Drzewa liściaste

Ostatnio większe uznanie zyskuje hipoteza Miincha, przyjmująca, że obok zwiększania wytrzymałości głównym zadaniem drewna reakcyjnego jest aktywne przeciwdziałanie odkształceniom występującym pod działaniem sił zewnętrznych. Przeciwdziałanie drewna reakcyjnego ma polegać na zdolności wywoływania naprężeń skierowanych odwrotnie niż naprężenia wywoływane działaniem sił zewnętrznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wskutek tych własności drewna reakcyjnego następuje powolne wyprostowywanie zgiętego pnia; w momencie zupełnego wyprostowania ustaje działanie przyczyny wobec czego dalsze słoje zawierają drewno normalne. Ten punkt widzenia podziela Kollmann i Trendelenburg, który nadaje drewnu reakcyjnemu swoistą nazwę tkanki wyprostowującej (niem. Richtgewebe).
Miinch oparł swoją hipotezę na badaniach struktury błon komórkowych drewna reakcyjnego; w porównaniu z drewnem normalnym wykazuje ono duże różnice zarówno w stopniu zdrewnienia (lignifikacji), jak i w kącie nachylenia spiralnie ułożonych micel w poszczególnych warstwach błony wtórnej oraz jej większą grubość (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Większy kąt nachylenia micel i duża grubość błon komórkowych pozwalają sądzić, że komórki drewna reakcyjnego mogą wywoływać w drewnie duże naprężenia.
Trendelenburg, komentując hipotezę Mtincha ze stanowiska mechaniki, dąży do wyjaśnienia odmiennych form występowania drewna reakcyjnego u gatunków iglastych i liściastych. Drzewa iglaste mają błony komórkowe bardziej zdrewniałe od drzew liściastych; w wyniku reakcji na działanie czynników mechanicznych wytwarzają one tkankę silnie zdrewniałą, o dużej wytrzymałości na ściskanie (uprawnienia budowlane). Drzewa liściaste natomiast reagują poprzez wytworzenie drewna napięciowego o większym udziale celulozy, wskutek czego jest ono bardziej wytrzymałe na rozciąganie. Jednostronne odkładanie szerszych słojów powoduje eliptyczne wydłużenie przekroju poprzecznego pnia i zwiększa jego moment bezwładności.

Twardzica

Hipoteza Miincha nie daje jednak odpowiedzi na pytanie, jaka jest przyczyna powstawania drewna napięciowego u szybko rosnących odmian topoli, co nie pozostaje w żadnym związku z działaniem naprężeń, spowodowanych siłami zewnętrznymi (program egzamin ustny).
Sprawa ta, jak w ogóle zagadnienie drewna napięciowego i naprężeń wzrostowych wymaga dalszych badań. Drewno twardzicowe jest lepiej poznane i nie nasuwa tylu wątpliwości.

Inną postać drewna reakcyjnego, spotykanego u gatunków iglastych opisuje Trendelenburg na podstawie obserwacji i badań Fritschego. Przy silnych burzach lub wskutek dużego wygięcia drzewa przez okiść śnieżną może nastąpić przekroczenie wytrzymałości drewna na ściskanie i lokalne zgniecenie włókien w ściskanej części przekroju pnia. Zgniecione (załamane) włókna tracą wytrzymałość na rozciąganie (opinie o programie). Przy dalszym kołysaniu drzewa przez wiatr zwykle występuje w tym miejscu złamanie; jeżeli nawet nie dochodzi do złamania, to drzewo pozostaje trwale pochylone. W następnych latach w uszkodzonym miejscu pochylonych drzew wytwarza się specyficzny rodzaj przyrannego drewna reakcyjnego o bardzo szerokich słojach, białej barwie i wyjątkowej zdolności do sprężystego skracania się przy zginaniu pnia.

Przyrosty te występują na powierzchni pnia w postaci jednostronnego obrzęku (segregator aktów prawnych).
Powyżej lub poniżej obrzęku te same słoje zawierają drewno twardzicowe, które zdaniem Trendelenburga stopniowo wyprostowuje pochylone drzewo. Drzewa obarczone tą wadą nie nadają się na sortymenty konstrukcyjne.
Jest to nienormalne poszerzenie strefy drewna późnego, przy czym grubość błon komórkowych w tej strefie jest znacznie zwiększona.

Szerokość drewna wczesnego w słoju rocznym twardzicy jest o wiele mniejsza niż w drewnie normalnym (promocja 3 w 1). Wada ta występuje w drewnie iglastym, zwłaszcza świerkowym, w odziomkowej części pnia (według Kulikowa - do 0,17 wysokości pnia); rzadziej spotyka się ją na większych wysokościach.