Metody badania pucolan

Szczegółowych przepisów dotyczących poszczególnych metod badania pucolan należy poszukiwać w normach różnych krajów. Porównawcze zestawienie metod badawczych znajdują się w opracowaniach monograficznych, ale na ogół nie przynoszą one szczegółowych receptur roboczych, a tylko ogólne omówienie zasad różnych metod. Z dawniejszych podsumowujących opracowań można wskazać na obszerny referat G. Malquori’ego, na cytowane już prace: M. Kokubu i F. Massazza oraz na opracowania krajowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Nowe fazy powstające w wyniku reakcji pucolany z wodorotlenkiem wapniowym przedstawił Malquori już w 1960 r. Zestawienie tych faz ponownie przedstawił Massazza w Moskwie w 1974 r. [99] stwierdzając, że nowsze badania nie przyniosły w tym zakresie istotnych uzupełnień. Krzemionkowa część aktywnej fazy pucolany reagując z wodorotlenkiem wapniowym daje w wyniku uwodniony krzemian wapniowy w postaci żelu o budowie zbliżonej do CSH (I), o bardzo małym stopniu uporządkowania sieci przestrzennej i ó zmiennym składzie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zawarty w pucolanie tlenek glinu reaguje z wapnem i tworzy heksagonalny uwodniony glinian wapniowy C4AHIS; w szczególnych przypadkach można się liczyć z powstawaniem uwodnionego gehlenitu C2ASH. Ponadto zawarty w fazie szklistej tlenek glinu, reaguje z wapnem w obecności gipsu dodawanego do cementu pucolanowego w celu uregulowania jego wiązania, co prowadzi do powstawania obu siajczanoglinianów wapniowych: C3A-3CŚ-32H20, czyli ettryngitu i C3A-CŚ-12H20. Tak więc nie można odmówić słuszności twierdzeniu niektórych badaczy, że w toku hydratacji cementów pucolanowych wzajemne oddziaływanie pucolany i wapna prowadzi do utworzenia związków bardzo podobnych bądź nawet takich samych jak produkty hydratacji cementu portlandzkiego (uprawnienia budowlane).
Przemysłowe wytwarzanie cementu pucolanowego polega w zasadzie na wspólnym mieleniu klinkieru portlandzkiego i pucolany z odpowiednim dodatkiem gipsu jako regulatora wiązania. Istotną cechą takiej produkcji musi być oczywiście dokładne dozowanie wszystkich trzech składników do młyna oraz częsta i dokładna kontrola jakości produktu.

Suszarnia bębnowa

W przypadku stosowania pucolany zawilgoconej mielenie cementu musi być poprzedzone operacją suszenia; jest to niezbędne przy stosowaniu większości naturalnych materiałów pucolanowych, ale także przy korzystaniu z popiołów lotnych, które w pewnych przypadkach odprowadzane są z odpylaczy za pomocą strumienia wody, a, następnie wybierane są z osadników i do produkcji cementu pucolanowego trafiają w stanie wilgotnym (program egzamin ustny).

Jeśli w określonych warunkach technologia produkcji omawianego cementu przewiduje stosowanie jako pucolany zdehydratyzowanego minerału ilastego (gliny), wówczas operacje suszenia łączy się z prażeniem gliny w temperaturze kilkuset stopni, przy czym całość obróbki termicznej (suszenie i prażenie) prowadzi się czasem w jednym aparacie - najczęściej w odpowiednio skonstruowanej i intensywnie ogrzewanej suszarni bębnowej (opinie o programie).

W porównaniu z cementem portlandzkim cement pucolanowy wyróżnia się niższą sumaryczną zasadowością, zawiera bowiem znacznie mniej tlenku wapniowego. Jednak najistotniejsza cecha charakterystyczna cementu pucolanowego ujawnia się dopiero w sporządzonym z niego zaczynie. W odróżnieniu od zaczynu z cementu portlandzkiego zaczyn z cementu pucolanowego zawiera znacznie mniejszą ilość wodorotlenku wapniowego pochodzącego z hydrolizy faz krzemianowych klinkieru portlandzkiego. Okoliczność ta warunkuje szczególne, a dla niektórych zastosowań bardzo cenne właściwości użytkowe cementów pucolanowych (segregator aktów prawnych).

Jeśli do tego dodać, że omawiane cementy mają mniejsze od cementu portlandzkiego ciepło- hydratacji, a ich wytrzymałości są podobne, porównywalne z wytrzymałościami innych cementów, to staje się oczywiste że cementy pucolanowe powinny zająć w gospodarce narodowej należne im miejsce (promocja 3 w 1).