Drogi pozamiejskie

Drogi pozamiejskie służą przede wszystkim do ruchu kołowego. Budowa ich jest przystosowana do szybkiego ruchu samochodowego (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zakres przeznaczenia ulic miejskich jest znacznie większy. Na sposób budowy ulic mają wpływ: funkcja komunikacyjna, wymogi urbanistyczno-architektoniczne, zieleń oraz zwiększająca się stale liczba urządzeń podziemnych.

Zależnie od typu nawierzchni drogi można podzielić na dwie zasadnicze grupy: twarde i gruntowe.
Drogi twarde mają nawierzchnię ulepszoną lub nie ulepszoną. Nawierzchnie ulepszone dróg twardych dzieli się zależnie od przewidywanego obciążenia na typ ciężki, średni i lekki.
Drogi można podzielić ze względu na sposób budowy nawierzchni na drogi o:
nawierzchni monolitycznej, do których należą nawierzchnie betonowe i wszelkie odmiany nawierzchni bitumicznych (składających się z kruszywa mineralnego z zastosowaniem odpowiedniego lepiszcza),

nawierzchni brukowanej, do których należą bruki z kamienia łamanego, z kostek kamiennych, z płyt kamienno-betonowych i klinkieru (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Istnieje jeszcze podział na nawierzchnie sprężyste i podatne (plastyczne). Do nawierzchni sprężystych zalicza się nawierzchnię betonową, do podatnych wszystkie pozostałe.
Wybór odpowiedniego typu nawierzchni zależy przede wszystkim od intensywności ruchu, czyli liczby pojazdów na godzinę, rodzaju przewidywanego ruchu oraz możliwości zastosowania miejscowych materiałów przydatnych do wbudowania w nawierzchnię lub podbudowę (piaski, żwiry czy kamienie).
Droga jako obiekt budowlany składa się z następujących zasadniczych elementów: korpusu drogi, nawierzchni (z podbudową), znaków drogowych i urządzeń ostrzegawczo-zabezpieczających oraz zadrzewienia.

Korpus drogi. Korpus drogi jest to jej element obejmujący budowle ziemne z urządzeniami odwadniającymi, leżącymi w pasie drogi i z urządzeniami zabezpieczającymi stateczność budowli ziemnych (mury oporowe).
Powierzchnia korpusu drogi (korona drogi) powinna być wyniesiona nad poziom wód gruntowych, wód opadowych lub zalewowych na taką wysokość, która zapewniałaby dostateczną stateczność korpusu drogi (uprawnienia budowlane).

Rowy przydrożne

Jeżeli warunki techniczne lub ekonomiczne nie umożliwiają uzyskania odpowiedniego wzniesienia korony drogi, korpus drogi powinien być zabezpieczony przez obniżenie poziomu wód gruntowych za pomocą drenażu, zastosowania warstw izolacyjnych itp.
Pochylenia skarp, nasypów i wykopów korpusu oraz rowów drogi powinny być dostosowane do wytrzymałości gruntów, bezpieczeństwa ruchu i estetyki.
Rowy przydrożne można stosować tylko w technicznie uzasadnionych wypadkach. Skarpy rowów należy wykonać o możliwie najłagodniejszych pochyleniach nie większych od stoku naturalnego gruntu. Głębokość rowów nie powinna przekraczać 1,2 m (program egzamin ustny).

Rowów przydrożnych nie należy stosować przy drogach w nasypach, w gruntach przepuszczalnych oraz w razie stosowania przekrojów ulicznych.
Podłożem drogi nazywa się grunt rodzimy lub nasypowy znajdujący się pod nawierzchnią drogi do głębokości przemarzania. Nośność podłoża powinna być dostosowana do typu nawierzchni. Jeżeli podłoże naturalne nie zapewnia w należytym stopniu nośności, należy stosować podłoże ulepszone, powstałe np. z gruntu rodzimego lub nasypowego z domieszką składników mineralnych i chemicznych lub jednego z nich (opinie o programie).

Podłoże sztuczne składające się z materiału o znacznej przepuszczalności (piasek gruboziarnisty, żwir) o grubości warstwy 10H-30 cm nazywamy często warstwą filtracyjną lub odsączającą, która oprócz przenoszenia obciążeń pionowych z warstwy nośnej na podłoże naturalne ma za zadanie nie dopuścić do zawilgocenia, a tym samym zmniejszenia nośności (segregator aktów prawnych).
Nawierzchnia drogi. Nawierzchnia drogi jest to konstrukcja składająca się z jednej lub z kilku warstw wykonanych z trwałych materiałów budowlanych umieszczonych na koronie drogi z przeznaczeniem do przyjęcia ruchu kołowego. Ze względów ekonomicznych coraz częściej stosuje się nawierzchnię wielowarstwową.

Nawierzchnia powinna być równa, lecz zarazem szorstka, uniemożliwiająca poślizg pojazdom, odpowiednio wytrzymała i trwała, higieniczna, odporna na wpływy atmosferyczne i temperaturę, łatwa w utrzymaniu i konserwacji oraz bezpieczna dla ruchu. Składa się ona zasadniczo z górnej warstwy ścieralnej i dolnej nośnej (promocja 3 w 1).