Charakter zużycia ciepłej wody

Zużycie ciepłej wody w budownictwie powszechnym, na które składają się budynki mieszkalne, hotele, szpitale, szkoły czy domy wypoczynkowe i sanatoria, zależy od tak wielu czynników, że dokładne wyznaczenie tej wartości w trakcie projektowania budynku nie jest możliwe. Spośród czynników wpływających na wielkość tego zużycia można wymienić choćby takie jak: porę roku, dzień tygodnia, godzinę, klimat, przyzwyczajenia mieszkańców czy standard sanitarny mieszkań lub innych pomieszczeń (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dlatego też, przyjmując pewne wskaźniki zużycia ciepłej wody podane w dalszej części, projektujący powinien sobie zdawać sprawę z tego, że wyznaczone wielkości elementów instalacji tylko w pewnych chwilach będą odpowiadać ściśle warunkom obliczeniowym. Ogólnie rzecz biorąc zaprojektowana instalacja w konkretnych warunkach może mieć niewystarczającą wydajność ciepłej wody, wydajność pokrywającą całe zapotrzebowanie wody lub też wydajność znacznie przewyższającą maksymalne potrzeby rzeczywiste (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W tej sytuacji, kiedy w wielu przypadkach wielkości jednostkowego zużycia ciepłej wody są wielkościami losowymi zawierającymi się jednak w pewnym określonym przedziale, należy dążyć do tego, aby z ekonomicznie uzasadnionym prawdopodobieństwem wydajność zaprojektowanej instalacji okazała się wystarczająca. Problem ten najlepiej jest zilustrować analizą rozbioru ciepłej wody w budownictwie mieszkaniowym (uprawnienia budowlane).

Porównując wiele wykresów dobowego rozbioru ciepłej wody w budownictwie mieszkaniowym można zauważyć pewną prawidłowość. Polega ona na tym, że z dużym prawdopodobieństwem można przewidzieć, iż w pewnych okresach chwilowy rozbiór wody będzie większy lub mniejszy od rozbioru średniego dobowego (program egzamin ustny).

Dobowe zużycie ciepłej wody

I tak np. w godzinach wieczornych czy rannych regularnie występuje zwiększony rozbiór ciepłej wody, a w godzinach nocnych rozbiór ten całkowicie zanika. Stwierdzono też, że największa część ciepłej wody przeważnie jest zużywana w godzinach wieczornych w okresie tzw. kąpieli głównej (opinie o programie).

Typowe wykresy rozbioru ciepłej wody w budynkach mieszkalnych, uporządkowane w okresach 15-minutowych, z wyraźnym maksymalnym rozbiorem wody występującym w godzinach wieczornych. W tym samym budynku w innym dniu rozbiór ciepłej wody może odbywać się w sposób zupełnie odmienny. Często w dni świąteczne okres maksymalnego zużycia wody występuje w godzinach przedpołudniowych.

Dobowe zużycie ciepłej wody przypadające na jednego mieszkańca (q_m) waha się w szerokich granicach. W oparciu o bogaty materiał doświadczalny w pracy stwierdzono, że rozkład gęstości jednostkowego zużycia ciepłej wody q_m jest bardzo zbliżony do rozkładu normalnego. Histogram takiego rozkładu jego empiryczną dystrybuantę.

Jeżeli przy obliczaniu mocy cieplnej urządzeń podgrzewających wodę zostanie np. ustalone zużycie wody q_m = 130 kg/Md, to z wykresu można stwierdzić, że w ok. 88% wielkość podgrzewaczy będzie wystarczająca, a tylko w 12% budynków będzie za mała, powodując pewne obniżenie temperatury wody w godzinach jej maksymalnego zapotrzebowania (segregator aktów prawnych).

Z wykresu dystrybuanty q_m można również stwierdzić, że przy przyjęciu q_m = 130 kg/Md w 38% moc cieplna urządzeń centralnego przygotowania ciepłej wody będzie w pewnym stopniu nie wykorzystana. Pamiętając jednak o tym, że w trakcie projektowania instalacji nie jest znany rzeczywisty rozbiór ciepłej wody, jak również o tym, że rozbiór ten z biegiem czasu może ulec zmianie, z konieczności należy przyjmować takie wskaźniki zużycia wody, które z jednej strony zapewnią odpowiednią temperaturę wody, a z drugiej nie będą przyczyną nadmiernego wzrostu kosztów instalacji. Uporządkowany wykres rozbioru wody wraz z graficznym oznaczeniem wielkości występujących w równaniu (promocja 3 w 1).