Wzory empiryczne

Zakładamy, że równomierne ciśnienie ma znak ujemny. Jeśli długość walca l nie jest duża w porównaniu z promieniem R, warunki brzegowe na końcach, gdzie przyłożony jest moment skręcający, będą miały duży wpływ na stan naprężeń przy wyboczeniu. W konsekwencji tego teoria stateczności przy wyboczeniu jest bardzo skomplikowana. W pierwszym przypadku rozpatrujemy więc taką długość walca, aby warunki brzegowe nie miały wpływu na przebieg zjawiska (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeśli l przekracza podane wyżej granice nierówności, to wzór może być stosowany dla długich rur. Rury niekołowe rozpatrywane były teoretycznie przez Sibuya. W rurach tego typu może nastąpić specjalny rodzaj niestateczności, określony jako efekt Brazier a, który omówiono krótko poniżej. W pracach podano pewną liczbę doświadczeń, których większość wyników określa naprężenia graniczne na ok. 75% wartości teoretycznej dla swobodnego podparcia (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Ponieważ istnieje pewien rozrzut w wynikach doświadczeń, trzeba wprowadzić pewne dodatkowe bezpieczeństwo i dlatego Donnell zaproponował, aby stosować wzór Jen można stosować do granicy plastyczności. Doświadczenia z rurami, w których wyznaczone naprężenia graniczne były wyższe od granicy plastyczności, wykonał Stang, Ramberg i Back, którzy ustalili pewną liczbę wzorów empirycznych (uprawnienia budowlane).

Efekt Braziera występujący przy skręcaniu rur niekołowych jest zjawiskiem analogicznym do spłaszczenia rur poddanych zginaniu. Efekt Braziera powoduje, że styczne odpowiednie do dwóch następujących po sobie przekrojów nie pozostają zawsze równoległe, lecz tworzą pewien mały kąt, proporcjonalny do kąta skręcania i do odległości przekrojów. Wypadkowa odpowiednich sił ścinających staje się przez to prostopadła do powierzchni powłoki (program egzamin ustny). Powstałe obciążenia obwodowe wywołują, w przypadku rur niekołowych, odkształcenie obwodowe, wskutek czego przy pewnym kącie skręcenia rura może przejąć mniejsze momenty skręcające, niż to wynika z teorii sprężystości.

Ściskanie osiowe

Ściskanie osiowe ze zginaniem (opinie o programie). Ten rodzaj obciążenia występuje w przypadku mimośrodowego działania siły osiowej. Wyboczenie rozpocznie się na tworzącej, na której wystąpią maksymalne naprężenia ściskające. Naprężenia ściskające od właściwej siły osiowej są niekiedy bardziej niekorzystne niż naprężenia ściskające od momentu zginającego. Przy stosowaniu więc zasad wymiarowania musimy przed wyznaczeniem maksymalnych osiowych naprężeń ściskających pomnożyć siłę normalną przez 1,2 (segregator aktów prawnych).

W pracy omówiono przeprowadzone doświadczenia nad obciążeniem mimośrodową siłą normalną wraz z siłą poprzeczną. Jednak wyniki poszczególnych badań odbiegają do 33 % od podanego wzoru. Zginanie ze skręcaniem. Przypadek ten rozpatrywał doświadczalnie Gabrielli dla celów projektowania w lotnictwie. Przy wyboczeniu pierwszego rodzaju (ogólnej niestateczności) rura jako całość jest niestateczna. Rurę trzeba więc traktować jako konstrukcję jednorodną, tzn. przy założeniu równomiernego rozkładu sztywności żeber na powierzchni powłoki.

W rzeczywistości odstępy żeber są skończone i dlatego długości półfal wyboczenia wyznacza się wg poniższych wzorów (jeśli konieczne dla obu kierunków). Ponieważ długości półfal przekraczają 3- lub 4-krotnie odległość żeber, założenie jednorodnego sposobu działania jest wystarczająco dokładne. W przypadku mniejszej długości fal nie można uważać rury, w związku z wyboczeniem, za konstrukcję jednorodną. Lecz w takich przypadkach będzie zawsze bardziej niekorzystne wyboczenie drugiego rodzaju (promocja 3 w 1).

Pod wyboczeniem drugiego rodzaju rozumiemy niestateczność poszczególnych segmentów powłoki między żebrami. W takim przypadku długość półfal i jest dokładnie równa odstępowi żeber i dlatego żebra działają jako pewnego rodzaju podpory płyt powłokowych.