Betoniarki

Betoniarki można podzielić również ze względu na sposób mieszania (program uprawnienia budowlane na komputer). Mieszanie składników masy betonowej może odbywać się pod działaniem siły ciężkości lub wskutek działania różnego rodzaju mieszadeł. Pierwsze z nich nazywają się betoniarkami wolnospadowymi, drugie zaś betoniarkami o mieszaniu przymusowym.

Ponadto podziału betoniarek można dokonać z uwagi na sposób ich usytuowania i przemieszczania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pod tym względem rozróżnia się betoniarki:
- stałe (stosowane w wytwórniach masy betonowej),
- przewoźne (na podwoziu z kołami o obręczach stalowych - do przewożenia na placu budowy ze stanowiska na stanowisko),
- przyczepne (na podwoziu z dwoma lub czterema ogumionymi kołami, ciągnione za pojazdem silnikowym),
- samojezdne (z własnym napędem na podwoziu drogowym lub szynowym).

Betoniarki różnią się również cechami mieszalników i sposobami ich opróżniania (uprawnienia budowlane).
Betoniarki składają się z następujących zespołów konstrukcyjnych: podwozia, ramy nośnej, silnika, mechanizmu napędowego, urządzenia wsypowego, urządzenia zasilającego w wodę z dozownikiem, mieszalnika i urządzenia wysypowego. W nowszych rozwiązaniach stosowane są jeszcze zespoły sterujące (półautomatyczne lub automatyczne).

Podwozia stosowane są przy betoniarkach przewoźnych, przyczepnych i samojezdnych. Podwozia mogą być jednokołowe typu taczkowego, dwu- lub czterokołowe z obręczami stalowymi, względnie z dwoma lub czterema kołami ogumionymi (program egzamin ustny).

Urządzenie wsypowe

Mechanizm napędowy służy do napędzania wszystkich mechanizmów ruchu związanych z działaniem betoniarki, a przede wszystkim do podnoszenia lub unoszenia kosza wsypowego, obrotów mieszalnika, obrotów mieszadeł, czasami podnoszenia gotowej mieszanki w wyciągach pionowych własną wciągarką (np. przy betoniarce typu „Pionier” o pojemności 250 1). Do napędu mechanizmów betoniarek stosowane są najczęściej silniki elektryczne, rzadziej spalinowe. Spotkać można również (bardzo rzadko) betoniarki o napędzie ręcznym (np. betoniarka BW-55). Służą one najczęściej do robót remontowych lub doświadczalnych, gdzie nie jest wymagana większa produkcja (opinie o programie).

Urządzenie wsypowe suchych składników mieszanki składa się najczęściej z podnoszonego kosza przesuwanego po prowadnicach lub znacznie rzadziej z kosza stałego. W przypadkach natomiast, gdy betoniarka używana jest do robót wymagających ciągłego przemieszczania (roboty drogowe), stosowany bywa również kosz unoszony, który dla wsypania swej zawartości do mieszalnika dowodnych i innych. Betoniarka z roku 1900 wyposażona była w mieszalnik talerzowy, wsypywanie składników odbywało się z góry, usytuowana była na trzech podporach stałych oraz miała napęd ręczny. Betoniarka z roku 1906 zbudowana była już na podwoziu czterokołowym z obręczami stalowymi, wyposażona była w kosz wsypowy, miała mieszalnik walcowy stały o osi pionowej, z ruchomymi mieszadłami (segregator aktów prawnych).

Napęd poprzez koło pasowe mógł mieć miejsce od maszyny parowej, kola wodnego lub silnika spalinowego. Do wyłączenia napędu beloniarki zastosowane było dodatkowe koło pasowe tzw. „luźnego biegu" z urządzeniem umożliwiającym przerzucanie pasa napędowego. Jest to przykład betoniarki o pracy okresowej z mieszaniem przymusowym. Napęd pasowy miały również betoniarki z roku 1923 i 1924. W miarę modernizacji betoniarek zmianom ulegały systemy mieszania. Różne sposoby mieszania w betoniarkach z mieszalnikiem o osi pionowej (mieszanie przymusowe) z lat 1900, 1906, 1924 i roku 1960 (promocja 3 w 1).

Jak widać na schemacie w 1900 roku stosowany był centralny napęd mieszadeł składających się z trzech łopatek długich i trzech łopatek krótkich. Liczba obrotów mieszadeł wynosiła 15-P30 obr/min. W roku 1906 zastosowano dwa różne mieszadła obracające się wokół własnych osi i wokół osi centralnej (oś pionowa mieszalnika).