Wytrzymałość na ściskanie surowca

Do nawierzchni tej stosowane są następujące materiały. Tłuczeń o wielkości ziarn 40-T-60 (kształt równomierny) lub 25-MO mm o kształcie zbliżonym do ośmiościanu lub sześcianu, bez zanieczyszczeń gliniastych, organicznych lub innych. Wytrzymałość na ściskanie surowca kamiennego przeznaczonego do produkcji tłucznia powinna wynosić co najmniej 1500 kG/cm2, nasiąkliwość wodą nie wyższa niż 0,5%, ścieralność na tarczy Bóhmego nie większa niż 0,20 cms/cm2 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Kruszywo do zaprawy. Stosuje się kruszywo pochodzenia kopalnego lub rzecznego (piasek i drobny żwirek o zakresie ziarn od 0-7 mm). Zawartość pyłu nie może przekraczać 2%, a krzywa przesiewu kruszywa o ziarnach 0-2 mm powinna leżeć w obszarze dobrego uziarnienia jak dla piasku w nawierzchniach betonowych, natomiast zawartość ziarn 2-7 mm powinna wynosić 30-40%. Kruszywo nie może zawierać zanieczyszczeń organicznych i innych wpływających szkodliwie na wiązanie zaprawy cementowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Cement. Należy używać cementu portlandzkiego wolnowiążącego marki 250 lub wyjątkowo 350.
Zaprawa. Zaprawę stanowi jednorodna mieszanina kruszywa 0-7 mm i cementu wykonana w betoniarce na sucho lub z dodatkiem wody, o stosunku cementu do kruszywa.

Ilość zaprawy w nawierzchni należy tak dobrać, aby po zagęszczeniu próżnia między ziarnami została całkowicie wypełniona (uprawnienia budowlane).
Wykonanie nawierzchni. Nawierzchnię tłuczniowo-cementową układa się na nośnym i ustabilizowanym podłożu twardym, a więc np. na istniejącej lub specjalnie wykonanej nawierzchni tłuczniowej lub brukowej.
Grubość warstwy nawierzchni tluczniowo-cementowej wynosi od 8 do 12 cm. Szczeliny poprzeczne w tej nawierzchni zaleca się robić co 10H-15 m, aby uniknąć nieregularnych rys i pęknięć.

Przy wykonywaniu nawierzchni tluczniowo-cementowej układa się na czas budowy odpowiednio usztywnione stalowe lub drewniane deskowania boczne w celu uniemożliwienia jej rozsuwania się na boki przy zagęszczaniu (program egzamin ustny).

Grunt stabilizowany cementem

Ze względu na ilość i kolejność układania poszczególnych warstw tłucznia i zaprawy ustaliło się dotychczas wiele sposobów wykonywania nawierzchni. Tłuczeń rozściela się w jednej lub dwóch warstwach, a zaprawę rozkłada się na warstwie tłucznia, między jego warstwami lub na podbudowie.
Do zagęszczania nawierzchni należy stosować walec dwukołowy o ciężarze 7-12 T o jednakowym nacisku jednostkowym obu kół (opinie o programie). Górną warstwę nawierzchni wałuje się tak długo, aż zaprawa wystąpi na powierzchni, a nawierzchnia stanie się zupełnie twarda i osiągnie pożądany przekrój poprzeczny i podłużny.

Po wykonaniu nawierzchni należy ją natychmiast zabezpieczyć przed działaniem czynników klimatycznych i atmosferycznych przez przykrycie piaskiem utrzymywanym w stanie wilgoci przez okres 10 dni.
Po okresie 3 do 4 tygodni powierzchnię należy oczyścić z piasku, wypełnić szczeliny masą zalewową, po czym można ją oddać do ruchu (segregator aktów prawnych).
Grunt stabilizowany cementem, zwany też gruntocementem, jest to mieszanina maksymalnie zagęszczona i stwardniała w wyniku ukończenia procesu wiązania cementu.
Warstwa stabilizowanego gruntu stanowi warstwę pośrednią pod względem nośności pomiędzy podłożem gruntowym a kosztownymi warstwami nawierzchni.

Gruntocement może dobrze spełniać swoje zadanie jako nośna warstwa nawierzchni, jeśli obok dostatecznych cech wytrzymałościowych wykazuje odporność na działanie wody i mrozu. Warstwy nawierzchni wykonane z gruntocementu o wytrzymałości na ściskanie po 7 dniach nie przekraczającej 24 kG/cm2 można traktować jako podatne i mogące w pewnym stopniu dostosowywać się do odkształceń podłoża (promocja 3 w 1).

Warstwy te są mało wrażliwe na zmiany temperatur, dzięki czemu nie wymagają stosowania szczelin. Poza tym charakteryzują się wysokim modułem odkształcenia i korzystnie rozkładają obciążenie na podłoże gruntowe.