Ciężar objętościowy ziarna uprawnienia budowlane

Ciężar objętościowy ziarna (w kawałku), zwłaszcza przy kruszywach sztucznych lub odpadowych, może wykazywać znaczne różnice, dlatego należy oznaczać go dla średniej próbki w objętości V2 lub 1 1. Badaną próbkę po wysuszeniu w temperaturze 105-P110°C wsypuje się dokładnie do połowy cylindra o pojemności 1 lub 2 1, uprzednio zważonego i ponownie waży się (program uprawnienia budowlane na komputer).

Następnie kruszywo zalewa się wodą co najmniej na 20 mm powyżej poziomu kruszywa, tak aby między ziarnami nie pozostały pęcherzyki powietrza i pozostawia na 4 godziny. Po upływie 4 godzin wylewa się wodę z cylindra, a kruszywo przenosi na sito, gdzie pozostawia się na pół godziny, dla odsączenia nadmiaru wody. Nasycone wodą kruszywo przenosi się do suchego (analogicznego jak poprzednio) cylindra miarowego i zalewa się wodą do poziomu V2 lub 1 1 z drugiego cylindra miarowego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Ilość wlanej wody oznacza wielkość wolnych przestrzeni między ziarnami. Różnica między objętością zajętą przez kruszywo i wodę a objętością wlanej wody daje objętość zajmowaną przez kruszywo. Znając ciężar próbki kruszywa i objętość zajmowaną przez nie, wylicza się ciężar objętościowy ziarna kruszywa (w kawałku). Wolne przestrzenie w kruszywie w procentach wylicza się ze stosunku objętości wlanej wody do objętości zajmowanej przez kruszywo i wodę.
Nasiąkliwość kruszyw lekkich oznacza się przy różnym czasie zanurzenia kruszywa w wodzie (uprawnienia budowlane).

Pożądane bywa ustalenie stopnia nasiąkliwości po 4, 24 lub 48 godz., rzadko zaś aż do uzyskania stałego ciężaru, co trwa dość długo. Związane to jest z koniecznością ustalenia ilości wody, jaką należy zwilżyć kruszywo przed użyciem, aby w okresie wiązania cementu nie odsysało ono wody z zaczynu cementowego. Nasiąkliwość oznacza się dla frakcji powyżej 4 mm. Kruszywo przeznaczone do oznaczenia nasiąkliwości należy wysuszyć do stałego ciężaru w temperaturze 105-110°C.

Gdy kruszywa wykazują ciężar objętościowy poniżej jedności, wówczas na kruszywo nakłada się siatkę drucianą, aby uniemożliwić wypływanie kruszywa. Wytrzymałość na ściskanie wg projektu tejże normy branżowej, można oznaczać stosując dwie metody. Metoda zagłębiania tłoka. Badanie przeprowadza się na kruszywie jednej lub kilku frakcji (program egzamin ustny). Do badania potrzebny jest stalowy cylinder o wewnętrznej średnicy i głębokości 150 mm, ze stalowym tłokiem o średnicy 146 mm. Na tłoku wykonane są kreski na wysokości 50 i 70 mm nad jego dolną powierzchnią.

Ustawianie prasy

Próbkę w stanie powietrzno suchym wsypuje się do cylindra do poziomu 50 mm poniżej górnej krawędzi. Tłok wkłada się do cylindra i całość ustawia się w prasie. Na tłok wywiera się nacisk tak, aby zagłębiał się on prostopadle z szybkością 0,5 do 1 mm na sekundę. Po wciśnięciu tłoka na głębokość 20 mm (kreska 70 na tłoku) przerywa się nacisk i odczytuje obciążenie tłoka. Wytrzymałość kruszywa na ściskanie W* w kG/cm2, oblicza się dzieląc odczytane obciążenie w kG przez powierzchnię poprzecznego przekroju cylindra (177 cm2). Metoda wskaźnika rozkruszenia Z. Badanie przeprowadza się na jednej frakcji kruszywa (opinie o programie). Do cylindra opisanego poprzednio hasypuje się 0,75 1 kruszywa, np. frakcji 10-r-20 mm, powierzchnię kruszywa wyrównuje się i wkłada stalowy tłok.

Całość ustawia się w prasie. Na tłok wywiera się nacisk tak, aby w czasie 1 do 1,5 minuty osiągnąć 5 T. W tym momencie nacisk zwalnia się. Przy badaniu frakcji 4-4-10 mm kruszywo po nacisku przesiewa się przez sita o wymiarze oczek 4, 2 i 1 mm.
Odporność na działanie mrozu oznacza się dla frakcji kruszywa powyżej 4 mm. Próbkę kruszywa w ilości ok. 1 1 dla frakcji poniżej 20 mm ok. 1,5 1 dla frakcji powyżej 20 mm suszy się w temperaturze 105-4- 4-110°C, waży z dokładnością do 0,5 g i nasyca wodą, po czym na przemian zamraża się w temperaturze - 20 ± 5°C i odmraża w wodzie o temperaturze + 20 ± 5°C. Po zakończeniu badania (liczba cykli zamrażania zgodnie z normą przedmiotową) próbkę suszy się w temperaturze 105-4-HllO°C do stałego ciężaru i przesiewa przez sito, które odpowiada dolnej granicy badanej frakcji. Pozostałość na sicie waży się (segregator aktów prawnych).

Miarą niszczącego działania wody i mrozu jest strata na ciężarze próbki obliczona w procentach. Zmiany objętościowe kruszyw i związane z tym zniszczenie struktury betonu mają swoje podłoże w zachodzących reakcjach chemicznych. Proces ten nosi nazwę rozpadu kruszywa i dotyczy przede wszystkim kruszyw otrzymywanych z wielkopiecowego żużla.
Skłonność do rozpadu ma swe źródło w 3 zasadniczych reakcjach:
a) rozpad krzemianowy — powodowany jest przemianą krzemianu dwu- wapniowego w y krzemian dwuwapniowy,
b) rozpad żelazawy — powodowany utlenianiem się związków żelaza dwuwartościowego na trójwartościowe,
c) rozpad wapniowy — powodowany przejściem tlenku wapniowego (CaO) w wodorotlenek wapniowy Ca(OH)2 (promocja 3 w 1).