Ciemnoszary proszek

W brytyjskim procesie produkcji cementu glinowego boksyt kruszony jest na bryły nie większe niż 100 mm. Pył i małe ziarna pozostałe przy rozdrabnianiu spajane są w brykiety o podobnym wymiarze, ponieważ pyły mogłyby spowodować wygaszenie pieca. Drugim głównym surowcem jest zwykle wapień, rozdrobniony również na ziarna o wymiarze ok. 100 mm (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wapień i boksyt dozowane są w odpowiednich proporcjach w górnej części pieca, który jest kombinacją żeliwiaka (szyb pionowy) i płomieniaka (szyb poziomy). Do opalania stosowany jest pył węglowy, ilość jego wynosi ok. 22% masy produkowanego cementu. W piecu usuwana jest woda i dwutlenek węgla, następnie materiały ogrzewane są przez gazy do temperatury topnienia, tj. olę. 1600°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Topnienie występuje w dolnym końcu szybu, stopiony materiał przechodzi do pieca płomiennego, a stąd przez rynnę spustową na rynny stalowe. Następnie otrzymany wytop hut surówkowy (gęsi surówkowe), podzielony na części w chłodni bębnowej, który z kolei zostaje zmielony w młynie rurowym. Otrzymuje się bardzo ciemnoszary proszek o miałkości 250-300 m²/kg. Zfi względu na wysoką twardość klinkieru cementu glinowego występuje znaczne zapotrzebowanie energii oraz zużycie młynów rurowych (uprawnienia budowlane). Powoduje to, łącznie z wysoką ceną boksytu i wysoką temperaturą wypalania, wysoki koszt cementu glinowego w porównaniu np. z cementem portlandzkim szybkotward- niejącym. Jednak ten wysoki koszt jest zrównoważony przez niektóre cenne właściwości cementu glinowego. Materiały stosowane do produkcji cementu glinowego są całkowicie stopione w piecu, odmiennie niż w przypadku cementu portlandzkiego (program egzamin ustny). Fakt ten spowodował przyjęcie nazwy francuskiej „cement topiony” (Ciment Fondu), która jest obecnie używana w Anglii jako nazwa handlowa. Inne nazwy handlowe tego cementu to Lightning cement, stosowana w Anglii i Lumnite w USA.

Zawartości tlenków

Typowe zawartości tlenków w cemencie glinowym. Norma BS 915: 1947 podaje minimalną zawartość tlenku glinowego równą 32% oraz wymaga, aby stosunek tlenku glinowego do wapniowego wynosił 0,85-1,3. Znacznie mniej wiadomo o zawartości składników cementu glinowego niż cementu portlandzkiego i nie ma prostej metody obliczania tej zawartości (opinie o programie). Głównymi składnikami wiążącymi cementu glinowego są gliniany wapniowe nisko- zasadowe, tj. CA i C₅A₃. Obecnie uważa się, że tym drugim składnikiem jest w rzeczywistości C₁₂A₇. Występują również inne związki, tj. C_#A₄ • FeO • S i izomorficzne CeA* • MgO • S. Zawartość CjS lub C₂AS nie jest większa niż kilka procent. Obecne są również, oczywiście, składniki drugorzędne, lecz nie może występować wolne wapno. Brak stałości objętości nie stanowi zatem nigdy problemu w cemencie glinowym, chociaż norma BS 915: 1947 zaleca tradycyjne badanie metodą Le Cha- teliera (segregator aktów prawnych).

Hydratacja CA, który ma najwyższą prędkość przyrostu wytrzymałości, powoduje powstawanie CAH₁₀, małej ilości C₂AH₈ i gelu glinowego (A1₂0₃ • woda). W miarę upływu czasu hydraty te o budowie heksagonalnej, które są nietrwałe, zarówno w temperaturze normalnej, jak i podwyższonej, ulegają przekształceniu w kryształy o budowie regularnej C_aAH₆ i gel glinowy. Przekształcenie to jest przyspieszone przez wyższą temperaturę i wyższe stężenie wapna lub wzrost alkaliczności. C*A_S hydratyzuje na CjAHg. C-jS tworzy CSH, wapno wydzielone wskutek hydrolizy reaguje z nadmiarem tlenku glinowego; Ca(OH)_a nie występuje (promocja 3 w 1). Reakcje hydratacji innych związków, szczególnie zawierających żelazo, nie zostały dokładnie zbadane, wiadomo jednak, że żelazo zawarte w szkliwie jest obojętne. Oblicza się, że masa wody powodującej hydratację cementu glinowego dochodzi do 50% masy suchego cementu jest to ok. dwu razy tyle, ile potrzeba wody do hydratacji cementu portlandzkiego. Z tego powodu uprzednio nie były zalecane mieszanki o stosunku wodno-cementowym niższym niż ok. 0,5.