Charakterystyka techniczna dźwigarów

Wszystkie te cztery typy, stosowane o rozstawie 6,0 m, są przeznaczone do przekrycia hal jedno- lub wielonawowych przy stosowaniu jako przekrycia płyt piytowo-żebrowych panwiowych oraz płyt łupinowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ociepleniem mogą tu być płyty pilśniowe lub pianobetonowe, styropian oraz papa na lepiku. Na obydwóch końcach dźwigarów wykonane są w środniku otwory dla skonstruowania ewentualnego połączenia dźwigara z konstrukcją wsporczą.
Dwa typy dźwigarów o rozpiętości 12 m wykonywanych w całości. Pierwszy typ dźwigara o stałej wysokości sprężono pięcioma kablami, z których cztery przebiegają poziomo w dolnym pasie, piąty zaś przebiega ukośnie w środniku. W środku dźwigara wykonano silnie zbrojone pogrubienie przekroju dolnego pasa dla wzmocnienia strefy nacisku łukowo zagiętego kabla środnikowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Tak wykonane dźwigary belkowe mogą przenosić obciążenia przekrycia (bez podwieszenia suwnicowego) o rozpiętości 12,. 15 i 18 m. Stropowe drugorzędne belki o wysokości na podporze 80 lub 100 cm opierają się na omawianym dźwigarze na dolnej jego półce. Dźwigar o kształcie trójkątnym stosuje się do hal suwnicowych i bezsuwnicowych o rozpiętościach przęseł 18, 24, a nawet 30 m. Belki stropowe (lub kratownice) dające obciążenie skupione w granicach od 35 do 100 T (z obu stron) opierają się na belkowym dźwigarze na górnej półce. Do typowych belek produkowanych masowo w ZSRR o innym układzie od wyżej opisanych należą belki sprężane kablami o kształcie (uprawnienia budowlane). Belki o rozpiętościach 12, 15 i 18 m składają się z elementów o długości 3,0 m; po ich właściwym ułożeniu i zalaniu szwów o szerokości 8 do 15 mm zaprawą cementową były one (po 24 godz.) sprężane kablami. Zamiast kablami sprężenie wykonywano również prętami z wysokowartościowej stali (25G2S).

Ciężar belki

Otwory w środniku zmniejszają ciężar belki. Stosowano beton marki 300-M00. Konstrukcyjne zbrojenie elementów składało się ze zgrzewanych szkieletów prętowych. Na górnym pasie każdego elementu przymocowywano płytki stalowe dla zamocowania przez spawanie płyt przekrycia (program egzamin ustny). Przed sprężeniem belki skrajne płytki przy szwach sąsiednich elementów łączono nakładkami przez spawanie.
Oprócz przekrojów dwuteowych stosowano również przekroje teowe z półką górną, z tym że te belki (bez otworów w środniku) wykonywano w całości,, a sprężano kablami biegnącymi jeden nad drugim w środniku.
Pewne oszczędności materiałów uzyskuje się stosując krzywoliniowy kształt podłużny belek (opinie o programie).

Przyjmując odpowiednią do rodzaju obciążenia zmienność przekroju poprzecznego belki (np. dla obciążenia równomiernego na rzut poziomy - zmienność wg paraboli 2-go stopnia) można zaprojektować belkę na tzw. stalą siłę, tj. by w każdej odległości od podpory przekrój poprzeczny belki był jednakowo wykorzystany (praktycznie biorąc można to uzyskać dla środkowej części belki, gdyż na podporach dla belki nie można przyjąć zerowej wysokości jakby to wynikało z zerowego momentu zginającego). W omawianym przypadku oszczędność ilości betonu i stali wyniosła 10-15% w stosunku do dźwigara belkowego dwuspadowego (o pochyleniu 1 : 12) o tej samej rozpiętości i tej samej wysokości na podporach (segregator aktów prawnych). Ten kształt belek przyjmuje się o rozpiętości 12, 15, 24 i 30 m.

Belki te zwykle o przekrojach dwu- teowych należą do najczęściej stosowanych elementów nośnych przekryć przemysłowych hal. Zazwyczaj długości tych belek wahają się w granicach od 9 do 18 m. To górne ograniczenie długości wynika z dużych ciężarów tych belek dochodzących nawet do 6 T. Przy rozpiętościach belek większych od 15 m zmniejszenie ciężaru belek uzyskuje się przez stosowanie otworów w środniku zwykle w środkowej części belek (promocja 3 w 1).