Obniżenia kosztów produkcji

Przy dzisiejszym stanie postępu w tej dziedzinie zagadnienie to może już być ustalone jednoznacznie i że podstawowym kierunkiem powinna być prefabrykacja przemysłowa w zakładach stałych. Przejście na prefabrykację przemysłową w maksymalnym zakresie nastąpi jednak etapami, obejmującymi w sumie zapewne kilkadziesiąt lat.

Podstawowe warunki niezbędne do obniżenia kosztów produkcji w zakładach stałych. Mają one charakter wyłącznie organizacyjny i spełnienie ich jest kwestią czasu dającego się z mniejszą lub większą dokładnością ustalić. Zdecydowane jednak przejście na produkcję przemysłową może nastąpić jedynie wtedy, gdy pokonana zostanie największa trudność, którą jest uzyskanie w konstrukcjach prefabrykowanych takiej łatwości podziału i łączenia elementów w dowolnych miejscach, jaka istnieje w konstrukcjach stalowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gdy to zostanie osiągnięte, w zakładach stałych będą mogły być wykonywane elementy dowolnych konstrukcji, a więc i takich, które dzisiaj nie dają się podzielić na części nadające się do transportu i przeładunku. Na tej drodze osiąga się ostatnio coraz większy postęp.

Opanowanie techniki połączeń, zmniejszenie ciężarów elementów przez stosowanie wysokich marek betonów i stali i potanienie produkcji przez wysoką jej orgaznizację uczynią w przyszłości prefabrykowane konstrukcje żelbetowe wytwarzane w zakładach stałych konstrukcjami równorzędnymi pod względem łatwości transportu i montażu z konstrukcjami stalowymi.
Na najbliższych jednak etapach, które mogą objąć okres kilku pięciolatek, należy przy wyborze miejsca wykonania prefabrykatów trzymać się kolejności (uprawnienia budowlane). W okresie międzywojennym nie było w Polsce warunków sprzyjających do rozwoju prefabrykacji. W kraju, w którym nie było należycie rozwiniętego przemysłu ciężkiego, nie mogły w sposób harmonijny rozwijać się inne przemysły wymagające stosowania maszyn. Nastawienie odgórne w kierunku planowego uprzemysłowienia budownictwa nie istniało. Poziom techniki budowlanej był niski, tania robocizna i brak maszyn budowlanych przemawiały za stosowaniem metod rzemieślniczych.

Metody mieszania i ubijania

Jak wykazały materiały II Ogólnopolskiego Zjazdu Betoniarskiego w Poznaniu w maju 1939 r. w całym kraju przeważały przy wykonaniu betonu ręczne metody mieszania i ubijania, i to nie tylko na placach budowy, lecz i większości betoniarni (program egzamin ustny). Wibrowanie i wirowanie betonu zaczęło mieć u nas zastosowanie dopiero w latach 1938-1939. Wyjątek stanowiło kilka betoniarni, które już wcześniej zastosowały przy produkcji rur kanalizacyjnych mechaniczne metody zagęszczania betonu. Betoniarnie znajdowały się w rękach prywatnych właścicieli, którzy w rozwoju prefabrykacji nie widzieli w ówczesnych warunkach żadnych korzyści dla siebie.

Wielu postępowych techników zdawało sobie jednak doskonale sprawę ze znaczenia, jakie może mieć prefabrykacja dla rozwoju budownictwa w kraju (opinie o programie). W ostatnich latach przed wojną powstało wiele pomysłów konstrukcji prefabrykowanych, które, jakkolwiek nie znalazły szerszego zastosowania, nie mniej jednak dzięki usilnemu propagowaniu nowej techniki, ruszyły sprawę z miejsca.
Projekt konstrukcji prefabrykowanej garażu pomysłu W. Apostołowa. Jest to garaż niewielkich rozmiarów o możliwości dobudowy dowolnej liczby boksów. Koncepcja nie przewiduje stosowania papy na dachu, w związku z czym żelbetowe płyty dachowe oparte są o siebie na zakład. Jako zabezpieczenie przed przeciekaniem przewidziane jest zaimpregnowanie płyt lub posmarowanie ich smołą. Całość montażu odbywa się na sucho z połączeniem na śruby. Największy ciężar elementu wynosi 226 kG. Prefabrykowany schron żelbetowy pokazany na wystawie przemysłu metalowego i elektrotechnicznego w Warszawie w 1936 r. Ciężar elementu łukowego wynosi tu około 2 ton. Schron ten obliczony jest na zasypanie warstwą ziemi (segregator aktów prawnych).

Jako konstrukcja stropowa dużą popularnością cieszyły się stropy monolityczno-prefabrykowane typu Isteg, wykonywane corocznie w dziesiątkach tysięcy nr. Były one montowane bez
użycia drewna. Po ułożeniu na murach belek prefabrykowanych umieszczono na podwieszonych do belki drutach cienkie, wygięte w kształcie
sklepienia, blachy służące jako formy do wykonywanej metodą monolityczną płyty stropowej. Po stwardnieniu płyty odginano końce drutów
i odejmowano blachy form i używano je następnie do dalszych robót.
Jako konstrukcja całkowicie prefabrykowana znany był strop typu Rapid. Składał się on wyłącznie ze złożonych obok siebie i wzajemnie się zazębiających belek żelbetowych. Pomimo prostoty konstrukcji i montażu nic znalazł on, ze względu na nadmierne zużycie betonu i dużą liczbę belek, szerszego zastosowania (promocja 3 w 1).
Na uwagę zasługuje niezmiernie oryginalne rozwiązanie konstrukcji kominów, zbiorników i wież systemu Monnoyer. Jest to konstrukcja monolityczno-prefabrykowana.