Cyjanowanie

Zwykłe stale węglowe nie nadają się na ogół do azotowania, gdyż warstwa powierzchniowa nie osiąga dostatecznej twardości i jest krucha. Dlatego azotowaniu poddaje się stale specjalne, zawierające aluminium, chrom i molibden (program uprawnienia budowlane na komputer).

Cyjanowaniem nazywamy proces równoczesnego nasycania powierzchni wyrobów stalowych węglem i azotem. Czynnikiem, za pomocą którego można regulować intensywność obu procesów, jest temperatura. Jeśli obróbkę przeprowadza się w temperaturze 800°C (ok. 1070 K), następuje niemal wyłącznie nawęglenie. Obniżenie temperatury procesu do 500’C (ok. 770 K) całkowicie zatrzymuje proces nawęglania i przyspiesza azotowanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Cyjanowanie przeprowadza się przez zanurzenie części w kąpieli roztopionych soli, w skład których wchodzą sole zawierające azot i węgiel. Powierzchnie przedmiotów cyjanowanych osiągają większą twardość niż nawęglanych, ponadto odznaczają się doskonałą odpornością na ścieranie. Po cyjanowaniu z następnym hartowaniem i odpuszczaniem uzyskuje się bardzo twardą i odporną na ścieranie warstwę powierzchniową o strukturze mertenzytycznej (uprawnienia budowlane). Dla uzyskania warstwy nacyjanowanej o grubości 0,2-7-0,25 mm wymagany jest czas 20 minut przy temperaturze kąpieli ok. 800 C (ok. 1070 K). Tak więc cyjanowanie przebiega znacznie szybciej niż nawęglanie i azotowanie. Poważną wadą tego procesu jest niebezpieczeństwo zatrucia pracowników parami soli cyjanowych (program egzamin ustny).

W wyniku aluminiowania przedmiotów stalowych lub żeliwnych uzyskuje się powierzchnie odporne na utlenianie w wysokiej temperaturze. Przedmioty obrabiane umieszcza się w skrzynkach i przesypuje mieszaniną składającą się ze sproszkowanego aluminium, tlenku glinu i chlorku amonu. Skrzynki zamyka się szczelnie i nagrzewa do temperatury ok. 1100°C (ok. 1370 K), wygrzewa w tej temperaturze przez 10-16 godzin, a następnie wolno studzi z piecem. Głębokość warstwy aluminiowej wynosi, zależnie od czasu wygrzewania, 0,3-M,0 mm (opinie o programie).

Chromowanie dyfuzyjne

Jest to proces nasycania powierzchni przedmiotów stalowych chromem dla nadania im twardości oraz zwiększenia odporności na ścieranie i utlenianie. Przedmioty nagrzewa się w skrzynkach wypełnionych sproszkowanym chromem i żelazochromem do temperatury 1200-1300 C (ok. 1500 K). Po upływie 3-4 godzin uzyskuje się warstwę nachromowaną grubości 0,2-0,4 mm (segregator aktów prawnych).

Oprócz wymienionych procesów obróbki cieplnej stosuje się jeszcze inne, mniej znane, a mianowicie nasiarczanie stali (w celu łatwiejszego docierania się powierzchni i zwiększenia odporności na korozję) i nakrze- mowywanie (warstwa nakrzemowana odznacza się dużą odpornością na korozję i dużą twardością przy wystarczającej plastyczności).

Żeliwo, obok dobrych własności odlewniczych i niskiego kosztu produkcji, ma wiele innych własności, które decydują o szerokim zastosowaniu tego materiału w wielu dziedzinach przemysłu. Do najważniejszych zalet żeliwa należą: łatwa obrabialność, duża odporność na ścieranie, stałość wymiarów, zdolność tłumienia drgań itp. Głównym składnikiem żeliwa oprócz żelaza jest węgiel, ale ponadto zawsze znajduje się w nim pewna ilość domieszek, takich jak krzem, mangan, fosfor i siarka (promocja 3 w 1).

Jeżeli ogólna zawartość węgla utrzymana jest w granicach 2-2,5%, zaś zawartość krzemu wynosi poniżej 1%, a odlew chłodzony jest szybko, to węgiel pozostaje w stopie w postaci związanej, jako cementyt. Powoduje to bardzo dużą twardość stopu, który nazywany jest żeliwem białym (powierzchnia przełomu jest jasna, błyszcząca, w przeciwieństwie do szarej powierzchni przełomu żeliwa szarego). Ze względu na swą bardzo dużą twardość żeliwo białe jest nieobrabialne i ma ograniczony zakres stosowania. Jest ono używane w tych przypadkach, gdy wymagana jest duża twardość i odporność na ścieranie powierzchni odlewu.