridat - drogi kamień.
Na określenie chryzolitu używa się niekiedy nazwy wieczorowy szmaragd (evening emerald). W handlu jubilerskim chryzolitami niewłaściwie nazywane są różne inne kamienie barwy zielonej, jak chryzolit akwa- marynowy (beryl o barwie chryzolitu) brazylijski (chryzoberyl lub zielony turmalin), cejloński (zielony turmalin), wschodni (chryzoberyl lub zielone odmiany korundu), saski (topaz z Saksonii), syberyjski (demantoid) (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Zielone szkliwa (mołdawit i obsydian) nazywane są chryzolitami czeskimi, wodnymi lub pseudochryzolitami. Chryzolitem przylądkowym (Cape chrysolite) jest nazywany prehnit z południowej Afryki.
Chryzolitom nadaje się szlif schodkowy i brylantowy, niekiedy także kaboszonowy. Twardość chryzolitów jest stosunkowo niezbyt wysoka, co powoduje, że po pewnym czasie kamienie te ulegają zarysowaniu lub lekkiemu zmatowieniu. Odróżnienie chryzolitu od innych zielonych kamieni jest nietrudne, przede wszystkim po dużym podwójnym załamaniu światła (uprawnienia budowlane).

Chryzolity pochodzą głównie z Zebirget, malej, wulkanicznej wysepki na Morzu Czerwonym; są to duże, piękne kamienie, mające po oszlifowaniu masę aż do 300 kr. Wydobywa się je również w Birmie, na Cejlonie, w południowej Australii (Queensland), w Brazylii i w Ameryce Północnej (Arizona, Nowy Meksyk).
W 1952 r. stwierdzono, że pewne żółtawobrunatne „peridoty” (oliwiny) są nowym, nieznanym poprzednio minerałem. Został on znaleziony na Cejlonie i stąd pochodzi jego nazwa - sinhalit (sanskryckie sinhala oznacza Cejlon). Analizy chemiczne wykazały, że jest to boran magnezowo-glinowy o składzie MgAl(B04) czyli 2Mg0*Al203-B203, z dodatkiem małej ilości żelaza Fe2Os (około 2%) (program egzamin ustny).

Własności optyczne

Sinhalit krystalizuje w układzie rombowym, twardość jego wynosi 6,5 w skali Mohsa, gęstość - 3,47-3,49 g/oms, współczynniki załamania światła - na = 1,67, ny = 1,71; na - nY = = 0,038, dyspersja 0,018. Pleochroizm wyraźny: bladobrunatny, zdelonawobrunatny, ciemnobrunatny.
Sinhalit zależnie od zawartości żelaza ma barwy od jasnożół- tawobrunatnej i złocisto- lub zielonawobrunatnej aż do zbliżonej do czarnej. W postaci wrostków występuje w sinhalicie igiełkowaty goethyt (opinie o programie).

Poza Cejlonem sinhalit stwierdzono w Birmie.
Pod względem wyglądu i niektórych własności sinhalit podobny jest do brunatnego turmalinu, chryzoberylu i cyrkonu, od których jednak nietrudno go odróżnić. Od oliwinu, do którego ma zbliżone własności optyczne, tylko niewiele większe współczynniki załamania światła oraz podwójne załamania światła, można go odróżnić na podstawie większej gęstości (oliwin ma gęstość wynoszącą tylko 3,34 g/cm3) i odmiennego pleochroizmu.
Jednym z najpospolitszych minerałów występujących w skorupie ziemskiej jest kwarc (segregator aktów prawnych).

Stanowi on istotny składnik wielu skal magmowych, zwłaszcza pospolitych granitów, osadowych, zwłaszcza piasków i piaskowców, których jest głównym składnikiem; wchodzi również w skład wielu skał metamorficznych.
Własności chemiczne. Kwarc Si02 należy do krzemianów przestrzennych. W krzemianach tych czworościany krzemotlenowe łączą się z sobą w trzech kierunkach, w ten sposób, że każdy anion O2- jest wspólny dla dwóch czworościanów wskutel czego tworzą się związki chemiczne o wzorze Si02 (promocja 3 w 1).