Zestaw składników cementu

Równania Bognę’ado obliczani procentowej zawartości głównych składników w cemencie są podane dalej Poza głównymi składnikami zestawionymi w cemencie znajduj; się także składniki drugorzędne, taki jak MgO, Ti0₂, Mn₂0₃, K₂0 i Na_zO. Wy noszą one zazwyczaj nie więcej niż kil ka procent masy cementu (program uprawnienia budowlane na komputer). Dwa spośrót składników drugorzędnych zasługują ni uwagę, są to tlenek sodowy i tlenek po tasowy - Na_aO i K₂0 - znane jako al kalia (wyróżnione w ten sposób, bowiem w cemencie występują również i inni zasady). Stwierdzono, że wchodzą om w reakcje z niektórymi kruszywami przy czym produkty tych reakcji działają niszcząco na beton. Zauważono również, że wpływają one na prędkości wzrostu wytrzymałości cementu w czasie. Należy w związku z tym podkreślić, że termin składniki przede wszystkim do ich a niekoniecznie do ich ważności, alkaliów i Mn₂0₃ (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zestaw składników cementu został w zasadzie na podstawie badań fazowej systemów C-A-S i C-A-F, systemu czteroskładnikowego C-C₂S-C₅A₃-C₄AF, a fc>7P innych (uprawnienia budowlane). Prześledzono przebiegi topnienia lub krystalizacji oraz określone składy faz stałej i ciekłej przy różnych temperaturach. Poza metodami chemicznej rzeczywisty skład klinkieru można określić przez badanie mikroskopowe preparatów w stanie oraz ich oznaczanie za pomocą pomiarów współczynnika załamania światła. Zawartości obu krzemianów, tj. C₃S i C₂S, można zmierzyć mikrometrem Shandsa, umieszczając cienkie wycinki, podobne do używanych w badaniach petrograficznych, w świetle przechodzącym (program egzamin ustny).

Wypolerowane i wytrawiane przekroje

Wypolerowane i wytrawiane przekroje mogą być badane zarówno w świetle odbitym, jak i przechodzącym. Inne metody obejmują dyfrakcję promieni rentgenowskich w celu oznaczania fazy krystalicznej i zbadania struktury krystalicznej niektórych faz oraz różnicową analizę termiczną (izw. DTA). Jeszcze inne nowe rozwiązanie polega na użyciu mikroskopu elektronowego, dającego duże powiększenie dzięki zastosowaniu promienia elektronów zamiast fal świetlnych. Dokładna składu cementu jest ułatwiona dzięki stosowaniu nowych, szybkich metod wyznaczania składu, takich jak analiza fluorescencyjna rentgenowska oraz mikrosonda elektronowa (opinie o programie).

Okazuje się obecnie, że temperatury przejścia w rzeczywistości niższe wartości. Krzemian trójwapniowy C₃S, którego w cemencie jest na ogół najwięcej, ma postać małych, bezbarwnych ziaren jednakowych wymiarów. Przy ostudzeniu poniżej 1250°C ulega on powolnemu rozkładowi, lecz - jeśli stygnięcie nie jest nazbyt powolne - C₃S pozostaje nie zmieniony i w zwykłej temperaturze jest związkiem stosunkowo trwałym (segregator aktów prawnych). Krzemian dwuwapniowy C₂S występuje w trzech, a może nawet w czterech odmianach. a-C₂S istniejące przy wysokich temperaturach przechodzi w odmianę /? przy 1456°C. /S-C₂S przechodzi dalej przy 675°C¹⁾ w y-C₂S, lecz przy prędkości stygnięcia takiej jak w cementach wytwarzanych przemysłowo /?-C₂S w klinkierze pozostaje. /?-C₂S tworzy okrągłe ziarna wykazujące zazwyczaj zbliźniaczenia.

Glinian trójwapniowy C₃A wytwarza regularne kryształy, jednak przy zastygnięciu w postaci szkła tworzy amorficzną fazę międzywęzłową. Zelazoglinian czterowapniowy C₄AF jest w rzeczywistości roztworem stałym, zawierającym różne składniki, poczynając od C₂F i kończąc na C₆A₂F, jednak opis w postaci C₄AF jest dogodnym uproszczeniem. Rzeczywista ilość poszczególnych składników ulega znacznym wahaniom w poszczególnych cementach i istotnie przez odpowiednie dozowanie materiałów uzyskuje się różne gatunki cementów (promocja 3 w 1). W USA próbuje się ustalać właściwości cementów używanych do różnych celów przez podawanie granicznych zawartości czterech podstawowych składników, obliczanych na podstawie chemicznej analizy zawartości tlenków. Postępowanie takie umożliwiłoby zaniechanie licznych zazwyczaj podejmowanych badań fizycznych.