Beton napowietrzony

Beton napowietrzony z dużą zawartością powietrza zachowuje się w podobny sposób. Pod wpływem wysokiego ciśnienia wywołanego pompowaniem powietrza ulega ściśnięciu i nie pomaga już w ruchu mieszanki przez swoje działanie jakby „łożyska kulkowego”. Wzrasta tarcie, a skutkiem tego także ciśnienie; powietrze staje się jeszcze bardziej ściśnięte i jeszcze bardziej spada urabialność. Jeśli rurociąg jest wystarczająco długi, zmniejszanie się objętości powietrza pod wpływem ciśnienia może zahamować całkowicie ruch tłoka pompy, tak że w efekcie zatrzymuje się wypływ masy betonowej na końcu rurociągu. Z tego powodu beton napowietrzony pompuje się zwykle jedynie na niewielkie odległości, tj. do ok. 45 m (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ten rodzaj betonu wykonywany jest w dwóch fazach. W pierwszej w formie umieszcza się i zagęszcza kruszywo. Pustki między ziarnami, stanowiące ok. 30-35% ogólnej objętości przyszłego betonu wypełnia się w drugiej fazie zaprawą. Beton wykonywany dwufazowo znany jest w literaturze angielskiej jako „prepacked concrete”, „intrusion concrete” lub „grouted concrete Kruszywo w betonie tego rodzaju nie ma pewnych frakcji pośrednich (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Typowe uziarnienie piasku i kruszywa. Kruszywo grube musi być starannie nawilżone lub zalane wodą przed wprowadzeniem zaprawy. Zaprawę pompuje się pod ciśnieniem przez rury zaopatrzone w otwory, rozpoczynając od dna i wyciągając stopniowo rury (uprawnienia budowlane).

Konsystencja zaprawy

Typowa zaprawa składa się wagowo z 2 części cementu portlandzkiego, 1 części bardzo drobno zmielonej i bardzo aktywnej pucolany, np. popiół lotny i 3-4 części drobnego piasku oraz takiej ilości wody, aby utworzyć płynną mieszankę. Pucolany zmniejszają wydzielanie mleczka cementowego i segregację oraz poprawiają płynność zaprawy. Stosuje się także pewien dodatek ułatwiający wciskanie się zaprawy między kruszywo (w ilości ok. 1% masy cementu i pucolan), polepszający jej płynność i ułatwiający utrzymywanie cząstek stałych w postaci zawiesiny. Środek ten opóźnia w pewnym stopniu gęstnienie zaprawy, a zawierając niewielką ilość sproszkowanego aluminium, powoduje przed związaniem zaprawy jej lekkie pęcznienie (program egzamin ustny).

Innym rozwiązaniem jest przygotowanie zaprawy składającej się z cementu i drobnego piasku, w specjalnej mieszarce „koloidalnej”, która rozprasza cement do tego stopnia, że pozostaje on w stanie zawiesiny, dopóki nie ukończy się pompowania. Ten rodzaj betonu wykonywanego dwufazowo nazywa się czasami betonem koloidalnym (opinie o programie).

Konsystencja zaprawy (mniej więcej taka jak gęstej śmietany) jest określana przez czas potrzebny na opróżnienie specjalnego stożka przez określoną objętość zaprawy; jest to tzw. wskaźnik płynności. Używa się również innego pomiaru polegającego na pomiarze odległości płynięcia danej objętości materiału wypuszczonego z leja do poziomego kanału. Beton wykonywany dwufazowo jest ekonomiczny, jeśli chodzi o zużycie cementu zużywa się go 120-150 kg na 1 m³, lecz wytrzymałość uzyskanego betonu jest ograniczona przez wysoki stosunek wodno-cementowy, konieczny do uzyskania dostatecznej plastyczności zaprawy (segregator aktów prawnych).

Jednak przy normalnych zastosowaniach tego betonu wytrzymałość ta jest na ogół odpowiednia, natomiast uzyskuje się beton o bardziej jednorodnych właściwościach niż przy stosowaniu konwencjonalnych metod układania, ponieważ praktycznie eliminuje się segregację. W rezultacie uzyskuje się beton gęsty, nieprzepuszczalny i twardy. Nie stosuje się już wibrowania wgłębnego, tylko wibrowanie zewnętrzne na poziomie powierzchni zaprawy, które może poprawić jakość tej powierzchni. Beton wykonywany dwufazowo może być stosowany w miejscach trudno dostępnych dla innych metod betonowania; może być również stosowany do przekrojów zawierających dużą liczbę różnych przedmiotów, które muszą być precyzyjnie umieszczone, np. w osłonach reaktorów (promocja 3 w 1). Ponieważ kruszywo i piasek są umieszczane oddzielnie, wyeliminowane zostaje niebezpieczeństwo segregacji ciężkiego kruszywa grubego, szczególnie kruszywa stalowego stosowanego w osłonach reaktorów.