Dach dwupołaciowy

Dach dwupołaciowy na obszarach północno-zachodnich naszego kraju różni się wyraźnie od dachu dwupołaciowego z okolic Polski Południowej brakiem daszka przyzbowego. W celu wyodrębnienia bryły dachu od zrębu ściany, pierwsza para krokwi jest osadzona wprost nad ścianą szczytową, a często nawet lekko nad nią nadwieszona. W związku z tym deskowanie szczytu lekko nadwieszone nad ścianą szczytową jest oddzielone od jej płaszczyzny pasmem poziomego cienia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ten typ dachu dwupołaciowego, charakterystyczny dla obszarów leżących bardziej na północy kraju, nazwano dachem szczytowym w odróżnieniu od dachu dwupołaciowego z daszkiem przyzbowym odmiany południowej. Nachylenie połaci dachów dwupołaciowych jest na ogół mniejsze niż połaci dachów czteropołaciowych i nie przekracza 45. Inną formą dachu jest dach naczółkowy, który ma, podobnie jak dach dwupołaciowy, dwie odmiany (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pierwsza, rozpowszechniona przede wszystkim w rejonie Gór Świętokrzyskich i na terenach przyległych, często zwana dachem typu kielecko-radomskiego, ma zawsze daszek przyzbowy oddzielający od strony szczytu bryłę dachu od ścian

Dach naczółkowy, występujący na terenach położonych bardziej na północ Polski, nie ma daszka przyzbowego. Jednak mimo to bryła dachu wyraźnie oddziela się od lica ściany szczytowej przez odpowiednie rozwiązanie szczytu. Jest to zasadnicza różnica w porównaniu z naczółkowymi dachami niemieckimi, w których ściana szczytowa przebiega gładko przez całą wysokość aż do naczółka (uprawnienia budowlane). Dachy naczółkowe odmiany północnej najczęściej występowały na Kujawach i Mazowszu i były - oprócz dachu czteropołaciowego - charakterystyczną formą na terenach byłego Księstwa Łowickiego. W bogactwie rozwiązań dachów polskich występują, oprócz wymienionych wyżej, jeszcze rozmaite formy dachów naczółkowo-dymnikowych, naczółkowo-przyczółkowych, a także odmienna i niepowtarzalna forma dachu orawskiego, będąca wynikiem oryginalnego rozwiązania chałupy z pięterkiem użytkowym, zwanym wyżką.

Układy deskowania w szczytach

Wszystkie podstawowe i pochodne formy dachów mogą znacznie różnić się, nawet w obrębie jednej odmiany, proporcjami. materiałem pokrycia, odeskowaniem szczytów, a także przez wprowadzenie lukarn, świetlików, kozubków i przystrzeszków, osłaniających przyzby 1, oraz rozmaitych detali akcentujących kalenicę (program egzamin ustny). Zdobnictwo szczytów Jak już zaznaczono, cechą charakterystyczną polskiego budownictwa ludowego jest wyodrębnienie bryły dachu od zrębu ścian. W dachach czteropołaciowych, przyczółkowych oraz dwupołaciowych i naczółkowych z daszkami przyzbowymi cień podokapowy wyraźnie podkreśla granicę między dachem i ścianą szczytową budynku.

W dachach szczytowych i naczółkowych bez daszka przyzbowego rozgraniczenie zrębu ściany i dachu uzyskuje się najczęściej przez nadwieszenie szczytu nad ścianą szczytową lub oddzielenie go od ściany deską (deszczówką), która osłania styk deskowania szczytu ze zrębem (opinie o programie).
Szczyty w polskiej architekturze ludowej są najczęściej trójkątne, niekiedy trapezowe (w dachach naczółkowych) i odeskowane, z wyjątkiem dachów ślegowych i półsochowych.

Deskowanie szczytów może być pojedyncze lub podwójne. W deskowaniu pojedynczym złącza desek są przykryte listwami, które górą stykają się z deską zdobioną arkadkowymi wycięciami. Deskowanie podwójne jest wykonane w ten sposób, że deski warstwy wierzchniej, wycinane dołem w ozdobny ornament, zachodzą na poziomą belkę umieszczoną u nasady szczytu. Często belka ta jest także snycersko zdobiona (segregator aktów prawnych).

Układy deskowania w szczytach były rozmaite. Przybijano deski pionowo, ukośnie, w jodełkę lub w krosno. Czasem dolna część szczytu była odeskowana pionowo, w górnej stosowano układy bardziej urozmaicone. W niektórych regionach pojawiał się motyw wschodzącego słońca. Najbogatsze formy zdobnicze występowały w dachach chałup usytuowanych szczytem równolegle do drogi (promocja 3 w 1).