Układ podstawowy

Przekonaliśmy się uprzednio jak niedoskonałym narzędziem do analizy naprężeń w tarczownicach jest teoria błonowa. Obecnie podamy zarys teorii zgięciowej. Jest rzeczą naturalną obranie za punkt wyjścia teorii błonowej wykrycie jej niedociągnięć i usunięcie ich. Postępowanie takie pokrywa się ze zwykłą analizą konstrukcji statycznie niewyznaczalnych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Układ podstawowy scharakteryzowany jest przez fakt, że sztywne połączenia płytowych pasm na brzegach zostały zastąpione przez przeguby, które mogą przenosić ścinanie nie mogą przenosić momentów zginających M_y z jednego pasma na sąsiednie. Te ostatnie momenty Zginające obierzemy później za wielkości nadliczbowe. Ze względu na ścinanie na brzegach układ podstawowy jest sam statycznie niewyznaczalny. Przez indeks (0) oznaczać będziemy działanie obciążenia w układzie przegubowym, a nie w układzie podstawowym teorii błonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zbadamy teraz odkształcenie układu przegubowego. Część przekroju x = const graniastosłupa z pasmami płytowymi m1, m, m+1. Każde z tych pasm przenosi w swej płaszczyźnie obciążenie S_m i pracuje jak belka o dużej wysokości. Najpierw trzeba rozpatrzyć każde pasmo m jako pasmo płytowe podparte wzdłuż krawędzi m-1 i m i przenoszące obciążenie przez momenty zginające M_y i zawsze » takich przypadkach występujące siły ścinające Q_y. Oczywiście znów pomijamy momenty zginające płyty M_x i momenty skręcające M_xy\ wtedy każdy element o szerokości dx w kierunku .v stanowi belkę o rozpiętości h_m w kierunku y przenoszącą swoje obciążenie (uprawnienia budowlane).

Jeśli obciążenie jest pionowe, reakcje na końcach przęsła _ mogą i powinny być przyjęte jako pionowe, a siły przeciwnie do tych reakcji skierowane-to obciążenia P_m występujące w naszej teorii. Poza momentami M_y wywołanymi przez statycznie niewyznaczalne momenty brzegowe M_r występują teraz także momenty M_y wywołane przez ciągłe obciążenia na rozpatywanych belkach. Mogą one mieć duże wartości, szczególnie gdy tarczownica składa się tylko z kilku pasm płytowych; fakt ten stanowi z punktu widzenia oszczędności podstawową wadę tarczownic w porównaniu z powłokami walcowymi (program egzamin ustny).

Rozkład naprężenia równoleżnikowego

Oczywiście, momenty M_y w belkach h_m mają wpływ na kąty (o i wyrażenia określające ten wpływ należy dodać do wyrażeń, zatem wpływ ten przenosi się na równania. Ponieważ momenty M_y są niezależne od statycznie niewyznaczalnych wielkości’ M_{r n}, stanowią one ostatecznie dodatek do prawych stron rozpatrywanych równań. len wskazuje także na nierównomierny rozkład naprężenia równoleżnikowego w przekroju pierścienia oraz przedstawia przeniesienie obciążenia brzegowego w poprzek obszaru kulistego przez zginanie i ścinanie (opinie o programie).

Nietrudno się domyśleć, że jest rzeczą praktycznie niemożliwą zastosowanie rozwiązania [6-26] do powłok, w których x jest o wiele większe od x w naszym przykładzie. Nawet dla stosunkowo niewielkich wartości tego parametru pracochłonność obliczeń staje się bardzo duża, jeśli interesują nas zakresy 0 różniące się istotnie od 90°. Na przykładzie powłoki rozciągającej się od, powiedzmy, 0 = 50° do = 90° można pokazać, co w takim przypadku należy uczynić (segregator aktów prawnych).

Na dolnej granicy w jej pobliżu można korzystać z rozwiązania przy pewnym nakładzie pracy może okazać się możliwe osiągnięcie w obliczeniach dla szeregu nawet 0 = 70°. Dla górnej połowy południka przekształcenie zastępuje się przez inne, dla którego wartość zerowa zmiennej pomocniczej x znajduje się w pobliżu 0 = 50°. Prowadzi to znów do równania hipergeometrycznego, ale z innymi parametrami, należy zatem odpowiednio przekształcić wszystkie wzory.

Jak poprzednio, otrzymuje się cztery niezależne rozwiązania, które pomnożyć można przez stałe, np. Cf, …, C*, ale te ostatnie nie są już dowolne. Zależą one od układu stałych C,, …,C₄, ponieważ obydwa rozwiązania muszą reprezentować tę samą funkcję 0. Warunek ten będzie spełniony, jeśli gdzieś w połowie południka Q+, Q+, Q+, Q’^ obliczone z obydwóch rozwiązań będą takie same. Mamy tutaj cztery warunki prowadzące do czterech zależności liniowych pomiędzy C?, …, C% i C,, …, C₄. Wraz z warunkami brzegowymi na obydwóch brzegach wystarczają one do wyznaczania ośmiu stałych (promocja 3 w 1).