Czas trwania wibracji

Za optymalny czas uznaje się moment, gdy na powierzchni betonu zaczyna wydzielać się mleczko cementowe. W tym też momencie należy zakończyć wibrowanie. Czas trwania wibracji zależy tworzy się obszar rozluźnienia mieszanki (strefa 3), a maksymalne zagęszczenie występuje w poziomie dolnej części buławy. Powolne wyciąganie buławy zapewnia odpowiedni stopień zagęszczenia na całej wysokości warstwy odległość kolejnego miejsca zapuszczania przyjąć równą ok. 1,5 promienia zasięgu r_z działania wibratora (program uprawnienia budowlane na komputer). Zasięg działania wibratora można ustalić także makroskopowo, gdyż w obszarze zasięgu powierzchnia wyrównuje się i pokrywa błyszczącą powłoką mleczka cementowego. Większy zasięg oddziaływania daje większą wydajność wibratorów.

Gdy zewnętrzna powierzchnia betonu, od strony deskowania ma być szczególnie gładka i bez porów, należy przedłużyć nieco czas wibrowania, a buławę zanurzać w mniejszych odległościach od siebie i deskowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Efekt zagęszczania wibratorami pogrążalnymi zależy głównie od częstotliwości i amplitudy drgań buławy. Przy tego typu wibratorach wymagana jest znacznie wyższa intensywność wibracji. Praktycznie częstotliwości powinny wynosić 9-12 tys. min^-1, a dla betonów drobnoziarnistych nawet 15 000 min^-1. W Polsce stosuje się zazwyczaj wibratory o częstotliwości ok. 3000 min^-1, a wyjątkowo 6000 min^-1 (uprawnienia budowlane).

Wibratory powierzchniowe

Przy zagęszczaniu większych masywów betonowych korzystne jest łączenie wibratorów pogrążalnych w pakiety o stałej odległości między poszczególnymi buławami. Pakietami takimi operuje się mechanicznie za pomocą dźwigów lub ciągników. W przypadku wibratorów obsługiwanych ręcznie obserwuje się w świecie dążenie do produkcji wibratorów pogrążalnych pneumatycznych. Charakteryzują się one znaczną niezawodnością, lekkością, bezpieczeństwem obsługi i często możliwością regulacji częstotliwości drgań. Wadą ich jest to, że trzeba używać kompresorów powietrza (program egzamin ustny).

Wibratory powierzchniowe kładzie się bezpośrednio na powierzchni mieszanki betonowej. Przy ich użyciu występuje współdziałanie wibracji z naciskiem wywoływanym ciężarem wibratora. Najlepsze efekty uzyskuje się przy zagęszczaniu mieszanek o konsystencji gęstoplastycznej i plastycznej, gdyż w przypadku mieszanek bardziej gęstych następuje szybkie tłumienie drgań, a w bardziej ciekłych zatapianie się wibratora (opinie o programie). Wibratory te oddziałują do głębokości 15-40 cm, zależnie od konsystencji i składu mieszanki betonowej.

Również i tu o wystarczającym czasie wibrowania decyduje wydobywające się mleczko  mieszankę betonową w okresie jej wiązania mogą doprowadzić do uszkodzenia struktury tej mieszanki i w efekcie obniżyć wytrzymałość betonu. Poddanie jednak kontrolowanemu powtórnemu zawibrowaniu (rewibracji) w okresie wiązania może przynieść istotny pozytywny efekt przez przyspieszenie twardnienia i wzrost wytrzymałości. Powtórne wibrowanie można stosować po upływie 2-M h od pierwszego zagęszczania (segregator aktów prawnych). Prowadzi ono do dodatkowego uszczelniania mieszanki przez zlikwidowanie pustek sedymentacyjnych, które powstają w tym czasie. W wyniku rewibracji beton uzyskuje wytrzymałość wyższą o 20-30% po 7 dniach, a ok. 10-15% wyższą po 28 dniach dojrzewania.

Jeśli mieszankę, w której rozpoczął się już okres wiązania, podda się ponownemu przemieszaniu (wibrowaniu z opóźnieniem), to wytrzymałość betonu uzyska się wyższą. Nie wolno tego zabiegu wykonywać po rozpoczęciu twardnienia ani dodawać wody, gdyż prowadzi to do obniżenia wytrzymałości betonu. Środki plastyfikujące obniżają w znacznym stopniu konieczną ilość energii dla zagęszczania mieszanki przy każdej metodzie wibrowania. Wynika to z obniżania napięć powierzchniowych poszczególnych faz mieszanki betonowej (promocja 3 w 1).