Cement portlandzki

Cement portlandzki używany do zaprawy cementowej otrzymuje się przez wypalanie glin marglowych mielonych następnie na bardzo miałki proszek. W zależności od użytego surowca, temperatury i stopnia wypału oraz stopnia przemiału, cementy dzielą się na znaczną ilość gatunków i marek różniących się nazwą, kolorem i wytrzymałością (program uprawnienia budowlane na komputer). Wytrzymałość (marka) cementu określa się wysokością obciążenia w kilogramach na centyme.tr kwadratowy poprzecznego przekroju badanej próbki z zaprawy cementowej, które powoduje zgniecenie próbki. Marka cementu jest tym wyższa, im większa jest wytrzymałość cementu. Produkuje się cementy następujących marek: „200“, „250“, „300“, „400“, „500“ i „600“. Do robót okładzinowych i terrazzowo-mozaikowych używa się cementu marek „200“ i „250“, który odpowiada wymaganiom GOST’). Oprócz cementu portlandzkiego stosuje się do zapraw, cement puzzolanowy i żużlowy (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cement portlandzki jest to proszek szary lub jasnoszary tak zmielony, że sito o 900 oczkach na 1 cm przepuszcza go nie mniej niż 98%, a sito o 4900 oczkach na 1 cm² - nie mniej niż 75%. Ciężar właściwy po wypaleniu wynosi od 3,1 do 3,3, ciężar objętościowy w stanie luźnym przyjmuje się w obliczeniach równy 1,4 t/m, chociaż w rzeczywistości może być większy. Początek wiązania następuje nie wcześniej niż 30 minut i nie później niż 12 godzin od chwili zarobu (uprawnienia budowlane). Cement portlandzki powinien równomiernie zmieniać objętość zarówno w wodzie, jak i przy próbie ha gorąco. Jeżeli wyniki po 3 dniach są niezadowalające, za decydującą uważa się próbę 7-dniową lub 28-dniową. Jeżeli 3-dniowta’ próba daje wyniki zadowalające i cement odpowiada wszelkim innym warunkom technicznym, to może być przyjęty bez dalszych prób (program egzamin ustny).

Opakowanie cementu

Opakowanie cementu stanowi drewniana beczka wyłożona wewnątrz papierem, worek albo worek papierowy. Ciężar cementu w beczce wynosi 155 lub 170 kg netto bądź 165 lub 180 kg brutto. Cement w worku waży 80 kg, a w worku papierowym 50 kg netto (opinie o programie). Na każdym opakowaniu powinny być wypisane następujące dane: 1. nazwa cementowni, 2. nazwa cementu, 3. numer serii, 4. rok wyprodukowania. Zaprawy cementowej używa się w robotach okładzinowych i posadzkarskich do mocowania płytek na ścianie luh na podkładzie betonowym. Jednocześnie służy ona do łączenia płytek między sobą. Przy układaniu posadzki warstwa zaprawy nazywa się wyrównawczą lub miękkim podłożem.

W wypadkach kiedy powierzchnie licowane mają nierówności w postaci wyrw bądź przy licowaniu konstrukcji drewnianej, zaprawy używa się do robót pomocniczych (wstępnych), które wykonują sami robotnicy zajmujący się licowaniem (segregator aktów prawnych).

Do zapraw cementowych stosowanych przy robotach okładzinowych używany jest piasek rzeczny, czysty (kwarcowy) o ziarnach średniej wielkości, zawierający nie więcej niż 7% domieszek gliniastych i nie więcej niż 3% - organicznych. Piasek o większej zawartości domieszek powinien być płukany. Dopuszczalne jest użycie piasku kopalnego barwy szarej, pod warunkiem, że zawartość domieszek nie jest większa od wyżej wskazanej.

Woda do zapraw cementowych powinna być czysta, źródlana lub rzeczna. Woda morska, bagienna lub mineralna nie nadaje się do zapraw. Siatka Rabitza używana jest przy układaniu płytek na konstrukcjach drewnianych. Wyrabiana jest z drutu o średnicy 0,5 - 1 mm, o oczkach 10×10 lub 15 x 15 mm (rzadziej 5×5 mm); szerokość jej wynosi zwykle około 1 m, długość 20 - 30 m (promocja 3 w 1). Najlepsze gatunki siatki wyrabiane są z drutu ocynkowanego, który prawie nie ulega rdzewieniu. Na budowę siatka dostarczana jest w zwojach. Do mocowania siatki Rabitza lub do oplatania drutem drewnianych konstrukcji używa się gwoździ stalowych o długości 70 mm. Drut do oplatania na gwoździach powinien być miękki, wyżarzony, o średnicy 1-1,5 mm.