Docisk izolacji

Przy następnych warstwach postępuje się w sposób analogiczny, tak że pojedyncze pasy wzajemnie zachodzą na siebie. Na zagięciu powstaje zgrubienie o właściwościach przegubu, które może się okazać korzystne przy ewentualnym osiadaniu budowli.
Według AIB wkładki izolacji pionowej nie sięgają do płaszczyzny poziomej. Niektórzy autorzy, np. Lufsky, podają nieco inne rozwiązania. Polega ono na tym, że oś symetrii styku znajduje się w płaszczyźnie dwusiecznej kąta naroża, a więc wkładki izolacji pionowej są na tyle wysunięte na płaszczyznę poziomą, na ile wkładki poziome na płaszczyznę pionową (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dwa rozwiązania kolejności układania warstwy, przy czym rozwiązanie jest uważane za lepsze, ponieważ nie ma tej wady, gdzie pierwsza warstwa wkładek w punkcie A nie może być od zewnątrz posmarowana lepikiem, a tym samym istnieje większe niebezpieczeństwo odlepienia się tej warstwy i dostania się wody między warstwy wkładek. Wprawdzie w rozwiązaniu istnieje podobny punkt B, ale na skutek docisku pod wpływem ciężaru budowli odlepienie się brzegu pierwszej wkładki jest niemożliwe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rozwiązanie może być łatwiejsze w wykonaniu, można bowiem najpierw ułożyć izolację poziomą, a następnie pionową, podczas gdy rozwiązanie wymaga równoczesnego układania obu izolacji. Wydaje się, że to ostatnie rozwiązanie daje większą gwarancję szczelności. Naroże bowiem jest najbardziej wrażliwym miejscem izolacji na uszkodzenie.

Najbardziej godne polecenia połączenie izolacji poziomej z pionową, gdzie izolację poziomą wywija się na pomocniczą ściankę pionową, a dopiero łączy się z izolacją naklejoną na ścianę obiektu (uprawnienia budowlane).

Warstwy ochronne pomocnicze

W przypadku gdy budowla ma tendencję do osiadania, na skutek większego tarcia gruntu o warstwę ochronną pionową od tarcia w obrębie warstwy izolacyjnej mogą powstać w powłoce izolacyjnej siły rozciągające największe właśnie na dole (program egzamin ustny).
Docisk izolacji w miejscu przejścia z płaszczyzny poziomej w płaszczyznę pionową może być najsłabszy lub może w ogóle nie istnieć. Niewykluczona jest także możliwość sfałdowania się izolacji na skutek obsunięcia się na jej ścianie pionowej. Jest więc wskazane zastosowanie w tym miejscu szerszych zakładek niż na zwykłych stykach, ponieważ dzięki podwójnej liczbie warstw wkładek, a tym samym i powłok z lepiku sklejających wkładki, szczególnie przy dobrym plastycznym lepiku, możliwość odkształceń jest większa, bez niebezpieczeństwa utraty szczelności (opinie o programie).

Jeżeli stosuje się wkładki z papy, to w miejscach zagięć, szczególnie w obrębie krawędzi przecięcia się dwóch płaszczyzn (zwłaszcza nachylonych względem siebie pod kątem 90° lub do niego zbliżonym) oraz w narożach (w miejscu przecięcia się 3 płaszczyzn), zaleca się wzmocnienie izolacji przez dodanie paska juty bądź innej tkaniny albo siatki metalowej. Siatka metalowa powinna być wykonana z miękkich drutów nie sprężynujących.
Przy nieregularnej powierzchni izolowanej budowli zamiast pap jako wkładek izolacji ciężkiej korzystne jest stosowanie jut impregnowanych asfaltem (segregator aktów prawnych). Powinny one być elastyczne, dawać się łatwo wyginać, a przede wszystkim wyciągać tak, aby można je było dobrze dopasowywać do nieregularnych powierzchni, załamań, naroży itp.

Po wykonaniu izolacji poziomej na podłożu betonowym i izolacji pionowej na ściance pomocniczej, i po ułożeniu warstwy ochronnej pomocniczej poziomej i ewentualnie pionowej, jeśli taka była przewidziana, przystępuje się do betonowania poziomej płyty konstrukcji. Należy przy tym wziąć pod uwagę, że ścianka pomocnicza murowana nie zawsze może zastąpić w pełni deskowanie pionowe (promocja 3 w 1). Aby nie została ona wypchnięta przez świeży beton, co spowodowałoby zniszczenie izolacji ściankę należy od zewnątrz podeprzeć.