Charakterystyka zbiorników o przekroju kołowym

W związku z wymaganiami technologicznymi ukształtowanie dna musi być niekiedy urozmaicone, np. przy basenach pływackich (typ 4), osadnikach itp. Przy zbiornikach odkrytych naziemnych lub częściowo zagłębionych w ziemi (typ 3), o większych wymiarach w rzucie, rozdziela się z reguły konstrukcję ścian i dna dylatacjami, a ściany pracują wtedy jako ściany oporowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ściany zbiorników zamkniętych są przeważnie dołem połączone monolitycznie z dnem, górą z przekryciem w sposób sztywny lub przegubowy, rzadko ze swobodnym przesuwem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Konstrukcja ich jest płytowa, płytowo-żebrowa, rzadziej w postaci łupin walcowych opartych na żebrach (typ 9). Konstrukcja przekrycia jest podobna do konstrukcji da - a więc płytowa przy małych zbiornikach, płytowo-żebrowa, w postaci stropu grzybkowego, rzadziej w postaci sklepień walcowych lub klasztornych opartych na żebrach (uprawnienia budowlane).
Zbiorniki tego typu dzielą się na dwie grupy: na zbiorniki utworzone przez powłoki obrotowe o pionowej osi obrotu oraz o poziomej osi obrotu. Powierzchnie ich utworzone są przez obrót linii krzywej, prostej lub łamanej zwanej tworzącą dookoła osi obrotu. Zbiorniki o poziomej osi obrotu (najczęściej o kształcie walcowym) wykonuje się głównie ze stali, dlatego też nie będą one tu omawiane.

W zależności od rodzaju tworzącej rozróżniamy powłoki w kształcie kopuł, walców lub stożków, z których konstruuje się ścianki boczne, przekrycia oraz dna zbiorników. W odróżnieniu od zbiorników prostokątnych istnieje tu duże zróżnicowanie typów spotykanych kształtów, głównie w zależności od ich usytuowania (program egzamin ustny).
Zbiorniki podziemne mają na ogół ścianki walcowe o przekryciach płytowych bezsłupowych dla małych wymiarów zbiornika w rzucie, grzybkowych dla większych wymiarów przekrycia (typ 2), czy też żebrowych (np. z jednym słupem w środku jak typ 2).

Do bardziej ekonomicznych przekryć należą powłoki w kształcie kopuł, powłoki torusowe lub obrotowe sklepienia cylindryczne. Dnami mogą być tu płyty kołowe, odwrócone stropy płytowe - żebrowe (typ 2), bądź grzybkowe (typ 2); rzadziej spotyka się tu powłoki kuliste (typ 6) i stożkowe.

Zbiorniki naziemne i wyniesione

Zbiorniki naziemne i wyniesione mają również na ogół ścianki walcowe (typ 2-6), rzadziej stożkowe. Ich przekrycia to układy płytowe, płytowo-żebrowe oraz powłoki w kształcie kopuł kulistych lub stożkowych (opinie o programie). Dnami są tu najczęściej płyty kołowe, kopuły wklęsłe lub wypukłe (typ 4). W zależności od przeznaczenia zbiorniki te mogą również być otwarte.

W razie konieczności stałego przechowywania cieczy buduje się kilka mniejszych zbiorników lub konstruuje się zbiorniki o więcej niż jednej komorze (najczęściej dwukomorowe); stwarza to możliwość korzystania z jednej z komór przy ewentualnej naprawie czy konserwacji drugiej (segregator aktów prawnych).
Zbiorniki o przekroju kołowym mogą mieć ściany boczne monolityczne lub prefabrykowane. Zbiorniki o ścianach bocznych prefabrykowanych wykonuje się z zasady jako sprężone, zbiorniki zaś monolityczne mogą być sprężone lub nie, w zależności od wielkości sił wewnętrznych w ścianach konstrukcji.

Najbardziej ekonomicznymi przekryciami zbiorników o przekroju kołowym - ze względu na znaczne oszczędności stali i betonu w porównaniu z innymi przekryciami są powłoki cienkościenne w kształcie kopuł. Ujemną cechą tych przekryć o konstrukcji monolitycznej jest konieczność dużej dokładności wykonania oraz bardzo często duże zużycie drewna przy wykonaniu deskowań; duża pracochłonność tych robót prowadzi w konsekwencji do przedłużania czasu realizacji (promocja 3 w 1).

Tych ujemnych cech można uniknąć, stosując powłokę prefabrykowaną tak skonstruowaną, aby była zapewniona przestrzenna praca całości konstrukcji.