Drewno gatunków liściastych

W miarę jak płaszczyzny przecięcia oddalają się od rdzenia, zaciera się ich typowo promieniowy charakter, wskutek czego błyszcz występuje słabiej; określa się go mianem półbłyszczu. Sortymenty wyrobione z obwodowej części kłód ograniczone są płaszczyznami stycznymi, na których błyszczu nie ma. Okleiny, tarcica stolarska i deszczułki posadzkowe z błyszczem są wysoko cenione (program uprawnienia budowlane na komputer).
Drewno w stanie naturalnym ma słaby połysk, który można powiększyć przez wygładzenie, politurowanie lub powleczenie drewna woskiem.

Za przykład może służyć mahoń, którego drewno w stanie surowym ma wygląd matowy, a połysk występuje dopiero po polerowaniu i wykończeniu powierzchni (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podłogi z twardych deszczułek posadzkowych uzyskują piękny połysk po zapuszczeniu terpentyną i odpowiednimi pastami oraz na skutek systematycznego woskowania, szczotkowania i gładzenia. Zjawisko połysku związane jest w tych przypadkach z lustrzaną warstwą politury, wosku lub innej substancji.

Drewno gatunków liściastych dobrze przyjmuje zaprawy i przy zastosowaniu odpowiedniej techniki można je wykończyć „na wysoki połysk"; drewno twarde, zwłaszcza jesionowe, daje lepsze wyniki niż drewno miękkie. Znacznie gorsze wyniki daje drewno iglaste; przyczyną tego są różnice w strukturze przyrostów wczesnych i późnych, które powodują pewną falistość wygładzonej powierzchni i niejednolite reagowanie drewna wczesnego i późnego na obróbkę wykończeniową (uprawnienia budowlane).
Rysunek jest to własność zależna od gatunku drewna, od cech związanych z jego budową oraz od rodzaju przekroju.

Drewno iglaste ma budowę prostą; w parze z tym idzie rysunek mniej urozmaicony niż u niektórych gatunków drewna liściastego, w których obecność widocznych gołym okiem naczyń i promieni rdzeniowych przyczynia się płatana z silnie zaznaczonym błyszczem do ożywienia rysunku. Prócz tego rysunek zależy od czynników takich, jak szerokość słojów, udział drewna późnego, kierunek przebiegu i prawidłowość układu włókien oraz ilość, wielkość i sposób rozmieszczenia sęków (program egzamin ustny).

Ptasie oczko

Drewno o nierównomiernej budowie ma piękniejszy rysunek niż drewno zbudowane prawidłowo. Falisty przebieg włókien uważany w drewnie konstrukcyjnym za wadę, przyczynia się do podniesienia estetycznych cech rysunku. Drewno o falistym przebiegu włókien (np. jawor lub jesion falisty), określane mianem drewna barankowatego, oraz drewno o powikłanym układzie włókien określane mianem drewna kędzierzawego (np. węgierski jesion), jest wysoko cenione w sortymentach okleinowych i meblowych (opinie o programie).

Dotyczy to również rysunku określanego mianem „ptasie oczko", spotykanego u jaworu i klonu (Acer saccharinum L.). Rysunek ten wiąże się z występowaniem wielu drobnych sęczków, które powstały z pączków śpiących; następstwem tego jest splątany układ włókien omijających sęczki. Charakterystyczny rysunek ma również drewno świerka falistosłoistego (segregator aktów prawnych).
Drewno ze zgrubień odziomkowych i obrzęków na pniach niektórych gatunków drzew daje również bogaty rysunek o powikłanym, splątanym układzie włókien. Drewno takie (zwłaszcza orzech, brzoza, klon, wiąz) cenione jest jako surowiec okleinowy, w surowcu natomiast łuszczarskim lub w innych sortymentach stanowi istotną wadę. Bogaty rysunek charakteryzujący się siecią czerwonawobrunatnych żyłek ma drewno brzozy karelskiej (Betula verrucosa f. karelika Sokołow), stanowiącej odmianę brzozy gruczołkowatej. Rysunek tego typu określa się w drewnie brzozo wy m mianem czeczoty.

Do urozmaicenia rysunku przyczyniają się sęki dzięki odmiennej barwie oraz odchyleniu otaczających je włókien od kierunku prostoliniowego; mimo to są one niepożądane w sortymentach okleinowych i meblowych ze względu na trudności obróbki i towarzyszące im wady (promocja 3 w 1).
Obecność błyszczących promieni rdzeniowych, rysujących się wyraźnie na promieniowym przekroju drewna, przyczynia się również do podniesienia wartości rysunku.