Badanie masy powłokowej

Z 3 próbek badanej papy o wymiarach 5×20 cm po lekkim ogrzaniu zdziera się za pomocą łopatki masę powłokową wraz z posypką mineralną (program uprawnienia budowlane na komputer).
Impregnowane wkładki tekturowe bada się zwykłymi sposobami stosowanymi do pap bezpowłokowych, przy czym jako rozpuszczalnika należy używać chloroformu. Zebraną masę powłokową ekstrahuje się również w przyrządzie Soxhleta chloroformem i oznacza zawartość części rozpuszczalnych w chloroformie.

Przy papach z masami powłokowymi i wypełniaczami rozpuszczalną pozostałość w gilzie Soxhleta przesiewa się przez sito o otworach 0,2 mm, dolicza składniki mineralne przechodzące przez sito do masy, uważając je w całości za wypełniacz mineralny, a ziarna grubsze za materiał posypkowy.
Przesiąkliwość papy i tkanin. Okrągłą próbkę badanego materiału o średnicy 23 cm umieszcza się na blaszce stalowej o grubości 3 mm, posiadającej 4 szczeliny promieniste o szerokości 5 mm i długości 20 cm. Próbkę wraz z płytą umieszcza się w aparacie do badania przepuszczalności, uszczelniając pierścieniem gumowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Na badaną próbkę wywiera się ciśnienie wody 0,3 kG/cm2 przez 1 godzinę, a następnie zwiększa się ciśnienie do 1 kG/cm2 w ciągu następnej godziny. Materiały przeznaczone do izolacji przeciwwilgociowej dla wysokich ciśnień bada się pod ciśnieniem 2-3 kG/cm2 w ciągu 24 godzin.

Wytrzymałość posypki na ścieranie. Papy stosowane do robót dekarskich na pokrycia zewnętrzne, które muszą posiadać gęstą i szczelnie przylegającą posypkę mineralną, poddaje się badaniu, które ma na celu określenie wytrzymałości posypki na ścieranie (uprawnienia budowlane).
Badanie to polega na przesuwaniu po wyciętej próbce papy (od jej strony zewnętrznej) ostrej drucianej szczotki określoną ilość razy pod przepisanym naciskiem.
Szczotki, jak też ich powierzchnia, liczba drutów na 1 cm2 i ich grubość są w krajach, gdzie metody te są stosowane, ujęte odpowiednimi przepisami. Jako wynik badania podaje się ilość gramów posypki,. jaka przy próbie została oderwana od powierzchni papy przepisanej normami.

Emulsje asfaltowe izolacyjne

Oznaczenie zawartości powietrza w papie próba Croyera. Próba ta służy do ilościowego określenia stopnia nasycenia papy bitumem (program egzamin ustny).
Wykonanie: Pasek papy o szerokości ok. 1 cm i wymierzonej powierzchni umieszcza się w probówce kalibrowanej o dolnej części stożkowej typu
używanego do zbierania osadów w wirówkach. Probówkę napełnia się olejem parafinowym i zanurza ptworem na dół w zlewce napełnionej tym samym (olejem. Zestawiony przyrząd podgrzewa się stopniowo do 90°C. Po ostygnięciu oleju odczytuje się objętość wypartego powietrza na skali probówki i przelicza na 1 m2.

Według wskazówek francuskich papa z wkładką tekturową nie powinna zawierać więcej niż 80 cm* na 1 m2, a papier na welonie szklanym może zawierać maksimum 20 cm8 powietrza. Zarówno smoły, jak i asfalty są koloru czarnego, nie dającego się zmienić żadnymi rozjaśniającymi dodatkami (opinie o programie).
Emulsje asfaltowe izolacyjne, produkowane przy użyciu bardzo aktywnych bentonitów, można wprawdzie nieco rozjaśnić przez wprowaddzenie dodatku jasnych barwników mineralnych, jednak barwy powłok, jakie się w ten sposób uzyskuje, są zawsze ciemne.

Istnieją pewne gatunki asfaltów, tzw. asfaltów albinosów (np. asfalt Lobitos), które nie są tak intensywnie czarne jak inne asfalty ponaftowe lub naturalne. Asfalty te dają się w pewnym stopniu barwić i są stosowane np. do otrzymywania kolorowych mas mineralno-asfaltowych, z których układane są pasy demarkacyjne na jezdniach; jednak i te asfalty nie mogą być użyte do wyrobu jasnych względnie bezbarwnych materiałów izolacyjnych (segregator aktów prawnych). Materiały izolacyjne bezbarwne muszą być produkowane z odmiennych surowców wyjściowych.

Spośród preparatów nieorganicznych mogą być użyte jako środki przeciwwilgociowe, np. następujące preparaty:
a) szkło wodne,
b) fluaty (promocja 3 w 1).