Charakter platform podnoszonych

Pewne fragmenty pomostów mogą być wykonane wprost z elementów mających charakter platform podnoszonych, albo wręcz platforma (jeżeli koszty dalekiego transportu powrotnego i inne okoliczności to uzasadniają) może po zakończeniu budowy być „wmontowana” w pomost na stałe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Inną platformę typu U podnoszoną na szczudłach, tok budowy pomostu na wybrzeżu Sahary Hiszpańskiej w El-Aaiun. Podpory pomostu stanowiły pale pustakowe ze sprężonych wzajemnie odcinków żelbetowych o średnicy 2,5 m, grubości ścianek 24 cm i długości do 39 m oraz o ciężarze pali najdłuższych 165 tys. kG, rozmieszczone jarzmami po 2, w odległościach co 45 m. Wzajemny odstęp pali w jednym jarzmie wynosił 7 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pomost stanowił część dojazdową całej budowli, nie mniej wykonanie jego za pomocą platformy podnoszonej było bardzo charakterystyczne. Dno stanowiło miękką skałę, zastosowano więc naprzód wiercenie w nim otworów o średnicy 2,80 m w miejscach przyszłych pali na projektowaną głębokość zapuszczania pala. W tym celu
zakładano w wycięciu platformy odpowiedni szablon w postaci konstrukcji kratowej, w którym osadzono rury płaszczowe o średnicy 2,80 m i zagłębiono je przez wiercenie na ok. 1 m w przykrywający skałę grunt. Otwory wiercono świdrem o odpowiedniej średnicy, którego końcówka wyposażona była w wałkowe dłuta (gryzarki) (uprawnienia budowlane).

Po wywierceniu obu otworów przenoszono szablon na pokład platformy i dowożono od lądu pale, po już wykonanej części pomostu oraz po przesuniętych tymczasem dźwigarach roboczych, łączących (przejściowo) pomost z platformą. Pale dowożono małymi dźwignicami bramowymi, które przed dostarczeniem pali układały brakujące dźwigary podłużne na ostatnio ukończonych jarzmach palowych; dźwigary te również wykonywane były z betonu sprężonego i każdy ich prefabrykat miał ciężar 126 tys. kG (program egzamin ustny).

Roboty pogłębiarskie

Żuraw na platformie i jedna z dźwignic bramowych ustawiały pale przez rury płaszczowe w wywiercone otwory; przestrzeń pustą w otworze wokół każdego pala wypełniano żwirem, w który wstrzykiwano następnie zaprawę cementową, a wnętrze pala betonowano do rzędnej dna akwenu. Rury płaszczowe wyjmowano. Po ukończeniu pali żuraw platformy kładł na palach podwieszone poprzecznice i po sprężeniu ich z palami platforma odpływała na następne stanowisko oddalone o 45 m. Na budowie tej dzięki zastosowaniu platformy podnoszonej uniknięto używania jednostek pływających (opinie o programie).
Roboty pogłębiarskie mogą być wykonywane z platform podnoszonych za pomocą chwytaków zawieszonych na linach żurawia.

Nowością są pogłębiarki kroczące opatentowane w Holandii (przez IHC), zbudowane z wykorzystaniem platform podnoszonych.
Jest to pogłębiarka ssąco-refulująca ze spulchniaczem na dolnym końcu smoka, zdolna do pracy w zwartych lub zagęszczonych gruntach, a nawet w skałach (segregator aktów prawnych).
Kadłub pogłębiarki stanowi platforma w postaci pontonu w kształcie litery L. Smok oraz pompa ssąco-tłocząca umieszczone są w sztywnej drabinie, osadzonej między ramionami platformy, którą za pomocą wciągarki i systemu lin można obracać w poziomie, za pomocą zaś hydraulicznego podnośnika może być podnoszona lub opuszczana.

Ponton pogłębiarki może swobodnie pływać, a także może wesprzeć się na dnie na 3 parach szczudeł (ściśle na 3 szczudłach w czasie pracy lub na 6 w czasie postoju). Platforma po postawieniu na szczudłach zwykle podnoszona jest na nich ponad grzbiety najwyższych fal.
Urobek przekazywany jest do rurociągu tłoczącego (0 500 mm), który może mieć 2 km długości, a unosi się na wodzie na pływakach lub do przycumowanych szaland. Najcenniejszą właściwością platformy jest jej zdolność do równoległego przesuwania się w dowolnym kierunku (promocja 3 w 1).