Dialektyczna metoda badań

Opierając się na metodzie dialektycznej podkreślić należy, że nie sięgniemy do istoty dziedzictwa, dopóki traktować je będziemy jako nieruchomy i niezmienny zespół materialnych reliktów i zasad urbanistycznych, dopóki - zgodnie z prawami dialektyki - nie dojrzymy nieustannego jego narastania w wyniku rozwoju i przemian, w toku których „zawsze coś powstaje i rozwija się, coś ulega rozkładowi i przeżywa się. Dialektyczna metoda badań przestrzega nas przed niezrozumieniem gwałtownych przemian zasad urbanistycznych i stylistycznych Oraz przeobrażeń w zabudowie miasta, jakże często jeszcze nazywanych u nas „zakłóceniami", jakże często przypisywanych zewnętrznym tylko wpływom i naciskom (program uprawnienia budowlane na komputer).

A przecież rozwój wszelkiego organizmu, a więc i organizmów miejskich oraz zasad architektoniczno-urbanistycznych, „przechodzi od nieznacznych i ukrytych zmian ilościowych do zmian widocznych, do zmian zasadniczych, do zmian jakościowych - w którym zmiany jakościowe następują nie stopniowo, lecz szybko, nagle, w postaci skokowych przejść od jednego stanu do drugiego, następują nie przypadkowo, lecz w sposób prawidłowy, następują w wyniku nagromadzenia się niedostrzegalnych i stopniowych zmian ilościowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Prawa dialektyki zwracają wreszcie uwagę na ogrorpną złożoność i głębokie sprzeczności wewnętrzne tkwiące we wszystkich zjawiskach życiowych, a więc również w zabudowie i zasadach urbanistycznych miast, które w każdej epoce reprezentują zarówno schodzące już ze sceny relikty przeszłości, jak i nowe założenia i metody znamionujące wielkie, nie wyzyskane jeszcze perspektywy rozwojowe (uprawnienia budowlane).

Dziedzictwo urbanistyczne

Walka tocząca się w rozwoju miasta i między rozmaitymi koncepcjami rozwoju urbanistyki nic tylko jest więc czymś w pełni naturalnym, lecz co więcej - stanowi niezbędny warunek posuwania się naprzód kultury architektonicznej. Wszak „walka… przeciwieństw, walka między starym a nowym, między tym, co obumiera, a tym, co się rodzi, między tym, co się przeżywa, a tym, co się rozwija, stanowi treść wewnętrzną procesu rozwoju (program egzamin ustny).

Narastanie dziedzictwa architektonicznego następowało w procesie nieustannego przejmowania go przez kolejne etapy rozwojowe, w toku walki nowego ze starym, wyłączającej z dorobku przeszłości elementy przebrzmiałe i umożliwiającej rozkwit nowych wartości zawartych w zarodku w poprzednim okresie. Postępowe elementy epoki minionej przejęte przez współczesność tworzą sumę wartości przekazywaną jako dziedzictwo następnej z kolei epoce. Wchodząc do arsenału i dorobku nowego okresu wartości te splatają się z nowymi treściami, potrzebami i zasadami, z którymi wstępują zarówno w nowe związki, jak i w nowe przeciwieństwa (opinie o programie).

Dziedzictwo urbanistyczne nie jest więc tylko statyczną, arytmetyczną sumą zachowanych wartości materialnych i koncepcyjnych, zabudowy miasta; jest ono zarazem integracją, całką szeregu przemian materialnych i koncepcyjnych zachodzących w procesie rozwoju miasta. Zjawisko przejmowania dziedzictwa jest zarazem zjawiskiem jego nieuchronnego rozwoju i przeobrażania, stanowi więc element samego pojęcia dziedzictwa rozumianego nie tylko jako statyczna suma wartości, lecz również jako ciągły, dynamiczny proces (segregator aktów prawnych).

Przejmując na każdym etapie historycznym istniejące wartości kultura ludzka przetapia i przeobraża je, pozostawiając następnemu pokoleniu zgoła nowe dziedzictwo. Stwierdzenie tej ciągłości przeobrażeń, tej jedności zjawisk dziedzictwa i procesu jego przejmowania ma doniosłe znaczenie praktyczne: pozwala na odrzucenie poglądu usiłującego oddzielić współczesność od dziedzictwa pojmowanego jako zastygła, zamknięta w’ sobie wartość. Pozwala potraktować współczesną kulturę urbanistyczną jako kontynuację nieprzerwanego ciągu rozwojowego, ciągu przeobrażeń i kolejnych twórczych negacji urbanistyki dotychczasowej (promocja 3 w 1).