Cykl remontowy

W okresie tym przewiduje się również terminy remontów średnich, między nimi remontów bieżących, które z kolei przedzielane są przeglądami technicznymi. Cykl remontowy może mieć przebieg: k - remont kapitalny, s - remont średni, b - remont bieżący, p - przegląd techniczny (program uprawnienia budowlane na komputer).
Całkowity cykl remontowy nie może być krótszy od jednego roku. Dla maszyn wynosi on kilka lat, a dla obiektów budowlanych nawet kilkanaście lat. Ilość przeprowadzanych w tym czasie remontów średnich, bieżących oraz przeglądów technicznych jest różna, w zależności od rodzaju obiektu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wszystkie rodzaje działalności remontowej, której terminy są z góry określone, zaliczamy do remontów planowo-zapobiegawczych.
Oprócz remontów planowo-zapobiegawczych, czasem trzeba wykonywać remonty w terminach nie planowanych, doraźnie. Rozróżniamy dwa rodzaje remontów pozaplanowych.
1. Remonty przeciwawaryjne. Przeprowadza się je wówczas, gdy stwierdzono nieprawidłowe funkcjonowanie obiektu, co mogłoby grozić jego uszkodzeniem.
2. Remonty awaryjne. Zmuszeni jesteśmy je wykonywać, gdy nastąpiło już uszkodzenie obiektu (uprawnienia budowlane).

Zarówno remonty przeciwawaryjne, jak i awaryjne mogą mieć również charakter remontów bieżących, średnich lub kapitalnych.
Istotnym problemem w budownictwie jest takie ustalenie cyklów remontowych maszyn i urządzeń, aby remonty nie wypadały w sezonie budowlanym, lecz zawsze w okresie zimy. Ważnym również zagadnieniem jest długość trwania remontów. Nowoczesna metoda remontów szybkościowych polega na tym, że zużytych części nie naprawia się w czasie trwania remontu, lecz wymienia się je na części z góry przygotowane. Części zużyte mogą być oczywiście naprawiane i regenerowane w okresie późniejszym i wmontowane do innego obiektu. Metoda ta wymaga oczywiście, aby warsztaty remontowe posiadały dostateczną ilość części zamiennych (program egzamin ustny).

Amortyzacja

Przyczyny stopniowego zużywania się środków trwałych są różnorodne, np. stopień intensywności i ekstensywności wykorzystania, sposób obsługi, sposób przeprowadzania konserwacji i remontów. Konserwacje i remonty znacznie przedłużają okres pracy środków trwałych. Jednakże po upływie pewnego czasu pracy zużywają się one do tego stopnia, że nadają się już tylko do rozbiórki. Na zmniejszanie się ich wartości wpływa jednak nie tylko ich praca, lecz również sam upływ czasu - ulegają one bowiem niszczeniu wskutek działania wpływów atmosferycznych, a także - wobec stałego postępu technicznego - ulegają starzeniu się (demodernizacji).

Zwróćmy jeszcze uwagę na fakt, że stare budynki mają małą wartość użytkową nie tylko dlatego, że są zniszczone, lecz przede wszystkim, że nie odpowiadają już obecnym wymaganiom pod względem oświetlenia pomieszczeń, ich wentylacji, sposobu ogrzewania, a przede wszystkim ze względu na wadliwą funkcjonalność (opinie o programie).
Podobnie przedstawia się sprawa z ciasnymi ulicami w miastach, ze starymi kanałami, mostami itp., które wobec wzrostu liczby pojazdów stanowią „wąskie gardła” w komunikacji.
Jeżeli więc wszystkie środki trwałe zużywają się w procesie produkcji i stopniowo tracą swą wartość, powstaje kwestia, co dzieje się z ich wartością? Otóż wartość swą oddają one produktom i usługom, które zostały wykonane przy ich pomocy (segregator aktów prawnych). Jeżeli więc np. przy pomocy jakiejś maszyny wyprodukowano 1000 sztuk jednostek produkcji, a podczas wykonywania tej pracy maszyna zużyła się całkowicie, znaczy to, że każda jednostka produkcji przejęła jedną tysięczną część wartości maszyny.

Aby zabezpieczyć się przed zmniejszaniem wartości ekonomicznej środków trwałych należy koszty wykonywanej przez nie produkcji obciążać o tyle, o ile zużyły się one w czasie pracy. Ta część wartości, którą maszyna przekazała jednostce produktu, jest więc elementem jego kosztu (obok innych elementów kosztu, jak materiały i robocizna). Produkt musi więc być droższy o tę część wartości maszyny (promocja 3 w 1).