Drabiny ewakuacyjne
W budynkach mieszkalnych krótkie drabiny o długości do 3,0 m służą do wyjścia przez właz na poddasze lub na dach. Zamiast drabin mogą być stosowane klamry wyłazowe (program uprawnienia budowlane na komputer).
Drabiny ewakuacyjne są typowe o różnych wysokościach.
Do wysokości 3,6 m stosuje się drabiny jednobiegowe, przy większej wysokości - dwubiegowe. Drabiny jednobiegowe długie do obsługi kominów w kotłowniach powinny być wyposażone w stałe pałąki ochronne. Drabiny składają się ze stojaków wykonanych z rur 0 48 mm, połączonych szczeblami z przyspawanych co 300 mm prętów 0 20 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Szerokość drabiny wynosi 700 mm. Drabiny podobne w konstrukcji do ewakuacyjnych, lecz o szerokości 400 mm stosuje się jako wejścia dla pracowników obsługujących urządzenia mechaniczne, jak np. silniki na pomostach itp. Pałąki wykonane z [J] 50×5 mm lub większe połączone są z trzema płaskownikami pionowymi o takim samym przekroju. Pałąki przymocowane do stojaków drabiny przez przyspawanie w odstępach nie większych niż 1200 mm. Drabina jest zamocowana do ściany przez przyspawanie do kotwi osadzonych w murze w odstępach co 900 mm (uprawnienia budowlane).
Podobne drabiny, lecz bez pałąków, stosuje się jako przeciwpożarowe. Pałąki są tu zbędne, ponieważ drabina używana jest sporadycznie. Wspólną cechą konstrukcji wspornikowych jest ich praca statyczna, charakteryzująca się występowaniem rozciągania w górnej strefie przekroju, oraz zamocowanie lub oparcie na jednej podporze. Konstrukcja wspornikowa jest zawsze związana z innymi elementami konstrukcji.
Element konstrukcji pracuje jak wspornik w wypadku:
- połączenia płyty lub belki wspornikowej z konstrukcją nośną
budynku (stropy, ściany itp.),
- zakotwienia płyty lub belki w ścianie (program egzamin ustny).
W stropach na belkach z materiałów jednorodnych, jak drewno i stal, belki stropowe wysuwa się poza krawędzie ścian jako wsporniki. Rozwiązanie takie jest pewne i proste w wykonaniu, ale nie zawsze opłacalne, zwłaszcza przy krótkich wspornikach.
Płyty lub belki żelbetowe wspornikowe wykonuje się o wysokości i zbrojeniu odpowiednim do występujących w belce momentów zginających i sił poprzecznych.
Balkony
Do najczęściej stosowanych konstrukcji wspornikowych w budowlach należą: gzymsy, balkony, galerie, wykusze, loggie, daszki nadrampowe, daszki nad wejściami do budynków itp. (opinie o programie).
Według obowiązujących przepisów budowlanych balkony, wykusze, galerie, daszki ochronne można umieszczać nad poziomem chodnika lub przejścia na wysokości co najmniej 3,0 m od poziomu chodnika do spodu konstrukcji wspornej.
Galerie obudowane od spodu, albo odpowiednio zabezpieczone przed ruchem pieszym, mogą być umieszczane w poziomie parteru, ale tylko w budynkach oddzielonych trawnikami i zielenią od chodników ulicznych.
Gzymsy są to wystające ze ścian budowli poziome lub ukośne elementy o nieznacznej wysokości.
Rozróżnia się następujące rodzaje gzymsów: wieńczące, między- piętrowe, cokołowe, nadokienne, podokienne, wewnętrzne itp. Gzymsy znane są i stosowane od najdawniejszych czasów, a w historii budownictwa i architektury odegrały znaczną rolę.
Zadaniem gzymsu jest odprowadzenie wody z elewacji budynku oraz nadanie budowli wyrazu architektonicznego (segregator aktów prawnych).
W budownictwie tradycyjnym gzymsy były wykonywane z kamieni, cegieł, betonu i żelbetu.
Ze względu na kosztowną obróbkę kamieni oraz nietrwałość murów ceglanych obecnie najczęściej stosuje się gzymsy z betonu i z żelbetu.
Balkon jest to płyta otoczona balustradą, wysunięta przed ścianę zewnętrzną budynku, pracująca statycznie jako wspornik lub wsparta na belkach wspornikowych.
Galeria jest to rodzaj balkonu krytego lub otwartego służący jako przejście łączące np. szereg pomieszczeń, sąsiednie budynki, a w budowlach wodnych np. przejście kontrolne wzdłuż zapory. Balkony są najczęściej płytami o niewielkiej długości. Natomiast galerie mają często znaczną długość (promocja 3 w 1).
