Dochód narodowy

Środkami pracy nazywamy wszystkie te rzeczy, za pomocą których człowiek oddziałuje na przedmioty swojej pracy i przekształca je. Są to więc wszelkie narzędzia produkcji, urządzenia, budynki produkcyjne, magazyny, drogi, mosty. Poziom środków pracy jest miernikiem stopnia rozwoju produkcji w społeczeństwie. Człowiek pierwotny używał bardzo prymitywnych narzędzi, które z biegiem czasu przekształcone zostały w skomplikowane zespoły automatycznych maszyn (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przedmioty pracy i środki pracy łącznie nazywamy środkami produkcji. W procesie pracy siła robocza człowieka łączy się ze środkami produkcji. Siłą roboczą nazywamy zarówno fizyczną, jak i psychiczną zdolność człowieka do pracy. Wraz z rozwojem narzędzi produkcji rozwija się również zdolność człowieka do pracy. Zespół ludzi zdolnych do wykonywania pracy oraz środki pracy stanowią siły wytwórcze społeczeństwa. Na przestrzeni wieków siły wytwórcze podlegają systematycznemu rozwojowi.
W procesie produkcji ludzie oddziałują nie tylko na przyrodę, lecz również wzajemnie na siebie (o czym już wspominaliśmy), ponadto współdziałają ze sobą w określony sposób i wymieniają owoce swojej działalności, czyli wchodzą ze sobą w określone związki społeczne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Związki powstające między ludźmi w procesie produkcji dóbr materialnych nazywamy stosunkami
produkcji. W dziedzinie stosunków produkcji istotną kwestią jest problem własności środków produkcji. Inaczej układają się stosunki między ludźmi, jeżeli kopalnie i fabryki są własnością prywatną, inaczej natomiast - jeżeli stanowią własność społeczną.
Rozpatrując stosunki gospodarcze między ludźmi musimy zwrócić uwagę nie tylko na sposób produkcji, lecz również na sposób podziału dochodów z wyprodukowanych dóbr. Podział ten zależy oczywiście od tego w czyich rękach znajdują się środki produkcji (uprawnienia budowlane).

Obliczenie wielkości produkcji

W ustroju kapitalistycznym posiadacze środków produkcji dążą do tego, aby ich część była możliwie największa, aby z dochodu narodowego uzyskać jak najwięcej dla siebie jako wynagrodzenie za włożone do produkcji kapitały. W ustroju socjalistycznym natomiast o podziale dochodu decyduje władza państwowa. Dzieli ona dochód narodowy według jakości i ilości pracy, jaką każdy włożył do jego wytworzenia, tak jak tego wymagają potrzeby wszystkich obywateli (program egzamin ustny).

Sumę wszystkich dóbr, jakie wytwarza społeczeństwo w pewnym okresie czasu, nazywamy produkcją globalną. Do produkcji globalnej społeczeństwa zaliczamy zarówno wszystkie wykonane parowozy, jak i igły, zeszyty czy ołówki, zarówno wybudowane domy, zainstalowane przewody elektryczne, jak i uszyte czapki i krawaty. Obliczenie wielkości produkcji globalnej może być wykonane tylko wg jej wartości w jednostkach pieniężnych, gdyż do tak różnorodnych rodzajów produkcji żadnych innych wspólnych jednostek obliczeniowych stosować nie można (opinie o programie).

Ale produkcja globalna nie jest czystym dochodem społeczeństwa, gdyż do wykonania jednych dóbr musiały być użyte inne. Ilość kwintali zboża, jaką uzyskaliśmy w roku bieżącym, nie jest naszym czystym dochodem, gdyż do jego wyprodukowania musieliśmy zużyć na zasiewy pewną ilość ziarna wytworzonego w roku ubiegłym. Nie możemy więc powiedzieć, że przybyło nam tyle zboża, ile zebraliśmy w roku bieżącym, lecz odjąć musimy ilość ziarna zużytego jako nasienie (segregator aktów prawnych). Dopiero ta różnica może dać pewien obraz efektów naszej pracy w ostatnim roku. Ale nawet tak obliczona ilość nie stanowi dochodu netto, gdyż do prac związanych z uprawą zbóż maszyny rolnicze zużyły pewną ilość materiałów pędnych i smarów, a wskutek technicznego zużycia zmniejszyła się w pewnym stopniu wartość samych maszyn i narzędzi, przy pomocy których uprawiano ziemię (promocja 3 w 1).

Dopiero po odliczeniu od wartości produkcji globalnej wartości wszystkich dóbr zużytych do jej wytworzenia, to jest wartości zużytych środków produkcji, otrzymujemy dochód netto, który nazywamy dochodem narodowym.