Kosztowne narzuty kamienne

Chcąc uniknąć kosztownych narzutów kamiennych, w piaski te należy wbijać długie pale. Filary tak fundamentowane są drogie; dlatego też ograniczyłem ich liczbę do dwóch, dzieląc długość mostu na trzy luki o rozpiętościach po 72,50 m (program uprawnienia budowlane na komputer).

Łukom tym dałem bardzo niewielkie wzniesienia, wynoszące około 1/15 rozpiętości, ponieważ warunki hydrologiczne i gospodarcze nie pozwalały na zbyt daleko idącą przebudowę dojazdów.
Tak płaskie łuki należało zaopatrzyć w przeguby. Gdyby to zależało tylko ode mnie, dałbym każdemu łukowi jedynie po dwa przeguby w wezgłowiach, ale taki układ nie odpowiadałby przepisom zawartym w cyrkularzu z roku 1906. Nie mogąc więc inaczej postąpić, przewidziałem przeguby w wezgłowiach i w zwornikach, projektując trzy luki trójprzegubowe, których rozpory równoważyły się na bardzo lekkich filarach obliczonych jedynie na przenoszenie sił poziomych wywołanych przez obciążenia ruchome (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pomost był ustawiony na sklepieniach za pośrednictwem czterech rzędów skratowań trójkątnych. Grubości sklepień wzrastały od zwornika ku wezgłowiom.
Ponieważ stal była droga, dałem bardzo mało uzbrojenia. W lukach ilość siali wynosiła niewiele więcej niż 30 kG/m:> betonu. Tak małą ilość stali można było dać oczywiście jedynie w elementach wyłącznie ściskanych. Oszczędzałem również na betonie. Średni ciężar wielkich przęseł tego mostu wraz z ciężarem nawierzchni i poręczy nie przekraczał 1200 kG na metr kwadratowy powierzchni pomostu. Odpowiada to grubości sprowadzonej betonu równej 0.50 m.

Jeden z przedsiębiorców złożył ofertę na odbudowę mostów: Boutiron, Chatel- -de-Neuvre i le Veurdre według moich projektów żądając za każdy z tych mostów jednej trzeciej sumy przeznaczonej przez władze administracyjne na budowę mostu Veurdre.
Oferta ta została przyjęta. Departament zlecił mi nadzór nad budową mostów; z ramienia przedsiębiorcy miałem przeprowadzić odpowiednie studia i prowadzić budowę (uprawnienia budowlane).
Bardzo mi zależało, aby koszty budowy nie przekroczyły sumy 210 000 fr podanej w ofercie, ale nawet w 1907 roku było to bardzo mało jak na most o dwóch pasmach ruchu długości 250 m i podporach opartych na kesonach.
Mimo tych ograniczeń finansowych uznałem za konieczne wykonać próbne sklepienie w dużej skali.

Miejscowe uwarstwienie

Projekt zawierał parę zagadnień wymagających sprawdzenia doświadczalnego przed rozpoczęciem budowy (program egzamin ustny).
Przede wszystkim należało sprawdzić, jak zachowują się tak płaskie i mało uzbrojone sklepienia podczas zdejmowania z krążyn; następnie trzeba było sprawdzić możność kontrolowania przesunięć obu części każdego z przegubów w wezgłowiach: zakończenia sklepień i ich oparć; wreszcie należało obmyślić sposób jednoczesnego podnoszenia wszystkich trzech łuków z krążyn, aby zapewnić w każdej chwili równość rozporów przekazywanych na filary i zabezpieczyć je od ścięcia przez siły poziome (opinie o programie).

Poszukiwanie rozwiązania tych zagadnień wykonawczych skłoniło mnie do obmyślenia sposobu unoszenia sklepień z krążyn przez wprowadzenie rozporów za pomocą lewarów hydraulicznych. Później stosowałem ten sposób do sprawdzenia momentów wstępnych w sklepieniach utwierdzonych. Od tego czasu sposób ten był powszechnie stosowany w budowie mostów łukowych.
Zastosowanie lewarów hydraulicznych do wznoszenia sklepień z krążyn dawało możność usunięcia piaskownic, mocnego powiązania krążyn z rusztowaniami, zwiększenia światła między rusztowaniami i zwiększenia stateczności krążyn na wywrócenie.

Próbnemu sklepieniu dałem rozpiętość 50 m oraz strzałkę 2 m. Średni jego promień wynosił 136 m. Szerokość w zworniku 1,50 m, a na poziomie przegubów dolnych 2,50 m. Tak płaskiemu łukowi należało dać przyczółki bardzo mało odkształcalne, gdyż w razie ich niewielkiego rozsunięcia luk zarysowałby się (segregator aktów prawnych). Miejscowe uwarstwienie było bardzo słabe i trzeba było zastosować pale.

Ale już od wielu lat nurtowały mnie myśli o sprężaniu; myśli te zastosowałem łącząc oba przyczółki ściągiem betonowym o przekroju 150 cm2 sprężonym między przyczółkami, wskutek czego miały one dążność do zbliżenia się pod działaniem stałej siły rzędu 2500 T wywołanej przez naprężenia kilkuset drutów średnicy 8 mm przeciąganych na zimno, o wysokiej granicy sprężystości. Druty te były naciągane parami i kotwione klinami w zaciskach. Ten sposób naprężenia drutów był później rozpowszechniony w Belgii i uważany za nowość (promocja 3 w 1).