Czerpanie gruntu

Trzy czynniki złożyły się na to, że zbudowanie sztucznej wyspy z urządzeniami portowymi było doskonałym rozwiązaniem w istniejących warunkach:

1) brak wolnego terenu do zbudowania obiektu na wybrzeżu,

2) konieczność przekopania w takim przypadku w dnie jeziora kanału, prowadzącego do urządzeń nabrzeżnych,

3) dostateczna dla dużych statków głębokość jeziora przy wyspie (program uprawnienia budowlane na komputer).

Na wyspie zbudowano zbiorniki na różne przetwory ropy naftowej. Dostarczano je z lądu do zbiorników rurociągami, a następnie do tankowców cumujących przy dwóch pirsach wyspy. Wykonano wiele wierceń próbnych na obszarze projektowanego czerpania gruntu w celu określenia rodzaju gruntu do wykonania namywanego nasypu. Grunt refulowany składał się głównie z twardych brył gliny o wielkości od 2,5 do 15 cm oraz z pewnej ilości zawiesin z cząstkami iłu i pyłu. Podczas namywania nasypu bryłki gruntu osiadały od razu po opuszczeniu wylotu rury, którą były przenoszone z dna jeziora, natomiast drobne cząstki wędrowały na znaczną odległość, zanim osiadły. W narożu wyspy wykonano przelew w ściance szczelnej, aby woda spływała ponownie do jeziora (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przy opracowywaniu projektu wyspy należało rozwiązać następujące zagadnienia inżynierskie:

• wyznaczyć głębokość wbicia ścianki szczelnej w grunt,
• określić sposób wykonania usztywnienia poprzecznego ścianek szczelnych,
• ustalić najwłaściwszy sposób wykonania nasypu refulowanego, tzn. takiego umieszczenia wylotów rur, aby najmocniejsza część nasypu znalazła się w miejscach, gdzie przewidziano największe obciążenie fundamentów,
• obliczyć wymaganą wytrzymałość i ściśliwość nasypu refulowanego w celu wyboru sposobu fundamentowania zbiorników, budynków i zespołów pomp,
• określić miejsce ostatecznego ułożenia się najdrobniejszych cząstek zawiesiny odprowadzanej z wyspy przez przelew do jeziora (uprawnienia budowlane).

Nawierzchnia sztywna

Gruntu jako materiału budowlanego najczęściej używa się do wykonywania nawierzchni dróg i pasów startowych na lotniskach. Nawierzchnie można podzielić na sztywne i elastyczne. Zasadniczym przeznaczeniem nawierzchni elastycznej jest rozłożenie siły skupionej koła na dostatecznie dużą powierzchnię podłoża gruntowego w celu zapobieżenia jego przeciążeniu (program egzamin ustny). Nawierzchnia sztywna wykonana z żelbetu ma dostateczną wytrzymałość na zginanie, aby przejąć obciążenia w miejscu bardzo małej wytrzymałości gruntu. Jaką nawierzchnię należy zastosować w danych warunkach, zależy od rodzaju podłoża, dostępności materiałów oraz przeznaczenia samej nawierzchni.

Nawierzchnię elastyczną drogi zaprojektowanej na 100 przejazdów jednym pasmem dziennie o największym nacisku koła pojazdu 6,75-10³ kG. Zaprojektowana nawierzchnia składa się z podłoża wzmocnionego przez wałowanie górnej 15 cm warstwy gruntu miejscowego, z 15-centymetrowej warstwy nośnej wykonanej z gruntu znajdującego się na budowie z 7-procentową domieszką cementu portlandzkiego, w stosunku do ciężaru gruntu odpowiednio nawilżonej i zagęszczonej i z warstwy ścieralnej grubości 5 cm wykonanej na gorąco z mieszanki asfaltowo-piaskowej (opinie o programie). Zwykle warstwę nośną powierzchni wykonuje się ze żwiru lub tłucznia. Na pustyni, gdzie wykonano nawierzchnię, znajdowały się nieprzebrane zasoby piasku, natomiast brakowało żwiru. W takich warunkach ekonomiczniejsze było wzmocnienie (stabilizacja) miejscowego piasku cementem niż sprowadzanie z dużych odległości żwiru lub tłucznia (segregator aktów prawnych). Najtańszy stabilizator i sposób wykonania warstwy nośnej ustalono po przeprowadzeniu licznych badań laboratoryjnych nad środkami utrwalającymi i metodami wykonania robót. Przy projektowaniu tej nawierzchni należało rozwiązać następujące zagadnienia: 1) określić grubość poszczególnych warstw nawierzchni potrzebną do bezpiecznego przejęcia przewidywanego obciążenia,

• ustalić właściwą proporcję środków utrwalających dodawanych do piasku pustynnego w celu jego wzmocnienia,
• przekonać się, czy można użyć piasku pustynnego do wykonania warstwy ścieralnej drogi,
• określić jakość dostępnego asfaltu, który byłby najekonomiczniejszy na warstwę ścieralną drogi,
• ustalić sposób i stopień zagęszczenia (promocja 3 w 1).