Długość zakotwienia strun gładkich

Długość zakotwienia strun gładkich w porównaniu ze stalą profilowaną jest w tym przypadku dla obu betonów 2-2,5-krotnie większa. Betony miały tę samą wytrzymałość na ściskanie w chwili zwolnienia naciągu. Autor zwraca jednak uwagę na fakt, że do otrzymania tej samej wytrzymałości przez beton keramzytowy potrzeba było dłuższego czasu, niż dla betonu zwykłego. Betony sprężane w tym samym czasie miały prawie takie same długości zakotwienia. Wytrzymałość betonu zwykłego była w tym przypadku większa o 15-30% (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wydaje się, że przyczyną tak dobrych wyników dla betonu keramzytowego jest to, że składnikiem zaprawy w obu przypadkach był piasek mineralny. Można przypuszczać, że o zakotwieniu przez przyczepność decyduje wytrzymałość bezpośredniej otoczki cięgna (z zaprawy). Wytrzymałość samego kruszywa wypełniającego ma tu mniejsze znaczenie.
Obserwacje wzrostu długości zakotwienia cięgien dla betonu sprężonego po 3 dniach wykazały, że w ciągu 4 miesięcy dodatkowy wślizg zbrojenia nie przekracza 2-30% wartości początkowej, przy czym występował on w pierwszych 10 dniach badania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W Polsce szczegółowe badania nad zakotwieniem przez przyczepność cięgien sprężających prowadził Sulimowski, Badania przeprowadzono na przeszło 150 beleczkach sprężonych, wykonanych z naparzanego betonu zwykłego i lekkiego na kruszywie z łupków spiekanych. Do sprężania beleczek zastosowano trzy typy cięgien ze stali przeciąganej na zimno:
- struny gładkie 1 0 2,5 mm,
- skrętki dwużyłowe 2 0 2,5 mm, o skoku długości 55 mm,
- skrętki siedmiożyłowe 7 0 2,5 mm o skoku długości 96,5 mm (uprawnienia budowlane).
Autor określał graniczne długości zakotwienia, stosując oryginalny schemat badawczy. Stopniując długość beleczki
wspornikowej można było z dużą dokładnością określić graniczną długość zakotwienia.

Użytkowe długości zakotwienia

Użytkowe długości zakotwienia, potrzebne do pełnego przekazania siły sprężającej, oznaczano na tych samych elementach próbnych, gdyż układ beleczka - płyta czołowa - siłomierz - zakotwienie pozostawał niezmieniony od chwili sprężania aż do zakończenia badania (program egzamin ustny).
Wyniki badań cięgien gładkich 102,5 wykazały, że nie dają one bezpiecznego zakotwienia przez przyczepność. Największa długość elementu - 150 cm, jaką dysponowano w badaniach, okazała się dla tych cięgien niewystarczająca.
Sulimowski badał również wpływ nagłego zwolnienia naciągu dla cięgien 2 - 2,5 mm (opinie o programie).

W przypadku kolejnego przecięcia strun, użytkowa długość .zakotwienia cięgien zwiększyła się o 15-25%, w porównaniu z długością uzyskaną przy zwolnieniu statycznym. Przy równoczesnym przecięciu strun użytkowa długość zakotwienia wzrastała ok. dwukrotnie. Uzyskane wyniki są podobne jak w przypadku badań Kudriawcewa.
W badaniach swych Sulimowski [6.74] poczynił ciekawe spostrzeżenie polegające na tym, że przy niszczeniu elementów (w terminie 1-3 miesięcy od chwili sprężenia) cięgna elementów sprężonych przez równoczesne przecięcie strun, zdolne były utrzymać podobną siłę jak cięgna elementów sprężonych statycznie (segregator aktów prawnych).

Autor tłumaczy to zjawiskiem „wtórnej przyczepności” młodego betonu naparzanego, przypuszczając że przyczepność osiąga swoją maksymalną wartość dopiero w terminie kilkudniowym po naparzaniu betonu. Za przypuszczeniem takim przemawia również fakt, że spadki siły sprężającej i przyrosty wślizgu w elementach występowały zazwyczaj w ciągu pierwszych 24 godzin po sprężeniu, tj. pierwszych 24-4 dniach od wykonania elementów.

Na tej podstawie autor wprowadza pojęcie „stanu niebezpiecznego w strefie zakotwień”, który należy rozumieć jako okres czasu występujący bezpośrednio po sprężeniu młodego betonu naparzanego, w którym to przyczepność nie osiągnęła swojej największej wartości. Stwarza to możliwość wzrostu użytkowej długości zakotwienia cięgien (promocja 3 w 1).