Komisja kierująca badaniami

Przyszło mi wówczas na myśl, aby zbadać warunki, w których Komisja Betonu Uzbrojonego wykonała swoje badania. Postanowiłem dowiedzieć się o tym od pracowników pomocniczych przygotowujących urządzenia pomiarowe (program uprawnienia budowlane na komputer). Wyznano mi, że z obawy przed zniszczeniem tensometrów przy pękaniu próbek, co miało miejsce kilka razy, zdejmowano tensometr pod obciążeniami znacznie mniejszymi od obciążeń niszczących.

Dla uzupełnienia wykresów w przedziałach, w których odkształceń nie zmierzono, uzupełniano najzwyczajniej te wykresy przez wykreślenie stycznych w punkcie początkowym. Stąd wywodziło się mniemanie o stałości współczynnika sprężystości stnowiącego obowiązującą podstawę wyznaczania naprężeń wywołanych odkształceniami. Nie wykonano żadnych badań systematycznych, stwierdzających wpływ czasu na odkształcenia. Jedynie z powodów przypadkowych czas trwania niektórych doświadczeń był dłuższy, a zmierzone odkształcenia niespodziewanie wielkie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Komisja kierująca badaniami zamiast rozpatrzyć przyczyny stwierdzonych odchyleń tak, jakby to niewątpliwie zrobił każdy fizyk, odrzuciła wszystkie te anormalne odkształcenia jako wynikające z niedokładności pomiarów.
Zrozumiałem wówczas, że konstruktorzy-teoretycy stanowiący większość członków komisji, jeszcze przed rozpoczęciem doświadczeń byli przekonani, że beton może odkształcać się tylko według praw, które przypisane stali pozwoliły zmienić naukę o konstrukcjach w zwykłą gałąź matematyki (uprawnienia budowlane).
Matematycy ci, zamknięci w świecie urojonym nie dopuszczającym żadne’, rzeczywistości fizykalnej, szukali w swych doświadczeniach jedynie potwierdzenia swych pojęć. Przyjmowali więc za prawdę największe zniekształcenia pomiarów, aby potwierdzić swe błędne przekonania, odrzucali zaś jako fałszywe wszelkie obserwacje, które by mogły prowadzić do odstąpienia od panującej teorii lub skomplikować pojęcia (program egzamin ustny).

Słupy

Nabrałem wówczas przekonania, że przeguby w zwornikach, które wprowadziłem niechętnie i tylko po to, aby być w zgodzie z przepisami, były jedyną przyczyną nieszczęścia moich sklepień i że te przeguby były niepotrzebne, gdyż naprężenia nie mogą dojść do wartości niebezpiecznych ze względu na zmniejszenie współczynnika sprężystości wraz ze wzrostem naprężeń. Trzeba więc było znieść przeguby.
Szczęśliwie tylko ja jeden mogłem ocenić wielkość niebezpieczeństwa, gdyż nie mówiłem o nim nikomu i nawet nie żądałem wydania rozporządzenia zatrzymania ruchu (opinie o programie).

Wymagałoby to bowiem pisma prefekta i mogłoby wywołać nieoczekiwane skutki. Przy pomocy majstra i trzech zaufanych robotników ustawiłem na miejscu dźwigi do podniesienia krążyn tak, aby wywołać w łukach wygięcie odwrotne do wygięcia wywołanego odkształceniami trwałymi. Podczas gdy po moście odbywał się normalny ruch, podniosłem zworniki do ich właściwego położenia, a następnie unieruchomiłem przegub wypełniając betonem wszystkie dostępne przestrzenie, jakie istniały między połówkami sklepień.
Ocaliło to most w Veurdre od nieuchronnego zawalenia. Od chwili zdjęcia z krążyn aż do zniszczenia w czasie ostatniej wojny most ten nie wykazywał żadnych zmian.
W tych okolicznościach poznałem wielkość odkształceń, które narastają z upływem czasu, nie potrafiłem jednak określić ich złożonych zależności (segregator aktów prawnych). W celu poznania tych zależności ułożyłem sobie program badań; nie mogłem jednak go wykonać przed mobilizacją w 1914 roku. Do badań tych powróciłem dopiero w 1925 roku”.

Pomost wykonano jako rozdzielny od łuków. Słupy mają jednakowe pochylenia, lecz przeciwnie zwrócone na dojazdach i na łuku. Są one połączone przegubowo z łukami i bezprzegubowo z pomostem i mają przekrój zbieżny ku łukom.
Most jest położony nad głębokim skalistym wąwozem (promocja 3 w 1).

Odcinki przywezgłowiowe łuku, o długościach około 10 m, zabetonowano na rusztowaniach. Dwa środkowe odcinki, o długościach około 45 m, zabetonowano w położeniach pionowych, opierając je na przegubach z betonu uzbrojonego, w sposób umożliwiający zwarcie ich w kluczu. Po doprowadzeniu tych odcinków do ich końcowego położenia przeguby obetonowano, a ich oparcia prowizoryczne rozebrano.