Cienkie tynki jednowarstwowe

Zastosowanie specjalnych rodzajów i sposobów układania tynku, jak np. użycie środków poprawiających przyczepność lub tynku jednowarstwowego o dużej przyczepności, należy przewidzieć w projekcie i uzgodnić z inwestorem. Cienkie tynki jednowarstwowe wolno stosować tylko na stropach o bardzo gładkich powierzchniach. Grubość takiego tynku nie powinna być mniejsza niż 8 mm (program uprawnienia budowlane na komputer).

1. Nie należy wykonywać tynków gipsowych w pomieszczeniach o dużej wilgotności.
2. Przy mocowaniu do podłoża warstw mających dźwigać tynk (podsufitek) należy bezwzględnie przestrzegać wszystkich przepisów dotyczących rodzaju, wymiarów minimalnych, sposobu zamocowania i odporności na korozję środków mocujących podsufitkę danego typu. Zachowanie tych przepisów należy ściśle kontrolować podczas budowy.
3. Wszystkie styki ściśle układanych lekkich płyt, mających służyć za suche podłoże tynku, należy przykryć pasami z siatki drucianej o szerokości co najmniej 8 do 10 cm. Siatka powinna być zabezpieczona antykorozyjnie. Pasy siatki wtłacza się w natryskiwaną wyprawę podtynkową.
4. Jeżeli strop wykłada się płytami gipsowo-kartonowymi (suchym tynkiem), które mają być malowane lub tapetowane, to należy używać płyt o brzegach stażowanych i owiniętych kartonem. Spoiny podokienne i poprzeczne należy zaszpachlować po ułożeniu „pasków zbrojeniowych".
5. Przy wyborze i wymiarowaniu środków mocujących i podwieszanej konstrukcji należy kierować się odpowiednimi przepisami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
6. Jeśli sufit ma zostać wyłożony deskami z drewna litego, to powinny one mieć średnią wilgotność równowagi. Muszą więc one być suche (mieć poniżej 20% wilgotności bezwzględnej). Godne zalecenia jest dłuższe składowanie drewna w warunkach, w jakich ma się ono znaleźć po wbudowaniu (uprawnienia budowlane).
7. Drewniane wykładziny na świeżo wykonanych stropach żelbetowych powinno się montować możliwie późno.
8. Mocowanie desek powinno uniemożliwiać ich paczenie się, a ponadto możliwie nie utrudniać swobodnej pracy drewna. Szczególnie korzystne jest mocowanie pośrednie za pomocą specjalnych klamer (program egzamin ustny).

Grubość otuliny zbrojenia

Tynk sufitu powinien być w zasadzie oddzielony dylatacją od sąsiadujących powierzchni ścian. Jeżeli spodziewane ruchy mają być nieduże, to wystarczy rozdzielenie tynku na suficie i na ścianie, np. cięciem kielni lub taśmą wkładaną przed szpachlowaniem (opinie o programie).

Przy spodziewanych dużych ruchach stropu (np. przy przesuwnie podpartych stropodachach) należy dopasować szerokość szczeliny dylatacyjnej do oczekiwanych zmian długości. Przez ułożenie dwuczęściowych listew wbudowywanych w szczelinę lub kryjących ją należy zapobiegać późniejszemu sztywnemu jej wypełnieniu (segregator aktów prawnych).

Ponieważ wewnątrz budynku rzadko stosuje się surowy beton licowy, liczba stwierdzonych szkód powierzchni takiego betonu była odpowiednio niewielka. Najczęstszymi uszkodzeniami i wadami powierzchni betonowych, pozostawionych bez tynku czy wykładziny, było odpadanie otuliny betonu od zbrojenia połączone z powstawaniem plam rdzy oraz raki, ślady szpar w deskowaniu i inne nierówności, a także obłamywanie się krawędzi. Stwierdzano również drobne uszkodzenia betonu, jak różnice zabarwienia, drobne siatki rys, pory i lekkie osypywanie się.

Do wad powierzchni betonu, szczególnie raków, dochodzi przede wszystkim wtedy, gdy średnica największych ziaren jest większa niż grubość otuliny zbrojenia. Cząstki kruszywa zakleszczają się wówczas między zbrojeniem a deskowaniem i mogą wskutek tego uniemożliwiać wypełnienie powstających za nimi pustek. Jeżeli największe ziarna są przy tym zbyt duże w stosunku do wymiarów elementu, to niemożliwe jest właściwe zagęszczenie betonu licowego (promocja 3 w 1). Podobne usterki powstają przy niewłaściwym ułożeniu, zagęszczeniu i dogęszczeniu betonu.