Amerykańskie proste urządzenie

W razie utrudnionego ładowania należy zachować specjalne ostrożności przy zakładaniu nabojów zapalczych z założonymi spłonkami. Wszelkie stosowanie siły w tym wypadku grozi wielkim niebezpieczeństwem. Gdzie się naboje nie gładko wprowadzić do otworu, zaleca się użycie nabojów o odpowiednio zmniejszonej średnicy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Amerykańskie proste urządzenie dla bezpiecznego wprowadzania do otworu naboju uzbrojonego. Nabój uzbrojony wkłada się do zabezpieczającej rurki kartonowej, której średnica i długość dostosowane są do wymiarów tego naboju. U góry rurka zamknięta jest na stałe korkiem drewnianym, zaopatrzonym bocznym otworem do wypuszczenia na zewnątrz lontu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Od zewnętrznej strony ma korek otwór służący do nasadzenia całości na miedziany bolec, umieszczony na końcu. W ten sposób tkwiący na końcu stępora nabój zapalczy z wypuszczonym z boku lontem, wprowadza się do otworu aż do potrzebnej głębokości. W otwartych kamieniołomach mogą być używane: proch i beznitro-glicerynowe materiały amonowo-saletrzane również w luźnej postaci, oczywiście tylko w zupełnie suchych otworach. Użycie ich dozwolone jest tylko w otworach pionowych lub o nachyleniu do poziomu większym od 45°, oraz w szczelinach, do których materiał jeszcze samoczynnie zsypuje się na ich. Napełnianie otworu lub szczeliny winno się odbywać przy pomocy lejka z miękkiego metalu nie dającego iskier, zaopatrzonego w rurę takiej długości, aby sięgała do górnej krawędzi nasypanego ładunku (uprawnienia budowlane). Typ lejka polecanego przez szwajcarski zakład zapobiegania wypadkom i jego stosowanie, z rurami do przedłużania, wykonany ze stopu aluminiowego.

Luźno nasypany piasek

Średnica rury do normalnych robót wynosi 21 mm, dla specjalnie dużych otworów wyrabiane rury mają średnicę 36 mm (program egzamin ustny). W otworach skrzywionych lub przypadkowo przesuniętych podczas wstępnego strzelania, do których nie można wprowadzić rury lejka, można zamiast rury metalowej używać węża gumowego. sięgającego również aż do górnej krawędzi ładunku (promocja 3 w 1). W swoim czasie powszechnie używane były jako. materiał do przybitki wysuszony ił lub glina, a w niektórych okolicach cienko mielony łupek ilasty, które stosowano następnie w postaci urabianych na mokro wałkowatych klusek.        

Piasek powinien być dobrze wysuszony i mieć różnorodne uziarnienie, co daje się poprawić przez dodawanie mączki kamiennej. Niektórzy zalecają lekkie zwilżanie górnych dla wypełnienia pustych przestrzeni w piasku. Należy również uważać, aby wysokość przybitki była dostateczna (opinie o programie). Normalnie powinna ona zajmować ponad ²/.t. głębokości otworu.

Luźno nasypany piasek lub podobne sypkie materiały można ugniatać jedynie lekko drewnianym stęporem. Dolne warstwy ugniata się słabiej, coraz to mocniej, jednakowoż bez ubijania lub pobijania młotkiem. Użycie młotka przy wykonywaniu przybitki jest dozwolone tylko wyjątkowo przy strzelaniu prochem w krótkich otworach cm długości poniżej 40 cm. Ubijać młotkiem można tylko ostatnią Vs przybitki, gdyż przybitka ubijana tylko stęporem w takich otworach zwykle zawodzi. Korzystnie jest ostatnie warstwy przybitki piaskowej przykryć jeszcze przybitką z klusek iłowych. Zaleca się to szczególnie dla ładunków prochu i saletry wybuchowej (segregator aktów prawnych).

Główne zalety luźnej przybitki piaskowej dadzą się streścić w następujących uwagach:

• Przy dobrym wykonaniu jest ona nieźawodna.
• Daje istotną oszczędność przy wykonaniu, jest więc tańsza od innych.
• Ponieważ przy wsypaniu do otworu luźnego piasku iskrzenie bywa wykluczone, przeto usuwa się zupełnie niebezpieczeństwo przedwczesnego wybuchu od iskry.

Przy wsypaniu luźnego piasku wyklucza się mechaniczne uszkodzenie przewodnika elektrycznego, na co przy stosowaniu innych przybitek trzeba szczególną zwracać uwagę.