Zwykła ochrona drenażowa

Zwykła ochrona drenażowa jest stosowana bez prostowników stykowych w przypadkach, kiedy potencjał ochranianej konstrukcji jest stale wyższy od potencjału powrotnego przewodu sieci, dokąd są odprowadzane prądy błądzące. Dla uregulowania oporu drenażowego połączenia z systemem ochronnym instaluje się ręczny zmienny opornik (program uprawnienia budowlane na komputer).
Spolaryzowaną ochronę drenażową stosuje się w przypadkach, kiedy potencjał szyn tylko okresowo bywa wyższy od potencjału chronionej konstrukcji, a więc kiedy może zachodzić niebezpieczeństwo powstawania prądu od szyn do konstrukcji.

Ten rodzaj drenażu ma wyższość w stosunku do poprzedniego:

a) odpada niebezpieczeństwo powstania prądu odwrotnego w obwodzie drenażowym,

b) obserwuje się znacznie mniejszą zależność prądu i wielkości ujemnego potencjału konstrukcji od potencjału szyn (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy układaniu izolacji bitumicznych używa się często różnych elementów stalowych, jak końcówek dociskowych, śrub, płyt dociskowych, kołnierzy i ram do dylatacji przegubowych (uprawnienia budowlane).
Jak wiadomo, stal ulega korozji elektrochemicznej w styku z takimi metalami jak ołów, miedź, itp. oraz z elektrolitami.

Elementy stalowe w celu ochrony ich przed korozją chemiczną pokrywa się przede wszystkim środkami ochronnymi, jak np. lakierami i masami izolacyjnymi. Zachodzą jednak przypadki, kiedy stal musi być pokryta powłokami innych odpornych metali.
Pokrywanie jednego metalu powłoką z innego metalu osiąga się różnymi metodami, z których najważniejsza jest metoda galwanotechniczna.
Zasadniczą rolę przy wytwarzaniu powłok elektrolitycznych ma przygotowanie powierzchni przedmiotu (program egzamin ustny).

Niekiedy nawet ślady tłuszczu powodują złe osadzenie się powłoki i brak przyczepności.
Powłoki metaliczne nie mają warstwy przejściowej, a trzymają się powierzchni siłami adsorpcji i mechanicznie dzięki szorstkości powierzchni.
Powłoki metaliczne są zwykle porowate i zawierają duży procent tlenków. Grubość powłok, zależnie od wymagań, waha się w granicach od 0,5-pl do 100-r-200p..
Powłoki metaliczne można podzielić na anodowe i katodowe (opinie o programie).

Powłoki anodowe

Powłoki anodowe wykonywane są z metali bardziej ujemnych od metalu chronionego. Do ochrony anodowej żelaza w warunkach pracy w roztworach obojętnych lub lekko kwaśnych stosuje się cynk i kadm. Powłoka anodowa ulega korozji na korzyść metalu chronionego. Powłoka cynkowa zatem chroni
żelazo oddzielając je od Środka korodującego, a jeżeli jest to powłoka porowata, to w dalszym ciągu chroni żelazo jako protektor.
A zatem powłoki anodowe chronią metal nie tylko mechanicznie, lecz również i elektrolitycznie (segregator aktów prawnych).

Najlepsze powłoki anodowe dla żelaza są wykonane z cynku.
W danych warunkach jest dodatni, w stosunku do potencjału chronionego metalu. Dla żelaza w zwykłych warunkach powłoki takie tworzą: cyna, miedź, nikiel, chrom, srebro. Powłoka katodowa może chronić metal tylko wtedy, jeżeli jest całkowicie szczelna. Jeżeli w powłoce takiej występują pory, pęknięcia lub inne nieszczelności, to odsłonięta część metalu może stać się anodą, a powierzchnia powłoki katodą. Wtedy następuje groźne niszczenie chronionego metalu.

Do powłok niemetalicznych zalicza się powłoki organiczne i nieorganiczne (promocja 3 w 1). Ochronne powłoki organiczne uzyskuje się najprościej przez posmarowanie metalu olejami wysychającymi: np. olejem lnianym. W temperaturze pokojowej tlen łączy poszczególne cząsteczki oleju podobnie jak siarka w gumie wulkanizowanej i powstają cząsteczki koloidalne. Jeżeli natomiast olej wysycha w wyższej temperaturze, następuje zamiast utleniania polimeryzacja i warstwa oleju twardnieje. ‘Przy temperaturze 120-ł-200°C otrzymuje się warstwę oleju przypominającą warstwę masy plastycznej.