Drewno w polskim budownictwie

Nie można zgodzić się też ze stosowaniem we współczesnej architekturze anachronicznych materiałów i konstrukcji, np. drewnianych ścian wieńcowych czy pokryć ze strzechy słomianej, dranic i gontów, przywiązanie bowiem do tradycji nie może hamować postępu (program uprawnienia budowlane na komputer). Uwzględniać trzeba współczesne warunki życia, przepisy przeciwpożarowe deficyt drewna. W sztuce ludowej zawsze najcenniejsza była logika rozwiązań, dostosowanie budownictwa do potrzeb i warunków życia; tej logiki nie wolno zatracać w budownictwie współczesnym.

Aby ustrzec się błędów i kontynuować architekturę regionalną. zgodną z własną tradycją oraz współczesnymi potrzebami i możliwościami technicznymi, należy głęboko wnikać w istotę budownictwa regionalnego, uwzględniać nie tylko formy regionalne, lecz także mikroregionalne. zapewniać więź budynku z krajobrazem i małą architekturą oraz wystrzegać się zapożyczania form z obcych nam kręgów kulturowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dowodem, że istnieje możliwość osiągania dobrych rezultatów w kontynuacji budownictwa regionalnego, są udane realizacje z lat trzydziestych i czterdziestych naszego stulecia oraz niektóre realizacje współczesne. Nawet przy stosunkowo dużej kubaturze wznoszonych obiektów, narzuconej funkcją (szkoły, strażnice, schroniska), mają one właściwe proporcje, wrastają w krajobraz i starą zabudowę, świadcząc o wysokiej kulturze warsztatu projektantów.

Architektura ludowa posługiwała się materiałami budowlanymi najłatwiej dostępnymi w danym regionie (uprawnienia budowlane). Ściany wznoszono niekiedy z kamienia lub gliny, czasem wyplatano je z wikliny lub gałązek leszczynowych, pokrycia dachowe wykonywano z trzciny lub słomy, jednak od prawieków na obszarach Polski podstawową rolę odgrywało drewno. Cegłę i dachówkę zaczęto stosować w budownictwie ludowym stosunkowo późno.
Rozległe puszcze stanowiły przez wieki naturalną barierę izolującą nasze tereny od wpływów obcych, gwarantując odrębność samorodnej sztuki oraz dostarczając drewna, które jest materiałem budowlanym o wielu walorach (program egzamin ustny).

Ściany wieńcowe

Drewno daje się łatwo obrabiać prostymi narzędziami, ma odpowiednią wytrzymałość na ściskanie i zginanie, a więc nadaje się zarówno na elementy pionowe (ściany, słupy), jak też poziome i ukośne (stropy, konstrukcje dachowe i pokrycia). Drewno ma dobre właściwości ciepłochronne. a budynki z niego wykonane zapewniają użytkownikom optymalne warunki zdrowotne. Dlatego budynki we wsiach i małych miasteczkach wykonywano głównie z drewna i w tym materiale osiągnięto najwyższy poziom rozwiązań konstrukcyjnych i plastycznych (opinie o programie).

Najstarszym i najsłynniejszym znaleziskiem budownictwa drewnianego na naszych ziemiach jest gród, czyli warowna osada kultury łużyckiej w Biskupinie (województwo kujawsko-pomorskie), datowana do niedawna na ok. 550 r. p.n.e., a obecnie na ok. 737 r. p.n.e. Zachowane relikty domów i obwarowań o niezwykle regularnej kompozycji urbanistycznej, obejmującej ponad sto domów ustawionych szeregowo wzdłuż trzynastu równoległych ulic, świadczą o dobrym opanowaniu umiejętności wznoszenia ścian sumikowo-łątkowych i wieńcowych (segregator aktów prawnych).

W polskim budownictwie ludowym od bardzo dawna występowały trzy podstawowe konstrukcje ścian drewnianych: wieńcowa, sumikowo-łątkowa i szkieletowa. Obok nich stosowano także konstrukcję przysłupową. Ściany murowane i glinobite wznoszono rzadko. Zastosowanie określonej konstrukcji zależało od funkcji obiektu i warunków miejscowych. Na terenach, na których była obfitość drewna, wykonywano z niego ściany masywne; tam gdzie występował niedostatek tego materiału, wznoszono konstrukcje szkieletowe. Wyraźnie jednak zaznaczył się prymat wieńcowej konstrukcji ścian, która przeważała na całym prawie obszarze Polski (promocja 3 w 1).

Ściany wieńcowe mogą mieć liczne odmiany różniące się:
a. przekrojem belek,
b. połączeniem belek w narożach budynku,
c. sposobem uszczelnienia.