Budownictwo wiejskie

Przy pomocy ciągników można montować prefabrykaty, przeprowadzać załadunek i rozładunek materiałów budowlanych, wiercenie otworów w gruncie dla pali itp.
Poza tym należy zwrócić uwagę, że ciężar budynków budownictwa zagrodowego, wykonywanych z materiałów tradycyjnych, wynosi od 200 do 500 ton (program uprawnienia budowlane na komputer). Dowóz tak dużej ilości materiałów stanowi duże obciążenie budowy i stąd wynika, że dla jej potanienia należy dążyć do lekkich prefabrykatów konstrukcyjnych z betonów ciężkich oraz prefabrykowanych elementów ścian osłonowych i innych z betonów lekkich (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Budownictwo wiejskie, zwłaszcza w gospodarstwach wielkotowarowych, zbliżone jest swoim zakresem do budownictwa przemysłowego halowego. Stanowi ono budownictwo niskokondygnacjowe, w którym fundamenty zajmują dość duży udział w kosztach obiektu (w budownictwie krajowym inwentarskim 6.5-9%), gdyż ich koszty rozkładają się na małą liczbę kondygnacji. Ten stan powoduje konieczność poszukiwania tańszych rozwiązań posadowienia budynków (uprawnienia budowlane).
Wartość naprężeń dopuszczalnych pod stopami fundamentów ustala się na podstawie wytycznych normy gruntowej PN-59/B-03020, przy czym na wartość tę wpływa nie tylko wytrzymałość gruntu, ale również dopuszczalne obliczeniowe osiadania i różnice osiadań dla różnych typów konstrukcji. Wybór sposobu posadowienia uzależniony jest przede wszystkim od warunków gruntowo-wodnych i kształtu budynku.

Ze względu na koszty należy unikać posadowienia budowli wiejskich na terenach o wysokim poziomie wód gruntowych.
Norma PN-59/B-03020 klasyfikuje budowle ze względu na wrażliwość na osiadanie na 5 kategorii, przy czym najbardziej wrażliwe są konstrukcje monolityczne.
Stateczność fundamentów i budowli uzależniona jest od głębokości posadowienia i nacisku na grunt. Przy zbyt wysokich naciskach lub zbyt płytkim posadowieniu może zachodzić niebezpieczeństwo wypierania gruntu spod fundamentów na boki i do góry (program egzamin ustny).

Podłoże i grunt wokół fundamentów

Podłoże i grunt wokół fundamentów należy zabezpieczać przed wodą, która może powodować utratę przez nie wytrzymałości i stateczności.
O właściwej głębokości posadowienia budowli decyduje przede wszystkim głębokość przemarzania gruntów i poziom wody gruntowej. Grunty spoiste (jak iły i gliny) oraz mało spoiste (jak pyły, piaski pylaste i gliniaste) powiększają swoją objętość wskutek zamarzania wody w porach gruntu (opinie o programie).

Powoduje to powstanie tzw. wysadzin mrozowych. Według PN-59/B-03020 Polska podzielona jest na 6 stref klimatycznych w zależności od temperatury i związanej z tym głębokości przemarzania. W województwach zachodnich głębokość przemarzania wynosi 0,8 m, w centralnych 1,0 m, w północno-zachodnich oraz w miejscowościach podgórskich (powyżej 500 m n.p.m.) - 1,20 m.
Fundamenty budowli na gruntach wysadzinowych należy zakładać poniżej poziomu przemarzania, zaś na gruntach nie pęczniejących wskutek przemarzania, jak skały lite, rumosz, piaski grube i średnie (o zawartości cząstek mniejszych od 0,02 mm do 100% w stosunku do uziarnienia poniżej 2 mm) budynki mogą być posadowione niezależnie od granicy przemarzania, z uwzględnieniem tylko wypierania gruntu (segregator aktów prawnych).

Fundamenty wewnętrznych ścian i slupów są zabezpieczone od przemarzania i dlatego posadawia się je na głębokości uzależnionej od wypierania gruntu. Wysoki poziom wody gruntowej, powyżej poziomu posadowienia fundamentów, utrudnia wykonanie robót oraz w przypadku wód agresywnych wymaga dodatkowo zastosowania środków zabezpieczających przed korozją, co w sumie znacznie podraża koszty posadowienia budynków.

Przekazywanie obciążenia z fundamentów na grunt może się odbywać drogą bezpośrednią lub pośrednią. Budowle wiejskie są przeważnie niskie i dlatego powinny być posadawiane albo bezpośrednio na podłożu gruntowym, lub za pośrednictwem krótkich pali (promocja 3 w 1). Posadowienie pośrednie, np. na długich palach lub za pomocą innych sposobów, powinno stanowić wyjątek.