Część gardłowa trąbki

Ponieważ częstotliwość drgań własnych bębenka i wymienionego układu wynosi ok. 1200 i 8000 Hz, a skurcz mięśni jamy bębenkowej ucha środkowego utrudnia przewodzenie zbyt intensywnych tonów niskich, ucho środkowe spełnia rolę zabezpieczenia ucha wewnętrznego przed zbyt dużym ciśnieniem, zwłaszcza dźwięków o małych częstotliwościach (program uprawnienia budowlane na komputer). Do wyrównania ewentualnych różnic ciśnienia statycznego pomiędzy uchem zewnętrznym i środkowym służy wąski kanalik zwany trąbką Eustachiusza, łączący ucho środkowe z jamą nosowo-gardłową i ustną.

Część gardłowa trąbki jest zwykle zamknięta i otwiera się tylko podczas łykania, ponieważ w tym czasie ciśnienie w uchu środkowym przewyższa ciśnienie w jamie nosowo-gardłowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dlatego też przy nagłych zmianach ciśnienia (np. podczas lądowania samolotu) ciśnienie zewnętrzne powoduje wciśnięcie błony bębenka i ograniczenie czynności układu kostek w uchu środkowym, a łykanie śliny (w tym celu daje się do ssania cukierki) sprzyja rozwarciu trąbki i wyrównaniu ciśnień. W przypadku nagłych wybuchów może mieć miejsce nie tylko wciśnięcie, ale i przerwanie błony bębenka na skutek zbyt dużego ciśnienia napierającego jednostronnie od strony kanału usznego. Wówczas otwarcie szeroko ust sprzyja wyrównaniu ciśnień i częściowo zabezpiecza bębenek od uszkodzenia (uprawnienia budowlane).

Drgania strzemiączka poprzez okienko owalne są przenoszone do środka ślimaka, który znajduje się w uchu wewnętrznym. Schemat ślimaka, który dla lepszego pokazania poszczególnych jego części został rozwinięty. Jak widać długość rozwiniętego ślimaka wynosi ok. 30 mm, a największa szerokość ok. 3 mm (program egzamin ustny).

Przewód ślimaka składa się z dwóch części, tzw. schodów bębenka oraz schodów przedsionka. Schody bębenka są oddzielone od ucha środkowego okienkiem okrągłym, natomiast schody przedsionka zamyka okienko owalne, do którego od strony ucha środkowego jest przytwierdzone strzemiączko. Przewód ślimaka dzieli (rys. 2.3) błona Reissnera oraz błona podstawowa, na której znajduje się organ Cortiego. Przewód ślimaka jest wypełniony płynem limfatycznym, tzw. endolimfą. Ruchy strzemiączka wywołane zadziałaniem określonego bodźca akustycznego przenoszą się na okienko owalne i za pośrednictwem endolimfy zostają przekazane błonie podstawowej (opinie o programie).

Drgania błony podstawowej

Drgania błony podstawowej osiągają największą amplitudę w określonym miejscu przewodu ślimaka, zależnym od częstotliwości danej fali. Poza tym miejscem amplituda tych drgań gwałtownie spada. Wynika stąd, że błona podstawowa ma możność przestrzennego oddzielania składników drgań pobudzających o różnych częstotliwościach, a każdemu tonowi odpowiada ściśle określone miejsce tej błony, która pod wpływem oddziaływania tego tonu zostaje pobudzona do drgań. Na rys. 2.2 podano lokalizację odczuwanych tonów wzdłuż przewodu ślimaka. Przy bardzo małych częstotliwościach, poniżej 50 Hz, drga cała błona podstawowa (segregator aktów prawnych).

Starając się określić w sposób uproszczony działanie organu można powiedzieć, że jego zadanie polega na zamianie energii kinetycznej drgań na energię elektryczną. Organ ten składa się z komórek słupkowych połączonych z czterema rzędami komórek nerwowych, stanowiących zakończenie nerwu słuchowego. Zakończeń takich jest ok. 24 000. Od strony zewnętrznej komórki nerwowe są wyposażone w rzęski, które dotykają do przykrywającej je błony pokrywkowej. Gdy błona podstawowa zostaje odkształcona przez drgania, błona pokrywkowa i organ Cortiego przesuwają się względem siebie, powodując wygięcie i drażnienie rzęsek.

Wygięcie rzęsek komórek rzęskowych pobudza nerw słuchowy. Należy wyjaśnić, że przewodami łączącymi ucho z centralnym układem nerwowym i mózgiem są łańcuchy komórek zwanych neuronami (promocja 3 w 1). Ślimak jest unerwiony przez nerw słuchowy składający się z około 30 000 pojedynczych neuronów. Przewodzenie podniety wzdłuż neuronu wywołuje reakcja elektrochemiczna, dzięki której impulsy energii elektrycznej wędrują z jednego końca nerwu w drugi z prędkością 1-4-100 m/s. Aby to nastąpiło, na nerw musi podziałać w jednym końcu impuls energetyczny o wartości większej od pewnej wartości krytycznej, charakterystycznej dla danego nerwu.