Wytrzymałość na rozciąganie podłużne

Miarą wytrzymałości na rozciąganie jest wyrażone w kG/cm2 naprężenie, przy którym następuje zniszczenie badanego elementu.
Wytrzymałość drewna na rozciąganie zależy w dużym stopniu od kąta nachylenia włókien do kierunku działania siły. Największą wytrzymałość wykazuje drewno wówczas, gdy układ włókien jest równoległy do kierunku działania siły, czyli wartość kąta wynosi 0°; jest to wytrzymałość na rozciąganie podłużne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ukośny przebieg włókien powoduje wydatne obniżenie wytrzymałości na rozciąganie; przy kącie nachylenia 15 wytrzymałość na rozciąganie obniża się o około 50%. Graniczne wartości stanowią z jednej strony wytrzymałość na rozciąganie podłużne (maksimum), z drugiej strony wytrzymałość na rozciąganie poprzeczne, tzn. gdy włókna przebiegają pod kątem 90″ do kierunku działania siły (minimum) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wytrzymałość na rozciąganie podłużne wykazuje najwyższą wartość wśród mechanicznych własności drewna. Wpływają na to cechy drewna wynikające z jego chemicznej, submikroskopowej i mikroskopowej budowy; długie łańcuchy celulozowe o silnych wiązaniach podłużnych, wzdłużne ułożenie i silne powiązanie wydrążonych elementów składowych drewna, układ micel i fibry 1 w błonach komórkowych; wzrost udziału ligniny powoduje obniżenie wytrzymałości na rozciąganie. Wytrzymałość włókien drzewnych na rozciąganie podłużne wynosi 3000-4000 kG/cm2, błony komórkowej drzew iglastych 4500-7000 kG/cm2; odpowiednie wartości dla drewna są znacznie niższe i zawierają się w granicach 100-2900 kG/cm2 (uprawnienia budowlane).

Wytrzymałość na rozciąganie w kierunku poprzecznym uwarunkowana jest wytrzymałością sklejającej włókna substancji międzykomórkowej.
Sęki i wady powodują wydatne obniżenie wytrzymałości drewna na rozciąganie podłużne. Praktyczne wykorzystanie tej własności wymaga stosowania drewna bez wad, a w związku z tym starannego sortowania drewna litego, jak to ma miejsce w lotnictwie, lub stosowania drewna ulepszonego, opartego na starannym doborze jakościowym półfabrykatów (program egzamin ustny).

Kształt i wymiary próbek

Drewno charakteryzuje się małą plastycznością i małą wydłużalnością. W związku z tym wykres podłużnego rozciągania drewna wygląda odmiennie niż wykres rozciągania stali; rozciągane drewno nie wykazuje ani płynięcia, ani odkształceń plastycznych. Po przekroczeniu granicy sprężystości następuje zerwanie włókien i ostateczna deformacja próbki.
Granica proporcjonalności wynosi dla drewna liściastego 0,70, dla drewna iglastego 0,80, dla drewna bukowego 0,85 wytrzymałości na rozciąganie podłużne. W razie potrzeby zwiększa się plastyczność i wydłużalność drewna za pomocą hydrotermicznej obróbki (opinie o programie).

Badanie wytrzymałości na rozciąganie podłużne stanowi próbę metodycznie trudną. Dlatego próbki używane do
badania wykazują dużą różnorodność form i wymiarów; każdy niemal kraj posługuje się innym typem próbki. Wspólną cechą wszystkich próbek jest przewężenie części, w której powinno nastąpić rozerwanie, a wydatne zwiększenie końcowych części próbki, które zamocowuje się w szczękach maszyny probierczej (segregator aktów prawnych).

Taki kształt próbki jest uzasadniony tym, że w czasie badania w końcowych częściach próbki zamocowanych w szczękach maszyny probierczej występują duże naprężenia ścinające, które mogą doprowadzić do zniszczenia tej części próbki, zanim nastąpi rozerwanie części przewężonej. Prócz tego końcowe części próbki narażone są na zniszczenie wskutek miażdżącego działania szczęk (promocja 3 w 1). W obydwóch wypadkach przedwczesne zniszczenie próbki pociąga za sobą konieczność jej odrzucenia.

Zwiększenie wymiarów musi być tak dobrane, aby opór na ścinanie w rozszerzonych częściach próbek był większy od naprężeń rozciągających w zwężonej części pomiarowej. Końcom próbki nadaje się zwykle takie wymiary, aby ich przekrój był przynajmniej 3,5 razy większy od przekroju rozciąganego (przewężona, środkowa część próbki).