Cement glinowy

Cement glinowy nie może być zmieszany z żadnym innym cementem, spoiwem lub dodatkami przyspieszającymi twardnienie, gdyż następuje natychmiastowe wiązanie, w wyniku czego otrzymuje się bardzo niską wytrzymałość betonu; dopuszcza się mieszanie go z innymi spoiwami, jeśli wytwarza się cement ekspansywny (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poza podstawowymi cementami portlandzkimi, hutniczymi i glinowymi istnieją cementy przeznaczone do wykonywania zapraw lub betonów do celów specjalnych. Cementy te używa się do zapewnienia większej wodoszczelności, mrozoodporności (z domieszką napowietrzającą), trwałości w środowiskach agresywnych, krótkiego okresu wiązania (szczególnie pod wodą), zwiększenia objętości betonu spowodowanego zwiększeniem objętości cementu w czasie hydratacji (cementy ekspansywne), zwiększenia twardości betonu (czyli zmniejszenia jego ścieralności), małego skurczu, rysoodporności itp. Ponadto jest dość dużo cementów specjalnych o przeznaczeniu dekoracyjnym. Są to zwykle cementy kolorowe, wykonane z cementu białego z domieszką odpowiednich barwników (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Szczegółowe omawianie rodzajów i właściwości wszystkich specjalnych cementów nie ma znaczenia praktycznego, ponieważ cementy takie nie są produkowane w Polsce. Ponadto istnieje tendencja, aby wymienione właściwości i zastosowania cementów uzyskać nie dzięki produkcji różnych cementów, lecz przez modyfikację struktury betonu odpowiednimi domieszkami (uprawnienia budowlane).

Cement ten produkuje się w niewielkich ilościach. Jest to cement złożony z rozdrobnionych do miałkości cementu następujących składników: klinkieru cementu portlandzkiego, popiołu lotnego w ilości 20-40% i siarczanu wapniowego dla regulacji wiązania. Właściwości tego cementu są zbliżone do cementu hutniczego (program egzamin ustny).

Ujemna cecha cementów portlandzkich

W kraju produkuje się trzy odmiany tego cementu w zależności od procentowej zawartości C₃A w klinkierze, która wynosi nie więcej niż 4% dla odmiany I, 7% dla odmiany II i powyżej 7% dla odmiany III. Cement odmiany I charakteryzuje się największą odpornością na agresję siarczanową i ma najniższą ilość ciepła wydzielanego podczas jego hydratacji (opinie o programie).

Ujemna cecha cementów portlandzkich, a mianowicie pęcznienie, w cementach ekspansywnych wykorzystana jest jako dodatnia. Betony wykonane z cementów ekspansywnych powiększają swoją objętość dzięki powstaniu zhydratyzowanego siarczanu glinianowapniowego 3CaO • A1₂0₃ • 3CaSQ₄ • 31H₂0 (sól Candlota). Sól ta powstaje w czasie hydratacji cementu ekspansywnego, w wyniku której zhydratyzowany glinian trój- lub czterowapniowy wchodzi w reakcję z siarczanem wapniowym. Sól Candlota ma znacznie większą objętość niż suma objętości składników, z których powstała (segregator aktów prawnych).

Może ona powstać również w betonach z normalnego cementu portlandzkiego, w którym jest zbyt dużo siarczanów lub gdy beton znajduje się w środowisku wodnym o znacznej zawartości jonów siarczanowych. Wówczas sól ta nosi nazwę bakcyla cementowego i jej powstanie jest bardzo szkodliwe, ponieważ zwiększenie objętości następuje w stwardniałym betonie i może spowodować uszkodzenie wewnętrznej struktury lub pęknięcie betonu. W betonie z odpowiedniego cementu ekspansywnego takie szkodliwe zjawiska nie zachodzą, gdyż zwiększenie objętości następuje w sposób równomierny i w czasie, gdy beton nie jest całkowicie stwardniały (zwiększenie liniowych wymiarów betonu wynosi 0,1).

W Polsce nie są produkowane cementy ekspansywne. Pewne cementy ekspansywne można wykonać prostymi środkami. Poniżej podano przykład kompozycji jednego z cementów ekspansywnych. Wykonuje się mieszaninę cementu portlandzkiego 90-95% i składnika powodującego rozszerzanie 54-10% (promocja 3 w 1). Ustalenie dokładnej proporcji tych składników zależy od wymaganego stopnia zwiększenia objętości i żądanej wytrzymałości betonu.