Dodatki chemiczne

Dodatki chemiczne w postaci plastyfikatorów pozwalają na zwiększanie urabialności, co w konsekwencji ułatwia uzyskanie większej gęstości betonu, zaś różnego rodzaju opóźniacze i przyspieszacze wiązania umożliwiają dostosowanie szybkości przebiegu w betonie procesów chemicznych do możliwości i potrzeb produkcyjnych.

Różne rodzaje cementów umożliwiają dostosowanie spoiwa do aktualnych wymagań konstrukcyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Specjalną dziedzinę o dużych perspektywach rozwojowych stanowią wprowadzone ostatnio u nas cementy szybkosprawne, zwiększające znacznie rotację form i skracające terminy realizacji budowy. Na uwagę zasługują też cementy pęczniejące (ekspansywne), które pozwalają w specjalnych warunkach temperatury i wilgotności na dodatkowe zagęszczenie betonu przez wypełnienie porów twardego betonu przy pomocy rekrystalizujących molekuł soli Candlota.

Te rodzaje cementów tzw. samosprężne uzyskiwane są przez zwiększone dodatki gipsu. Szczególne metody pielęgnacji pozwalają na uzyskanie z nich betonów o wytrzymałościach do 1200 kG/cmr. Większość wymienionych procesów technologicznych wymaga na tyle złożonych maszyn, urządzeń lub utrzymania tak ścisłych reżimów produkcji, że mogą one być dotrzymane jedynie w dobrze zorganizowanych stałych wytwórniach elementów prefabrykowanych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oznacza to z kolei, że można przy ich pomocy produkować jedynie stosunkowo niewielkie elementy konstrukcyjne, łatwe w transporcie i montażu. Postępy technologii betonu umożliwiają projektowanie coraz śmielszych konstrukcji, a tendencje do wykorzystania wyników nowoczesnych metod technologicznych prowadzą zwykle do podziału konstrukcji na oddzielne prefabrykowane elementy, przeznaczone do produkcji fabrycznej. Konstrukcje żelbetowe - jak wykazaliśmy poprzednio - mogą pracować korzystnie zarówno w ustrojach powierzchniowych i przestrzennych, gdzie dominuje ich cecha łatwego kształtowania ciągłych ustrojów, jak również i w układach prętowych, gdzie jest możliwość stosunkowo łatwego uzyskiwania dużych wytrzymałości (uprawnienia budowlane).

W każdym przypadku jednak, przy zwykłych metodach wykonawstwa, występują dwie niekorzystne cechy technologiczne żelbetu:
a) konieczność wykonania form i deskowań, w których konstrukcja nośna musi być odlana,
b) kilkutygodniowy okres twardnienia betonu, w czasie którego konstrukcja nie może być eksploatowana, a przeciwnie wymaga podstemplowania i opieki.

Realizacja żelbetu

Rozwój metod realizacji żelbetu polega właśnie na eliminacji tych cech i ograniczaniu ich wpływu na koszt konstrukcji (program egzamin ustny). Na tym tle można wyodrębnić dwie grupy kierunków wykonawstwa, w których w węższym lub szerszym stopniu stosuje się metody usprawnienia produkcji żelbetu:
1) prefabrykacja,
2) usprawnienie metod wznoszenia konstrukcji monolitycznych na placu budowy (opinie o programie).

Obydwa kierunki wykorzystują osiągnięcia technologii betonu, skracające czas pobytu konstrukcji w formach nawet do paru godzin. Jednakże, zależnie od warunków produkcji i rodzaju konstrukcji, osiągnięcia te są wykorzystywane w różnym stopniu.
Do niedawna prefabrykowano jedynie konstrukcje prętowe: belki i słupy. Obecnie w coraz większym stopniu wykonuje się jako prefabrykaty elementy płytowe i łupiny powierzchniowe. Zmienia się też bardzo istotnie pogląd na rolę prefabrykacji i zakres jej stosowania (segregator aktów prawnych).

Traci rację bytu przestarzałe stanowisko, że prefabrykacja jest oddzielną, specjalną dziedziną konstrukcji żelbetowych, wymagającą odrębnych prawideł, innych zasad konstruowania, specjalnych schematów statycznych i metod obliczeń. W nowoczesnym ujęciu prefabrykacja jest to głównie taka metoda realizacji konstrukcji żelbetowych, która nie zatracając zalet monolitycznych konstrukcji pozwala na wykonywanie poszczególnych jej elementów z dala od miejsca ich wbudowania, w łatwiejszy i tańszy sposób.

Oznacza to, że tendencją ogólną konstrukcji jest przeprowadzenie takiego podziału ustroju na poszczególne elementy, który pozwoli na stworzenie najkorzystniejszych warunków produkcji, a następnie przez odpowiednie ukształtowanie styków tych elementów doprowadzi do pełnej sztywności przestrzennej ustroju (promocja 3 w 1).