Ciężar świeżego betonu

Nad poziomem pomostu wykonano rusztowanie z rur typu Mills o średnicy 40/49 mm, jako mniej wrażliwe na działanie parcia wiatru od rusztowania drewnianego i łatwiejszego do przesunięcia bez większych odkształceń (program uprawnienia budowlane na komputer). Rusztowanie to podzielono na trzy części: środkową - o długości 40 m i o średniej wysokości 16 m oraz dwie części boczne o długościach po 35 m i średnich wysokościach 9 m.

Części te składały się z jarzm poprzecznych, rozstawionych wzdłuż mostu w odstępach po 1,31 m oś od osi i złożonych z dwóch par rur pionowych stężonych rurami poziomymi i przekątnymi. Jarzma te były związane poziomą kratownicą z rur o pasach równoległych, rozstawionych na 6 m. Kratownica ta przenosiła siły poziome na kilka stężeń poprzecznych opartych na oczepach pali (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Ciężar świeżego betonu jednego luku wynosił 7,6 T/m. Wraz z ciężarem deskowania dawało to na jedną rurę pionową pod łukiem 2,7 T, a u podstawy na poziomie pomostu 3,0 T.
Założono, że parcie wiatru daje siłę 0,15 T/m2.

Wypadkowa parcia wiatru na środkowy odcinek rusztowania wynosiła 80 T i działała na wysokości 10 metrów nad pomostem. Parcie to przechodziło na tężnik środkowy i dwa boczne. Siły przypadające na rury pochyłe tych tężników były rzędu 2,7 T.
Na rusztowania stalowe użyto około 26 000 m rur, tj. około 11 m rur na 1 m2 rusztowania (uprawnienia budowlane).

Największe zaobserwowane obniżenie pionowe rusztowania wynosiło w zworniku 20 mm wobec odkształcenia sprężystego obliczonego na 15 mm w słupach z rur wysokości 16 m oraz w słupach i palach drewnianych wysokości 20 m. Odkształcalność rusztowania była przeto bardzo mała. Rusztowanie z rur przesuwano po zabetonowaniu i zwarciu pierwszego łuku. Każdy odcinek rusztowania przesuwano oddzielnie, ustawiając po jednym robotniku zaopatrzonym w kleszcze z piętą przy każdym jarzmie pionowym. Na gwizdek robotnicy wykonywali ten sam ruch ramionami kleszczy. Jeden segment rusztowania przesuwano w ciągu godziny (program egzamin ustny).

Zaraz po odsunięciu rusztowania rozpoczynano zabezpieczanie wieszaków przez izolowanie ich od wpływów wilgoci i soli.

Betonowanie i zwieranie łuków

Każdy łuk betonowano odcinkami o długości 26 m oddzielonymi łącznikami o długości 1 m. Łączniki dobetonowano po wystąpieniu znacznej części skurczu w długich odcinkach.
Łuki zwierano po 28 dniach od zakończenia betonowania (opinie o programie).
Do zwierania zakładano 6 pras o nośności po 300 T, rozstawionych symetrycznie po trzy w dwóch rzędach odległych o 0,85 m od poziomej osi przekroju łuku.

Zwieranie łuków obejmowało cztery etapy:
- w pierwszym etapie rozsuwano ściany półłuków o 33 mm, wywołując podniesienie ich o 31 mm; jednocześnie rusztowanie rozprężało się podnosząc o 15 mm (segregator aktów prawnych);
- w drugim etapie rozbierano pomost deskowania, aby oddziaływania rusztowania na łuk sprowadzić do zera; wywoływało to spadek sił wywieranych przez prasy z 1200 T do 1050 T; w trzecim etapie rozsuwano powierzchnie półłuków na poziomie górnej krawędzi do 59 mm, a na poziomie dolnej krawędzi do 56 mm, wywołując podniesienie zwornika o 72 mm; były to wielkości wynikające z rachunku wykonanego w założeniu, że współczynnik odkształcalności betonu był równy 300 000 kG/m2 zgodnie z pomiarami laboratoryjnymi próbek betonu o tym samym wieku; rozpór luku wynosił przy tym rozwarciu około 1100 T, z czego 430 T przypadało na lewary górnego rzędu i 620 T na lewary dolnego rzędu;
- w czwartym etapie wprowadzano beton na pasy między prasami; po 4 dniach usuwano dwa środkowe lewary i zabetonowywano następnie części przerwy, a po stężeniu betonu usuwano pozostałe lewary i zabetonowywano pozostałe części przerwy w zworniku (promocja 3 w 1).