Część konstrukcyjną falochronu

Część konstrukcyjną falochronu stanowi rząd prefabrykatów z komorami balastowymi u dołu i ażurową konstrukcją rozpraszającą energię falowania - u góry. Całość rozwiązana jako falochron typu mieszanego na wysokim narzucie kamiennym osłoniętym od strony morza narzutem z głazów i materacami kamienno-asfaltowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).
I ten falochron zaprojektowano jako zewnętrzny w układzie podwójnym, z lekką przegrodą pomostową jako falochronem wewnętrznym.

Oba rozwiązania zaprojektowano do głębokości naturalnego dna około 6 m, lecz nadają się również dla głębokości większych (do 10 m), z tym że wymagałyby sprawdzenia stateczności, tak samej konstrukcji, jak i dna na podmycie za pomocą badań modelowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Odmiennym rodzajem falochronu ażurowego stawianego jest falochron systemu Staempfli, wykonany w postaci prefabrykatów ramowych ustawionych w pewnym niewielkim odstępie jeden obok drugiego. Sąsiednie ramy falochronu różnią się od siebie układem elementów rozpraszających. Wnętrze ram tworzy komorę rozpraszającą.
Rozproszenie energii uderzenia fali następuje tu kolejno na elementach rozpraszających ścian od strony morza, w komorze rozpraszającej i na elemencie rozpraszającym wstawionym w szczeliny między nogami ramy od strony portu (uprawnienia budowlane).

Nadbudowę konstrukcji stanowi płyta żelbetowa i parapet odrzutowy wykonany na mokro, na uprzednio ustawionych ramach.
Falochron ten wybudowano na Jeziorze Genewskim w porcie Versoix, przy czym badania modelowe wykonane w kanale wykazały jego pełną przydatność także w warunkach morskich. Badania przeprowadzone w czasie użytkowania falochronu potwierdziły, że jest on bardzo stateczny, przy czym nie stwierdzono przy nim erozji dennej (Mazurkiewicz [24]).

Działanie falochronów pływających jest zbliżone do działania falochronów ażurowych i skuteczność ich zależy od głębokości zanurzenia. W pełni ma tu zastosowanie uwaga 5 z poprzedniego podrozdziału - falochrony te dobrze spełniają swą rolę na małych akwenach, np. zatokach lub na jeziorach, gdzie występują fale krótkie, a strome (program egzamin ustny).

Pomysł falochronów pływających

Pomysł falochronów pływających nie jest nowy i stosowane one były na jeziorach w postaci lekkich zasłaniających konstrukcji już w XIX w. Znalazły także poważne zastosowanie na kanale La Manche w postaci żelbetowych skrzyń-pontonów w czasie operacji inwazyjnych na Europę w roku 1944 (opinie o programie).
Skrzynie te o długości po 62,20 m każda wykorzystano później do budowy stałych falochronów stawianych w Arromanches, a częściowo do budowy nabrzeża w Hawrze (rozdz. 5). Wszystkie falochrony pływające wymagają przede wszystkim bardzo mocnego zakotwiczenia w dnie, najczęściej za pomocą tzw. martwych kotwic, czyli bloków betonowych opuszczonych na dno.

Falochrony pływające otrzymują niekiedy wysuwalne podpory w postaci pali opuszczanych w liczbie około czterech z każdego pontonu do dna. Podpory te stanowią dodatkowe zakotwienie falochronu i uniezależniają go od wpływów mniejszych fal.
Falochrony pływające ulegają zwykle po pewnym czasie zniszczeniu przez sztormy, przy czym główną rolę odgrywa tu zerwanie ich z kotwic oraz wzajemne uderzenia o siebie poszczególnych elementów (segregator aktów prawnych).
Doświadczenia wykazały, że własność gaszenia fal mają nie tylko przegrody stałe położone w poprzek ruchu fal, ale także mogą je mieć i przegrody nie mające charakteru konstrukcji: np. przepona powietrzna w postaci strumienia powietrza wypuszczonego pod ciśnieniem z rury położonej na dnie morza.

Rozpraszanie energii fali następuje tu przede wszystkim dzięki powstającemu prądowi wody na powierzchni, który skierowany jest tak przeciw nabiegającej fali, jak i z nią. Zaletą takiego falochronu jest, że statek przecina go bez trudu, nie powodując równocześnie zaburzeń w jego działaniu (promocja 3 w 1).
Pierwszy falochron pneumatyczny wypróbowany był w 1935 r. w jednym z portów czarnomorskich. Składał się on z rurociągu, ułożonego w pięciu odcinkach na długości 75 m.