Dokładność rachunku

Współczynniki mogą być używane również dla dowolnych sit i dla dowolnej skali X. Wtedy za pomocą zestawu sit ustalamy wykreślną krzywą uziarnienia i dzielimy odciętą X na jednakowe (albo nawet niejednakowe lecz niezbyt szerokie) odcinki a, zaś z rysunku odczytujemy przynależne do każdego odcinka wartości p % oraz średni wymiar ziarna d. Z wartościami, przynależnymi do danego d każdego odcinka otrzymujemy pożądany wskaźnik uziarnienia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dokładność rachunku nie potrzebuje być idealna, bo same wskaźniki mają wartość raczej tylko orientacyjną i różnice AU rzędu 2-3% są bez praktycznego znaczenia. Wszystkie omówione wskaźniki mają wspólną cechę: im wyższa ich wartość liczbowa, tym grubsze jest uziarnienie kruszywa; temu zaś odpowiada niższe położenie krzywej uziarnienia na wykresie. Wskaźniki (prócz Rothfuchsci) zostały bowiem ustalone dla pola powierzchni powyżej krzywej.
Wskaźniki uziarnienia najlepiej jest obliczać, czyli korzystając ze współczynników frakcjowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wskaźniki U mają tę zaletę, że pozwalają na liczbową ocenę i porównywanie przeróżnych uziarnień (ciągłych i nieciągłych). Nie są to jednak wartości jednoznaczne. Określona liczba U może się odnosić zarówno do mieszanek wielu, jak i kilku frakcji, a nawet do jednej frakcji lub ziarn jednej wielkości. Zatem opis kruszywa za pomocą U musi być uzupełniony dodatkowym kryterium. Maksymalne i w pewnym sensie optymalne wartości U, odpowiadające najgrubiej uziarnionemu kruszywu, przy których jeszcze zachowany jest warunek urabialności, najbardziej celowo jest uzależnić od ilości cementu, a ściślej od stosunku kruszywa do cementu (u - kle lub /<„ = k0/c0) oraz od D ziarn w mieszance kruszywowej (uprawnienia budowlane).
Definicję ścisłości właściwej s’, podaną wyżej dla foremnych kul, możemy rozciągać na wszystkie ziarna jednakowej wielkości, byleby miały w przybliżeniu jednakowy kształt geometryczny i jednakową morfologię powierzchni. A zatem możemy definicję odnieść do każdego materiału ziarnistego o jednakowym pochodzeniu i przygotowaniu. Możemy ją rozciągnąć nawet na całe frakcje, byleby dostatecznie wąskie, np. o progresji sit a ^ 2.

Droga konwencjonalna

Istotnie stwierdzono doświadczalnie, że w określonym kruszywie wszystkie frakcje wykazują bardzo zbliżoną ścisłość (program egzamin ustny).
Ogromnie ważny jest sposób zagęszczenia stosu okruchowego, gdyż od niego również zależy wartość ścisłości s jak też ścisłości właściwej s’. Dla ujednolicenia pojęć pozostaje jedynie droga konwencjonalna pomiaru ścisłości. Wl. Kuczyński proponuje określenie wartości s w drodze trzykrotnego pomiaru ciężaru nasypowego kruszywa zagęszczanego ręcznie. Samo zaś zagęszczanie rozpoczyna się przez przemieszczenie ziarn za pomocą 20 uderzeń dziobakiem, po czym następuje 40 uderzeń ubijakiem o ciężarze 3 kG.

Ciężar każdej partii kruszywa oddzielnie zagęszczanego powinien wynosić ok. 5 kG (opinie o programie). St. Jarząbek znalazł dla pospółki rzecznej wartości j’ lub s’ (liczby w na wiasach). Analizując cały ten materiał doświadczalny widzimy, że frakcje pylastt (0/70,2 lub fut) mają raczej mniejsze s’, bo składają się prawie zawsze z ziarenek płaskich lub iglastych, a często szorstkich i układają się luźniej, co nawę przy utrząsaniu nie ustępuje z powodu dużego oporu tarcia wewnętrznego. Dla większych frakcji > 0,2 mm ścisłości właściwe s’ są dość jednakowe z małymi odchyleniami (segregator aktów prawnych).

Kamienie mają jednak już mniejszą ścisłość od kamieniwa, bo z reguły są wyraźnie nieforemne, bardziej owalne niż kuliste. Rozrzuty s’ poszczególnych frakcji względem wartości średnich tłumaczą się oczywiście tym, że frakcje są już same mieszankami ziarn różniących się między sobą morfologicznie. Poza tym kruszywa łamane wykazują nieco większe nieregularności (promocja 3 w 1).

Ogólnie jednak można podać dość konkretne liczby dla ścisłości właściwej. Różnice między poszczególnymi kruszywami są tak charakterystyczne, że służyć mogą jako charakterystyka tekstury ziarn.