Drewno uzyskane z rozbiórki rusztowań

Po wykonaniu budowy drewno uzyskane z rozbiórki rusztowań ulegało częściowemu zniszczeniu, a częściowo tylko mogło być użytkowane ponownie do budowy innych rusztowań. Zależnie od rodzaju konstrukcji rusztowania, odsetek drewna nie nadającego się do ponownego użycia był mniejszy lub większy.

W przeciętnych warunkach zużycie drewna wyrażone w odsetku ogólnej kubatury drewna użytego na rusztowanie wynosiło od 10 do 25%, to znaczy, że przeciętnie drewno w rusztowaniach mogło być użyte od 4 do 10 razy (program uprawnienia budowlane na komputer).
Pierwszym wynikiem dążenia do uzyskania oszczędności przy budowie rusztowań mostowych było zwiększenie krotności użycia drewna przez uproszczenie kształtu rusztowań i przez podział ich na części przydatne w różnych zastosowaniach bez dodatkowej obróbki.

Doprowadziło to stopniowo do budowy rusztowań inwentarzowych, składanych na śruby i zabezpieczanych od niszczącego działania kolejnego zawilgacania i wysychania oraz przywierania betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Drugim objawem dążenia do uzyskania oszczędności na rusztowaniach było wprowadzenie stali zamiast drewna. Początkowo stosowano belki stalowe, jako elementy główne przenoszące obciążenia rusztowań na podpory, przede wszystkim belki walcowane - przy mniejszych rozpiętościach i kratownice stalowe - przy rozpiętościach większych. Ze względu na brak dźwigów o większej nośności starano się zmniejszyć ciężar tych elementów, na których ustawiano bezpośrednio pomost drewniany lub też dodatkowe belkowanie drewniane dla uformowania odpowiedniego kształtu pomostu (uprawnienia budowlane).

Tego rodzaju belki główne rusztowań są dotychczas używane. Są one wykonywane w postaci ogniw dających się składać w belki o rozpiętościach stopniowanych co jeden metr, co umożliwia dostosowanie ich rozpiętości do różnych rozpiętości przęseł budowanych mostów i eliminuje konieczność budowy dodatkowych podpór pośrednich pomiędzy podporami stałymi.
Stalowe elementy rusztowań mają znacznie większą krotność użycia od elementów drewnianych (program egzamin ustny). Dlatego też mimo większego kosztu stali są one w użytkowaniu tańsze i obniżają koszty budowy mostów.
Wprowadzenie belek stalowych jako rusztowań inwentarzowych nie spełnia jednak podstawowego warunku kształtowania ustrojów rusztowań polegającego na tym, że obciążenia rusztowań powinny być przenoszone przez siły osiowe, a nie przez zginanie.

Rusztowania

W okresie dziesięciolecia 1940-1950 r. zaczęto stosować w budowie mostów rusztowania inwentarzowe z rur stalowych łączonych za pomocą zacisków na śruby. Rusztowania te w przeciwieństwie do rusztowań ze stalowych belek inwentarzowych spełniają wymieniony poprzednio warunek kształtowania, ponieważ obciążenia rusztowań rurowych są przenoszone przez siły osiowe, a nie przez zginania i z tego względu są rozwiązaniem doskonalszym (opinie o programie).

Rusztowania rurowe mają następujące zalety:
- składają się z jednego tylko elementu przenoszącego siły osiowe, mającego kształt pręta prostego dostosowanego do przenoszenia zarówno ściskań jak i rozciągań i łączonego za pomocą tylko paru odmian zacisków; element ten jest wytwarzany w kilku długościach umożliwiających dostosowanie go do przenoszenia różnych rodzajów sił,
- są pomyślane w zasadzie do montowania szkieletów przestrzennych regularnych o określonym module, umożliwiają jednak wykonywanie wielu innych układów prętowych, jak na przykład układów o zastrzałach ukośnych, belek lub słupów o trójkątnym układzie prętów, stężających siatki prostokątne w płaszczyznach poziomych lub pionowych (segregator aktów prawnych),
- mogą być wielokrotnie użyte,
- są łatwe do przewożenia.

Zalety te dają rusztowaniom składanym z oddzielnych prętów wyższość nad rusztowaniami składanymi z elementów trójkątnych płaskich lub przestrzennych, które były użytkowane początkowo w budowie mostów wojennych, a po wojnie znalazły wielokrotne zastosowanie w budowie mostów na drogach publicznych i na liniach kolejowych (promocja 3 w 1). Chociaż bowiem układy płaskie i przestrzenne mogą być szybciej łączone dla wytworzenia podpór lub przęseł prowizorycznych, jednak są cięższe od układów składanych z oddzielnych elementów prętowych, zajmują więcej miejsca i przez to są trudniejsze do przenoszenia i do przewożenia.