Azotyn sodowy

Według S. A. Mironowa przy temperaturze średniej - 10°C wystarczy dodać 6-8% azotynu, a dopiero przy temperaturze - 15°C ilość tę należy zwiększyć do 8-h10%. Poniżej tej temperatury nie należy już prowadzić robót z azotynem sodowym, lecz przejść na dodatek węglanu potasowego Opinia Mironowa potwierdziła się w badaniach wykonanych w Politechnice Krakowskiej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Beton z dodatkiem azotynu wykazuje powolniejszy przyrost wytrzymałości (wpływ niskiej temperatury), ale po 28 dniach dojrzewania w ujemnej temperaturze osiąga 35-70% wytrzymałości, jaką uzyskałby ten beton dojrzewając w temperaturze normalnej. Jeśli temperatura otoczenia i betonu nie spada poniżej - 5 C, wystarczy zastosować 2,5% azotynu sodowego w odniesieniu do masy cementu. Korzystniejsze wyniki uzyskuje się, gdy mieszanka betonowa zarobiona jest na ciepło (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Im wyższa temperatura, tym lepiej. Dodatek azotynu nie wpływa w żaden sposób na beton dojrzewający w normalnych warunkach, poza pewnym jego uplastycznieniem. Można dzięki temu obniżyć ilość wody zarobowej o ok. 5%. Działanie azotynu polega głównie na znacznym obniżeniu temperatury zamarzania wody. Zauważono, że wytrzymałość betonu zawierającego azotyn sodowy wzrasta przy każdej odwilży (uprawnienia budowlane). Po miesięcznym przebywaniu w ujemnej temperaturze, a z kolei w temperaturze normalnej, beton uzyskuje założoną markę po upływie 1 do 3 miesięcy, zaś po dłuższym okresie z reguły wytrzymałość tego betonu jest wyższa niż betonu, który przez cały czas dojrzewa w warunkach normalnych. Dodatek azotynu sodowego jest o tyle dodatkowo korzystny, że można stosować betony o konsystencjach bardziej ciekłych, a więc wygodnych do zagęszczania. Zwiększenie ilości domieszki ponad zalecaną nie ma ujemnych wpływów, choć przy dodatku w ilości ponad 6% pojawiają się na betonie maleńkie białe punkty (program egzamin ustny). Stosowanie azotynu zaleca się szczególnie do konstrukcji o dużym module powierzchniowym, które narażone są na szybkie przemarzanie.

Azotyn sodowy nie wywołuje korozji stali, a nawet wykorzystywany jest jako inhibitor korozji w przemyśle stalowym. Mimo że dodatek azotynu powoduje powstawanie ługów w mieszance, do betonów można stosować wszystkie używane u nas kruszywa naturalne (opinie o programie).

Domieszki plastyfikujące

Dla przyśpieszenia wiązania można razem z azotynem stosować chlorek wapniowy albo - przy cementach szybko twardniejących - węglan potasowy lub sodowy, w temperaturach od -5 do -8°C zaleca się dodać 1,5% CaCl2 lub 2% K2C03 względnie 2% Na2NOa. W temperaturze do - 12°C ilości te należy zwiększyć o 50%. W każdym z wymienionych przypadków korzystnie jest wprowadzić plastyfikator w normalnie stosowanych ilościach. Wytrzymałości betonu są wtedy o 10% wyższe (segregator aktów prawnych).

Ze względu na wykonawstwo betonów w zimie, należy plastyfikatory oceniać wg następujących właściwości:
1. skuteczności uplastyczniania,
2. oddziaływania na mrozoodporność betonu,
3. wpływu na proces wiązania.

Dzięki możliwości obniżania ilości wody zarobowej, wykonany beton może w krótszym czasie uzyskać warunkową i pełną mrozoodporność. Zmniejszenie ilości wody dzięki plastyfikatorowi prowadzi także z reguły do podniesienia wytrzymałości betonu, co również ma duże znaczenie w zimie. Mimo że plastyfikatory na kwasach lignosulfonowych opóźniają z reguły nieco wiązanie betonu, stosowanie ich jest wskazane i korzystne.
Stosowanie tych plastyfikatorów jest natomiast konieczne w przypadku równoczesnego dozowania domieszek nadmiernie przyśpieszających początek wiązania (promocja 3 w 1).
Przy rozważaniu celowości stosowania plastyfikatorów należy więc kierować się następującymi zasadami dotyczącymi wykonywania betonów w okresie zimowym:
a. Plastyfikatory, które wywołują znaczne opóźnienie wiązania, stosować raczej tylko jednocześnie z dodatkami chemicznymi przyspieszającymi wiązanie lub obniżającymi temperaturę zamarzania wody.

b. W przypadku stosowania plastyfikatorów o wyżej wymienionych właściwościach należy wcześniej przeprowadzić szczegółowe badania ich wpływu na przebieg wiązania i wytrzymałość w danych temperaturach. Wyniki powinny zadecydować o celowości stosowania plastyfikatorów.