Asfalty ponaftowe

Przy odpowiednim stężeniu roztwory zasad i kwasów działają destrukcyjnie na materiały organiczne, które pęczniejąc wchłaniają agresywne roztwory. Pęczniejące asfalty wykazują obniżoną trwałość. Organiczne substancje badane w roztworach agresywnych pęcznieją wykazując przyrost masy; brak przyrostu lub ubytku masy nie jest jeszcze oznaką odporności ważna jest próba wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na komputer).
Asfalty ponaftowe są bardziej odporne na działanie kwasów niż zasad, jednak przy działaniu jednych i drugich obserwuje się spadek wytrzymałości.
Paki są na ogół podobnie odporne jak asfalty.

Jednakże kwas azotowy nawet bardzo rozcieńczony niszczy pak. Nie jest on odporny na kwasy stężone, natomiast na ogół jest odporny na kwasy rozcieńczone.
Spoiwa organiczne są substancjami bardzo złożonymi i trudno jest ocenić ich przydatność jako środków przeciwkorozyjnych. Z tego powodu stosowanie asfaltów, paków i smół bez dokładniejszych badań laboratoryjnych jest słuszne jedynie w środowisku kwasów i zasad znacznie rozcieńczonych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Powinno się jednak wziąć pod uwagę, że materiały asfaltowe ulegają z biegiem czasu zniszczeniu nawet w środowiskach, które ogólnie uznajemy za normalne, jak np. w zwykłych nieagresywnych wodach atmosferycznych i gruntowych.

Asfalty ponaftowe. Oleje jako mieszaniny węglowodorów aromatycznych naftenowych w wyniku kondensacji lub polimeryzacji połączonej z utlenianiem przechodzą w żywicę (uprawnienia budowlane). Żywice mają zdolność dalszej kondensacji cząsteczek pod wpływem takich czynników, jak temperatura, utlenianie lub adsorpcja. W wyniku tej kondensacji powstają asfalteny. Asfalteny mają większy od żywic ciężar cząsteczkowy i odmienne zachowanie wobec rozpuszczalników. Asfalteny nie rozpuszczają się w lekkich destylatach naftowych. W wyniku dalszej kondensacji następnym produktem asfaltenów są karbeny lub inaczej nierozpuszczalne asfalteny. Proces ten przebiega w powiązaniu z coraz dalej idącym odwodornieniem węglowodorów (program egzamin ustny).

Powstawanie żywic

Powstawanie żywic sprzyja podniesieniu właściwości izolacyjnych asfaltów, natomiast nadmierny wzrost ilości asfaltenów i karbenów prowadzi nieuchronnie do starzenia się asfaltu, który staje się coraz bardziej kruchy (opinie o programie).
Zdolność klejenia i spajania jest jedną z cenniejszych właściwości asfaltu, a szczególnie jego przyczepność do podłoża mineralnego. Właśnie kwasy asfal- togenowe są substancjami powierzchniowo-aktywnymi, których obecność w asfalcie sprzyja jego przyczepności do powierzchni hydrofilowych.

Asfalty z małą zawartością kwasów asfaltogenowych mają gorszą przyczepność do powierzchni mineralnych materiałów zawierających dużo minerałów hydrofilowych (jak kwarcu, granitu itd.) (segregator aktów prawnych).
Natomiast wapienie, które są względnie hydrofobowe, łączą się dobrze z asfaltami nawet o minimalnej zawartości substancji powierzchniowo-aktywnych.
W procesach utleniania się węglowodorów tworzenie się żywic jest powolniejsze od powstawania asfaltenów. Wskutek czego należy uznać, że utlenienie jest podstawową przyczyną starzenia się asfaltu.

Starzenie się asfaltu wskutek warunków atmosferycznych, tzn. światła, temperatury, tlenu i wody, można uzasadnić następującymi przyczynami:
- parowaniem lekkich frakcji pod działaniem ciepła i ruchu powietrza;
- utlenieniem wskutek przyłączenia tlenu z powietrza albo usuwaniem węgla (z wydzieleniem wody lub dwutlenku węgla);
- polimeryzacją (zagęszczeniem cząstek) przejawiającą się szczególnie na powięrzchni asfaltu w postaci twardnienia;
karbonizacją, tj. tworzeniem się w asfalcie wolnego węgla, połączonym z wydzielaniem wodoru (promocja 3 w 1).

Dotyczy to przede wszystkim asfaltów zawierających dużo karbenów. Z tego powodu żąda się pełnej rozpuszczalności asfaltów w dwusiarczku węgla, ażeby wyeliminować starzejące się łatwiej asfalty zawierające nadmiar karbenów (nierozpuszczalnych w CS2).